Συνέντευξη
Χάρης Ραϊτσίνης
Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας
Και θέλει άντερα να βγεις από τις ράγες, να μην κάνεις όλες τις στάσεις που θα 'πρεπε, να φωνάζεις δυνατά, μπας και στρέψουν το κεφάλι τους προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το παιδί του, που δεν θα δει τα μπόλικα φώτα ποτέ, είναι από εκείνα των υπονόμων, από εκείνα που μπαίνουν σα δυσωδία στα σπίτια, μα σου θυμίζουν, πως έτσι μυρίζει το υλικό στο οποίο στηρίζεις τον κόσμο σου.
*Η Catastroika, του Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, «απελευθερώθηκε» στις 26 του Απρίλη, 2012.
Λοιπόν Άρη, για πες μας για την Catastroika σου...
Θα ήθελα αρχικά να υπογραμμίσω πως η Catastroika άλλαξε στην πορεία το ίδιο της το σενάριο. Ξεκινήσαμε όταν, με τη σειρά του, ξεκίνησε στην Ελλάδα το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων με τα 50 δισεκατομμύρια που ζητούσε το Δ.Ν.Τ., η Task Force και όλοι αυτοί. Το βλέπαμε λίγο πιο στενά, πως θα είναι όντως ιδιωτικοποιήσεις. Στην πορεία, αυτό που καταλαβαίναμε από τις συνεντεύξεις, είναι πως τέτοιου είδους μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τέτοιο μαζικό ξεπούλημα, δεν είναι μόνο ένα οικονομικό θέμα. Είναι θέμα δημοκρατίας, είναι θέμα ελευθερίας, κοινωνικών δικαιωμάτων. Είδαμε τα αντίστοιχα παραδείγματα, όπου έγιναν πειράματα μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Είτε υπήρχε μια δικτατορία που τα επέβαλλε με τη δύναμη των όπλων, είτε υπήρχε ένα μεγάλο πισωγύρισμα στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ακόμα και στην Αγγλία, που μας λένε «Ορίστε, είναι μια δημοκρατία, γιατί δεν δέχεστε τις ιδιωτικοποιήσεις όπως έγιναν κι εκεί;».
Η Θάτσερ τα κατάφερε μόνο αφού έκανε ένα πόλεμο στα Φώκλαντς, που πάγωσε όλη τη βρετανική κοινωνία κι αμέσως μετά έκανε μιαν άγρια επίθεση εναντίον των ανθρακωρύχων, με βία την οποία δεν την είχε ξαναδεί ο δυτικός κόσμος. Χρειαζόταν δηλαδή αυτό που λέει η Ναόμι Κλάιν, το «σοκ», για να μπορέσεις να το επιβάλεις… Οπότε, ενώ ξεκινήσαμε με ένα πιο στενό πλαίσιο ιδιωτικοποιήσεων, περιγράφουμε τελικά αυτό που μας περιέγραψε στη Θεσσαλονίκη ο Σπύρος ο Μαρκέτος ως «χούντα των τραπεζιτών», κάτι που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Πως, δηλαδή, κάποιες δικτατορίες τραπεζιτών και τεχνοκρατών, αρχίζουν να ξεπουλάνε τα πάντα…
"Στην πορεία, αυτό που καταλαβαίναμε από τις συνεντεύξεις, είναι πως τέτοιου είδους μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τέτοιο μαζικό ξεπούλημα, δεν είναι μόνο ένα οικονομικό θέμα. Είναι θέμα δημοκρατίας, είναι θέμα ελευθερίας, κοινωνικών δικαιωμάτων."
Θεωρείς πως όλες οι ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να μπουν στο ίδιο καλούπι; Εσπευσμένο ξεπούλημα;
Ειδικά αυτή την περίοδο, αδιαμφισβήτητα. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ένα μοντέλο κρατισμού, πως όλα πρέπει να περάσουν στον έλεγχο ενός τεράστιου κράτους Λεβιάθαν, που θα ελέγχει κάθε πτυχή των δραστηριοτήτων μας. Το δημόσιο, άλλωστε, έχει αποτύχει παταγωδώς. Πάρα πολλές φορές. Αυτό που μας δίδαξαν, όμως, τα παραδείγματα του εξωτερικού, είναι πως ακόμα και μετά τις όποιες αποτυχίες του κράτους ερχόταν ο ιδιωτικός τομέας να τα κάνει ακόμα χειρότερα. Πάντα υπήρχαν προβλήματα στα οποία πατούσε η προπαγάνδα, του τύπου «δεν δουλεύει καλά», «είναι λίγο ακριβό»… Και πάντα ο ιδιωτικός τομέας τα έκανε χειρότερα. Εμείς θα λέγαμε ότι στις συνθήκες οικονομικής κατοχής που ζούμε, πρέπει πρώτα να πούμε ένα stop, δεν ξεπουλάμε, δεν μπορούμε να ιδιωτικοποιούμε υπό συνθήκες κατοχής, οπότε moratorium, αλλά μετά νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσει μια πολύ μεγαλύτερη συζήτηση, που δεν θα λέει απλώς «κράτος που ελέγχει τα πάντα», αλλά «κοινωνία που ελέγχει αυτές τις δημόσιες υπηρεσίες και έλεγχος από τους πολίτες». Υπάρχουν δειλά – δειλά, παραδείγματα σε όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από τη Λατινική Αμερική. Εμείς ζούμε ακριβώς στην αντίθετη τροχιά. Η Ευρώπη, για παράδειγμα, επανεθνικοποιεί το δίκτυο ύδρευσης. Στην Ελλάδα, πάμε τώρα να το δώσουμε. Και δεν είναι τυχαίο ότι το επανεθνικοποιεί. Το κάνει καθώς απέτυχε παντού το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης. Για να κάνω μια σούμα, υπό αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει καν να μιλάμε για ιδιωτικοποίηση και όταν συζητήσουμε, υπό άλλες συνθήκες, πρέπει να το κάνουμε σε εντελώς διαφορετική βάση.
Τι περιμένεις από το όλο εγχείρημα;
Εμείς, καταρχάς, είμαστε αυτό που λένε στη δημοσιογραφία «διεθνατζήδες». Όλη η ομάδα, και η Κατερίνα (Κιτίδη) και ο Λεωνίδας (Βατικιώτης), ασχολούμασταν κυρίως με διεθνή θέματα. Και αυτό που συνειδητοποιήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ή καλύτερα τα δύο τελευταία χρόνια, του μνημονίου, είναι πως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν τα ελληνικά ΜΜΕ είχαν δώσει τα προηγούμενα χρόνια μια εικόνα του τι γινόταν στον υπόλοιπο πλανήτη. Εμείς όταν μιλάγαμε για διεθνή θέματα στα κεντρικά δελτία, ήταν συνήθως για ένα πάντα ή για ένα αλογάκι που γεννήθηκε σε κάποιον ζωολογικό κήπο της Γερμανίας, και άντε, να κλείσουμε το δελτίο πριν πάμε στα αθλητικά και στον καιρό… Αν είχαμε σωστά διεθνή, θα ξέραμε τι είχε συμβεί στην Αργεντινή και πως είναι πανομοιότυπο με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Θα ξέραμε τι έγινε πολύ πιο πρόσφατα στην Ισλανδία, θα ξέραμε πως απέτυχαν οι ιδιωτικοποιήσεις στην Αγγλία… Θέλουμε, λοιπόν, να φέρουμε αυτήν την εμπειρία απ' έξω και νομίζουμε ότι αυτό μπορεί να αφυπνίσει. Δεν λέμε ότι ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Δίνεις κάποιες πληροφορίες και αν υπάρχουν οι συνθήκες να αλλάξει βάζεις ένα πολύ μικρό λιθαράκι. Τα ντοκιμαντέρ περιγράφουν τον κόσμο, δεν τον αλλάζουν.
"Όταν μιλάγαμε για διεθνή θέματα στα κεντρικά δελτία, ήταν συνήθως για ένα πάντα ή για ένα αλογάκι που γεννήθηκε σε κάποιον ζωολογικό κήπο της Γερμανίας, και άντε, να κλείσουμε το δελτίο πριν πάμε στα αθλητικά και στον καιρό… Αν είχαμε σωστά διεθνή, θα ξέραμε τι είχε συμβεί στην Αργεντινή και πως είναι πανομοιότυπο με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Θα ξέραμε τι έγινε, πολύ πιο πρόσφατα στην Ισλανδία, θα ξέραμε πως απέτυχαν οι ιδιωτικοποιήσεις στην Αγγλία…"
Άρη, έχεις κατηγορηθεί για έλλειψη αντικειμενικότητας. Πως προβάλλεις μόνο τη μια πλευρά. Το ντοκιμαντέρ πρέπει να παίρνει θέση;
Υπάρχουν διαφορετικά είδη ντοκιμαντέρ. Καταρχάς, εγώ δεν πιστεύω πως υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Αντικειμενική είναι η πραγματικότητα. Από τη στιγμή που παρεμβαίνει ο δημοσιογράφος, μπορεί να περάσει πολύ κρυφά μηνύματα χωρίς να το καταλάβει κανείς. Δηλαδή μπορείτε να μου δώσετε οποιαδήποτε είδηση και να σας την φέρω τούμπα με τέτοιο τρόπο, ώστε ψυχολογικά τουλάχιστον να έχω πάρει θέση. Να σας αναφέρω ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ συχνά: μπορώ να σας πω ότι «κατά τη διάρκεια συγκρούσεων σε παλαιστινιακά εδάφη, σκοτώθηκαν τρεις νεαροί Παλαιστίνιοι» ή να σας πω ότι «ο ισραηλινός στρατός σκότωσε τρεις Παλαιστίνιους σε παλαιστινιακά εδάφη». Η δεύτερη μου πρόταση, επειδή είναι πιο ενεργητική και δείχνει ποιος σκότωσε ποιον κατευθείαν, ενώ έχει τη ίδια πληροφορία, έχει πάρει θέση. Λοιπόν, αντικειμενικότητα απόλυτη δεν υπάρχει, υπάρχει σοβαρότητα στην κάλυψη. Δεν είπαμε ότι θα 'χουμε τίποτα από αυτά. Είπαμε από την αρχή πως θα κάνουμε μιαν έρευνα, θα καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα και αυτά θα σας παρουσιάσουμε. Θεωρούμε ότι την άλλη άποψη την ξέρετε πάρα πολύ καλά από τα νυκτερινά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες, και τώρα θα σας παρουσιάσουμε κάτι άλλο.
Αυτό είπαμε πως θα κάνουμε και αυτό κάναμε. Το σημαντικό είναι να μην ξεκινήσεις την έρευνα με προκαταλήψεις. Εκεί είναι η μεγάλη παγίδα. Να μην πεις, δηλαδή, ότι εγώ έχω πέντε πράγματα στο μυαλό μου και θα προσπαθήσω να βρω ανθρώπους που θα τα τεκμηριώσουν και θα τα ντύσουν για να τα βγάλω στο γυαλί. Ξεκινήσαμε εν λευκώ, αν και ο καθένας κουβαλάει την πολιτική και ιδεολογική του αντίληψη, αλλά μπορώ να πω, πως αρκετά πράγματα άλλαξαν και στο δικό μας μυαλό στην πορεία. Τα συμπεράσματα αυτά παρουσιάσαμε τελικά και αυτή είναι η άποψή μας…
"Εμείς ζούμε ακριβώς στην αντίθετη τροχιά. Η Ευρώπη, για παράδειγμα, επανεθνικοποιεί το δίκτυο ύδρευσης. Στην Ελλάδα, πάμε τώρα να το δώσουμε. Και δεν είναι τυχαίο ότι το επανεθνικοποιεί. Το κάνει καθώς απέτυχε παντού το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης."
Αν
σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους
σας...!
Αν
σας αρέσει η σελίδα μας.Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας
στο facebook.
