8 Οκτ 2012

VIDEO: Τελαίθριον, εκεί δε φτάνει η κρίση




ΤΟ ΝΈΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟ-ΚΟΙΝΌΤΗΤΑ ΤΗΣ Β. ΕΎΒΟΙΑΣ ΚΆΝΕΙ ΤΟ ΓΎΡΟ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

Οι έλληνες επινοούν νέες λύσεις λέει το ρεπορτάζ: αυτάρκεια και αυτοδιαχείριση -δύο νέες έννοιες που διαδίδονται ταχύτατα και όλο και όλο πιο συχνά φορές ευδοκιμούν αναπάντεχα.Το Τελαίθριον Project δημιουργήθηκε στην Αθήνα από 24 νέους που ήθελαν να αναζητήσουν εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης της ζωής και της οικονομίας. Τέσσερεις από αυτούς μπουχτισμένοι από την αθηναϊκή μαρμότα έφυγαν για το Τελαίθριο όρος, στη Βόρεια Εύβοια, κοντά στην Αιδηψό. Και εγένετο η πρότυπη οίκο-κοινότητα που έχει σκοπό την αυτάρκεια και κατ’ επέκταση την οδέσμευση από την σκιαχτική πραγματικότητα του χρήματος και της κρίσης.



 Τα καταλύματα είναι χειροποίητα, φτιαγμένα από ελάχιστα υλικά. Αεικαλλιέργεια, θερμοκήπια, κι ένας οργανικός λαχανόκηπος που δημιουργήθηκε από το μηδέν επειδή όπως λένε κι οι ίδιοι «η αυτάρκεια περνάει από το στομάχι». Η κοινότητα που σήμερα αποτελείται από 10 περίπου μόνιμα μέλη, διανύει τον δεύτερο χρόνο της και δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες που έρχονται να ζήσουν έστω για λίγο μαζί με τους ιδρυτές και να μοιραστούν μαζί τους τις δικές τους εμπειρίες και ιδέες για αυτό-οργάνωση και βιωσιμότητα. «Προσπαθώ να γίνω η αλλαγή που θέλω να δω» λέει ένα από τα μέλη της κοινότητας στο σχετικό ρεπορτάζ του Reuters.


Τελαίθριον Project: το «παιδί» της ομάδας Free and Real.

Πηγήhttp://www.apenantioxthi.com



Διαβάστε περισσότερα ...

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ





Τό νερό ἀκούει, διαβάζει, αἰσθάνεται
                Οἱ κρύσταλλοι εἶναι μία στερεά οὐσία τῆς ὁποίας τά ἄτομα καί τά μόρια ἐμφανίζουν μία δομημένη διάταξη. Κρυστάλλους συναντᾶμε στό χιόνι στόν χαλαζία, καί σέ φυσικά ὀρυκτά ὅπως τά διαμάντια , τό ἁλάτι κ.ἅ
                Εἰδικά οἱ κρύσταλλοι τοῦ χιονιοῦ ἐπειδή σχηματοποιοῦνται κάτω ὑπό ὠρισμένες συνθῆκες δέν ὁμοιάζουν μεταξύ των, ὅπως ἀκριβῶς καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Οἱ κρύσταλλοι τοῦ νεροῦ εἶναι τό πρόσωπό του.
                Τό 1994 ὁ Ἰάπωνας ἐπιστήμων Δρ. Μασάρου Ἐμότο ξεκίνησε μία σειρά πειραμάτων ἐμπνεόμενος ἀπό τίς νιφάδες τοῦ χιονιοῦ πού ἡ κρυσταλλοδομή κάθε μίας εἶναι διαφορετική ἀπό τήν ἄλλη. Ἔτσι ἄρχισε νά καταψύχει δείγματα νεροῦ καί νά τά φωτογραφίζει πρίν προλάβουν νά λιώσουν μέ φωτογραφική μηχανή μεγάλης ταχύτητος ἐνσωματωμένη σέ μικροσκόπιο.
         Μετά ἀπό πολυετῆ ἔρευνα τά ἀποτελέσματα ἦσαν ἐντυπωσιακά. Παρατήρησε ὅτι ἡ κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ ἐπηρεάζεται ἀπό τούς ἤχους, δηλαδή τρόπον τινά τό νερό ἀκούει.
          Ἐν προκειμένῳ, ἔβαλε σέ ἕνα ποτήρι νερό νά ἀκούει κλασική μουσική καί συγκεκριμένα τήν «Ποιμενική Συμφωνία» τοῦ Μπετόβεν καί μετά φωτογράφισε τήν κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ. Τό ἀποτέλεσμα ἦτο μοναδικό. Ἕνας πανέμορφος, κατάλευκος, ἑξάεδρος κρύσταλλος ἐνεφανίσθη στήν φωτογραφία. Τό πρόσωπο τοῦ νεροῦ ἔλαμπε !! Τό πείραμα συνεχίσθηκε καί μέ ἄλλα κλασσικά ἔργα πού σχηματοποιοῦσαν διαφορετικά τήν κρυσταλλοδομή  τοῦ νεροῦ. Ἄρα τό νερό ἀρέσκεται νά ἀκούει κλασική μουσική καί μάλιστα ἔχει καί προτιμήσεις.

                
Ὁ Ἐμότο ὅμως δέν σταμάτησε ἐκεῖ. Ἔβαλε στό ποτήρι αὐτό πού ἄκουσε τό ἔργο τοῦ Μπετόβεν, νά ἀκούση μουσική Heavy Metal. Ἡ φωτογράφησις πού ἀκολούθησε κατέδειξε ἀνάγλυφα τήν γκριμάτσα στό πρόσωπο τοῦ νεροῦ. Ἐξαίφνης, ὁ ἑξάεδρος φωτεινός κρύσταλλος διασπάθηκε κυριολεκτικά σέ κομμάτια. Προφανῶς, ἡ μουσική αὐτή δέν ἀρέσει στό νερό.
                Ἄρα, τό νερό ἀκούει μουσική κί ἀντιδρᾶ κατά προτίμηση στά ἀκούσματα καί τά φανερώνει στήν κρυσταλλοδομή του, ἄλλοτε χαμογελώντας μέ τέλεια γεωμετρικά σχήματα κι ἄλλοτε μελαγχολώντας μέ κατήφεια ἀρρωσταίνει .

                
 Ὅμως τό νερό δέν ἀκούει μόνο μουσική ἀλλά καταλαβαίνει καί τήν ὁμιλία μας, πού ἐκφέρεται μέ τήν ἀνάλογη ψυχική μας φόρτιση. Ὁ Ἐμότο συνέχισε τά πειράματά του βάζοντας σέ δυό ποτήρια νερό καί στό ἕνα νά τοῦ λένε ὡραῖα λόγια ὅπως «ἀγάπη, ἐκτίμηση» καί στό ἄλλο «θά σέ σκοτώσω, μέ ἀηδιάζεις». Τό ἀποτέλεσμα τῆς φωτογράφησης ἦτο μοναδικό. Ἕνας πανέμορφος ἑξάεδρος ρόζ ἀποχρώσεως κρύσταλλος ἐνεφανίσθη στήν πρώτη περίπτωση, ἐνῶ στήν δευτέρα μέ τίς ὕβρεις καί τόν θυμό ὁ κρύσταλλος παραμορφώθηκε καί κατεστράφη ὁλοσχερῶς σέ ἄμορφη μάζα.
       Στήν διάλεξη τοῦ ἐπιστήμονα κάποιος ἀκροατής εἶπε ὅτι ἔκανεπείραμα μέ βρασμένο ρύζι, βάζοντας τό βρασμένο ρύζι σέ δυό ἴδια γυάλινα δοχεῖα. Στό ἕνα ἔλεγε ἐπί ἕνα μήνα «εὐχαριστῶ» καί στό ἄλλο«Ἠλίθιο». Τό ἀποτέλεσμα ἦτο μοναδικό, τό πρῶτο ρύζι ἐζυμώθη ἄριστα μέ πλούσιο κι ὡραῖο ἄρωμα, ἐνῶ τό ἄλλο ἔγινε μαῦρο καί σάπισε. Ἴσως, δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ οἰνοπαραγωγοί ὀνομάζουν τό «ξύδι» «γλυκάδι» διότι ἀπαγορεῦται νά εἰπωθῆ  μέσα στά κελάρια μέ βαρέλια κρασιοῦ ἡ λέξις «ξύδι» διότι τό κρασί ἀκούει. Ἐπίσης ἡ ὀρθόδοξη παράδοσίς μας λέει νά κάνουμε τήν προσευχή μας πρίν φᾶμε εὐλογώντας τόν Θεό χωρίς νά μᾶς ἐξηγεῖ τηνθετική ἐπίδραση τῆς προσευχῆς στό φαγητό. Τέλος ἡ σοφή λαϊκή μας παράδοσίς μας νουθετεῖ λέγοντας ὅταν ἔχουμε νεῦρα καί εἴμαστε θυμωμένοι νά μήν τρῶμε γιατί θά μᾶς κάτσει τό φαϊ στό στομάχι.

                
Τά πειράματα ἀπέδειξαν ὅτι τό νερό ἀκούει. Ὁ Ἐμότο ὅμως δέν σταμάτησε ἐκεῖ. Διερωτήθη ἄν μπορεῖ τό νερό ἀκόμα καί νά διαβάσει. Ἔτσι κόλλησε σέ ἕνα φιαλίδιο μέ δεῖγμα νεροῦ μία ἐτικέτα μέ τήν λέξι «Ἠλίθιο» καί στό ἄλλο φιαλίδιο μέ δεῖγμα νεροῦ κόλλησε τήν ἐτικέτα «Εὐχαριστῶ». Τό νερό ἦτο ἀπεσταγμένο ὅπως καί στά ὑπόλοιπα πειράματα μέ τήν μουσική. Τά ἄφησε ὅλη τήν νύχτα καί τήν ἑπομένη πού ἔγινε ἡ φωτογράφιση τό νερό ἀντέδρασε ὅπως καί στήν περίπτωση τῆς ὁμιλίας. Ἄρα τό νερό ὄχι μόνο ἀκούει ἀλλά καί διαβάζει.

               
Τά πειράματα τοῦ Ἐμότο ἐπεκτάθηκαν καί στόν χῶρο τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως. Ὁ Ἐμότο φωτοφράφισε τό νερό μίας βρύσης στήν περιοχή Κόμπε τοῦ Χάνσιν-Ἀουάτζι πού ἔγινε σεισμός. Ὁ φόβος καί ὁ πανικός τῶν κατοίκων ἦτο καταγεγραμένος στήν κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ. ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ! Ἡ ἀνθρώπινη συνείδησις κατεγράφη στό νερό. Μετά ἀπό μῆνες ὅταν ἡ περιοχή μέ τήν ἀμέριστη βοήθεια τοῦ κόσμου ὀρθοπόδησε, ἡ κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ τῆς συγκεκριμένης βρύσης εἶχε μορφοποιηθῆ σέ ἕνα ἑξάγωνο ἀστέρι.
                Τά πειράματα λοιπόν τοῦ Ἐμότο ἀπέδειξαν ὅτι τό νερό ἀποθηκεύει καί μεταδίδει πληροφορίες μέσω τῶν κρυσταλλοδομῶν του. Οἱ εἰκόνες, οἱ ἦχοι, ἡ ὁμιλία, οἱ σκέψεις, ἀποκρυσταλλώνονται στήν μοριακή δομή τοῦ νεροῦ καί μεταφέρονται ἐσαεί. Ὁ  Γάλλος δρ. Jacques Benveniste (1935-2004) στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ΄80, ἀπέδειξε ὅτι τό νερό καταγράφει πληροφορίες δηλ. διαθέτει ἀξιόπιστη μνήμη.


Ὑγεία - Ἄνθρωπος - Νερό
                Ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀρχίζουμε νά καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ ἦχοι, εἴτε ὁμιλία εἴτε μουσική, οἱ εἰκόνες ἀλλά καί ἡ συνείδησις τοῦ ἀνθρώπου (σκεπτομορφές) ἐπιδροῦν στήν δομή τοῦ νεροῦ καί τήν μορφοποιοῦν. Κατά συνέπειαν τά ἀποτελέσματα τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ νεροῦ στόν ἄνθρωπο, δεδομένου ὅτι ἀποτελούμαστε ἀπό 70% νερό καί μάλιστα ὁ ἐγκέφαλός μας ἀπό 80% ἐνῶ στήν ἐμβυακή μας κατάσταση ἀπό 90%νερό γίνονται ἄμεσα ἀντιληπτά.
                Ὁ Βιεννέζος φυσικός καί ἠλεκτρονικός Erich Korbler (1938-1994) ἀσχολήθηκε μέ τήν ἀλληλεπίδραση τῶν πληροφοριῶν πού προέρχονται ἀπό ἕνα βιολογικό σύστημα ὅπως ὁ ἄνθρωπος, μέ γεωμετρικά σχήματα. Κατέληξε ὅτι τά γεωμετρικά σχήματα, τόσο στό δέρμα (tattoo) ὅσο καί ἐκτός (θεραπευτικά σύμβολα, πεντάκτινος ἀστήρ τῶν Πυθαγορείων) μεταφέρουν συγκεκριμένες πληροφορίες στόν ἄνθρωπο διότι λειτουργοῦν ὡς φίλτρα δηλ. ἐπιλέγουν μέσα ἀπό τό κοσμικό γίγνεσθαι συγκεκριμένες πληροφορίες-ἐνέργειες.

                 
Ἐν προκειμένω, ἡ ἐνδυμασία μας, τά στίγματα (tattoo), καθώς καί ὁ περιβάλλων χῶρος, οἱ σκηνές βίας ἐπηρεάζουν τήν κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ μας. Δέν εῖναι τυχαῖο ὅτι στίς ἀρχαῖες τραγωδίες ἀπηγορεύοντο αὐστηρῶς ἐπί σκηνῆς οἱ σκηνές βίας καί τό στιγματίζειν ἦτο βαρβαρική συνήθεια.
          Ἄρα, εὐθέως γίνεται ἀντιληπτό, πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ προγενετική παιδεία γιά τήν σωστή ὀργανογέννεση, διαμόρφωση τοῦ ἐμβρύου τήν ὥρα τῆς κυοφορίας. Ἡ ἐγκυμονοῦσα μητέρα δέν πρέπει νά βλέπει ἄσχημες εἰκόνες, νά φοβᾶται, νά ἀγχώνεται, νά μαλώνει, νά ἀκούει σκληρή μουσική διότι ὁ ἀμνιακός σάκος ἀλλάζει τήν κρυσταλλοδομή του καί κάτ ΄ἐπέκταση τό ἔμβρυο ὑφίσταται πολλά δεινά.
                Φυσικά αὐτό ἰσχύει γιά ὅλους, πού δυστυχῶς μαθαίνουμε νά ζοῦμε σέ ἕνα περιβάλλον πού ἑκατέρωθεν ἐκτοξεύονται ὕβρεις, καί σέ συνδυασμό μέ τό ἄγχος τά νεῦρα καί τόν φόβο ἀλλάζουν τήν δομή τοῦ νεροῦ μας, τήν μολύνουν, τήν ἀλλοιώνουν καί κάτ΄ ἐπέκταση εἴμεθα εὐάλωτοι σέ ἀσθένειες ὅπως ὁ καρκίνος.
                Γιά νά εἴμεθα ὑγιεῖς ὀφείλουμε νά προσέχουμε δυό παραμέτρους τήν καθαρότητα τοῦ νεροῦ μας καί τήν σωστή του γεωμετρική δομή. Γιά τήν πρώτη παράμετρο ὅλοι οἱ ἰατροί ἀλλά καί ἡ θρησκεία μας συνιστοῦν δίαιτες πού ἀποτοξινώνουν τό σῶμα. Ἡ ἀποτοξίνωσις στόν ὀργανισμό μας γίνεται πάντα μέ τήν βοήθεια τοῦ νεροῦ μέσω τῶν ὀργάνων τοῦ σώματός μας (νεφρά, πνεύμονες, ἔντερο). Τό νερό πού δέν εἶναι τρεχούμενο ἀλλά στάσιμο ἀλλοιώνεται μολύνεται ὅπως στά ἕλη κατά συνέπεια ὀφείλουμε νά διατηροῦμε τό νερό τοῦ σώματός μας ἐν κινήσει γιά νά εἴμαστε ὑγιεῖς. Πῶς ; Πίνοντας πολύ νερό ἀνανεώνουμε τό νερό μας.
                Στήν δευτέρα παράμετρο δηλ. τῆς διατηρήσεως τῆς σωστῆς γεωμετρικῆς κρυσταλλοδομῆς ὀφείλουμε νά ἀκοῦμε ὡραία μουσική, νά συμπεριφερόμαστε μέ εὐπρέπεια, καλοσύνη, νά εἴμεθα εὐπροσήγοροι, προσηνεῖς τόσο ἐμεῖς ἀπέναντι στούς ἄλλους ὅσο καί αὐτοί πρός ἐμᾶς. Ἐπίσης νά προσευχώμεθα καθημερινῶς, τήν ὥρα τοῦ φαγητοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ἔπρατταν οἱ Πυθαγόρειοι ἀλλά καί ὅπως ἡ ὀρθόδοξος παράδοσις συνιστᾶ.


Νερό - Θρησκεία
                Ἔχουμε σίγουρα ὅλοι ἀκούσει γιά τό θέμα τοῦ ἁγιασμοῦ πού φυλᾶμε σέ ἕνα ποτήρι νερό ἤ γιά τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανίων πού γίνεται ὁ ἁγιασμός τῶν ὑδάτων. Γιατί ἡ ὀρθόδοξη Παράδοσις βαπτίζει ἐν ὕδατι ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί γιατί οἱ Πυθαγόρειοι χρησιμοποιοῦσαν τά λεγόμενα βαλανεῖα ὅπου ἐντός τῶν ἱερῶν ὑδάτων ἀπέρριπταν τούς ρύπους τόσο τοῦ σώματος ὅσο καί τῆς ψυχῆς;
                Ὁ  Ἰάπωνας ἐπιστήμων Δρ. Μασάρου Ἐμότο συνέχισε τά πειράματα μέ τό νερό προχωρώντας καί στό θρησκευτικό ἐπίπεδο παρατηρώντας τήν ἀντίδρασι τοῦ νεροῦ στήν προσευχή. Τό πείραμα ἔλαβε χώρα στό φράγμα Φουτζιουάρα στό Μινακάμι-Τσό τῆς Ἐπαρχίας Γκούνμα. Ὁ Αἰδεσιμότατος Κάτο Χόκι Ἀρχιερεύς τοῦ Ναοῦ Τζυουχουϊν, προσευχήθη γιά μία ὥρα δίπλα στό φράγμα. Λίγα λεπτά μετά τό τέλος τῆς προσευχῆς, τό νερό τοῦ φράγματος ἄλλαξε καί ἔγινε πιό ἤρεμο καί πιό καθαρό. Οἱ φωτογραφίες πού τράβηξε πιστοποίησαν τήν ἀλλαγή τοῦ νεροῦ. Ἐνῶ πρίν τήν προσευχή ἡ κρυσταλλοδομή τοῦ νεροῦ ἦτο παραμορφωμένη, μετά τήν προσευχή ἕνας φωτεινός κατάλευκος ἑξάεδρος κρύσταλλος, ἴσως ὁ ὡραιοτέρος τῶν πειραμάτων, ἐνεφανίσθη στήν φωτογραφία.
                Ἡ προσευχή πού ἐκφέρεται μέ τήν προσήκουσα συνειδησιακή φόρτιση, ἔχει θετική ἐπίδραση στό νερό, τό φωτίζει, τό καθαγιάζει, τό ἠρεμεῖ. Ὁ ψυχικός παράγων σέ συνδιασμό μέ τά λόγια της προσευχῆς πού δονοῦν καί δομοῦν τά μόρια τοῦ νεροῦ, μορφοποιοῦν τήν κρυσταλλοδομή του ἐσαεί. Ὁ ἁγιασμός φυλάττεται ἐπί πολλά χρόνια καί δέν χαλάει.

                
Ἀπό τά ἀρχαῖα χρόνια χρησιμοποιοῦσαν τά καθαγιασμένα ὕδατα ὡς μέσο καθάρσεως. Τά ἱερά ἦσαν χτισμένα δίπλα σέ τρεχούμενα νερά. Σήμερα, ὁ ἁγιασμός τῶν ὑδάτων τόσο στήν θάλασσα ὅσο καί στίς δεξαμενές ἤ φράγματα ἔχει θετική ἐπίδραση στούς ἀνθρώπους.

                
Ἕνα ἄλλο μυστήριο τῆς ἑλληνικῆς ἱερατικῆς παραδόσεως εἶναιτό μυστήριό τῆς Θείας Μεταλήψεως. Τί γίνεται ὅταν μεταλαμβάνουμε; Τόσο ὁ Ἐμότο ὅσο καί ὁ Γερμανός ἐπιστήμων Roland Plocher ὁ ὁποῖος εἶναι γνώστης τῶν θεωριῶν τοῦ Tesla καί τοῦ Schauberger, κατέφεραν νά ἀντιγράψουν τήν ἐνεργειακή πληροφορία. Ἐν προκειμένῳ, ὁ Plocher ἀντέγραψε τήν πληροφορία τοῦ ὀξυγόνου σέ ἀδρανῆ ὑλικά, ὅπως τό ἀνθρακικό ἀσβέστιο. Διασκορπίζοντας τά ὑλικά σέ οἰκολογικά κατεστραμμένες λίμνες κατέφερνε νά τίς ἐπανενεργοποιεῖ.
                Κατά συνέπεια ὁ καθαγιασμένος οἶνος τῶν Ὀρφικῶν, ὅσο καί ἡ Θεία Μετάληψις τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, καθώς εἰσέρχεται στό σῶμα μας πράγματι καθαγιάζει τό σῶμα ἀντιγράφοντας τήν κρυσταλλοδομή του καί ἐπαναφέροντας τό νερό τοῦ σώματός μας στήν σωστή γεωμετρική του μορφή.

                
Τό νερό εἶναι ΖΩΝΤΑΝΟ καί ὅπως εἶπε ὁ Viktor Schauberger εἶναι τό αἷμα τῆς γῆς. Οἱ ἀρχαίοι Ἕλληνες τό λάτρευαν καί εἶχαν προσδώσει τό ὄνομα τοῦ Ποσειδώνος στό νερό τῆς θαλάσσης, ἐνῶ σέ λίμνες καί ποτάμια ὑπῆρχαν ἄλλες θεότητες τοῦ νεροῦ.
  

Ἐνέργεια - Ψυχή - Νερό
            Κάτ΄ ἀρχάς κάθε τί μέσα στό δημιουργημένο σύμπαν εἶναι ἔμψυχο. Ἡ ὕλη εἶναι ἐμψυχωμένη ἀπό τό πνεῦμα. Ἄνευ τῆς ψυχῆς τό πνεῦμα δέν δύναται νά δράση στήν ὕλη, διότι πνεῦμα καί ὕλη εἶναι ἐνάντιες ἀρχές καί δέν ἑνώνονται. Χρειάζεται τό καταλυτικό στοιχεῖο μεθέξεως πού ἐν τῇ αὕτῃ περιπτώσει εἶναι ἡ ψυχή.
                Τί εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Παντός; Βάσει τῶν ὀρφικῶν εἶναι ὁ αἰθήρ πού περιβάλει τό πᾶν καί ἐνυπάρχει πανταχοῦ. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τόν αἰθέρα τόν ἔχει ὀνομάσει ἐνέργεια καί ἰσοδυναμεῖ μέ Ε = m * c² δηλ. κάθε μάζα μετατρέπεται σέ ἐνέργεια ἤ ἀπελευθερώνει τήν ἐνέργειά του, ὅταν φτάσει νά κινεῖται μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός εἰς τό τετράγωνο (c²). Τά πάντα ἔχουν ἐνέργεια διότι τά πάντα κινοῦνται. Ὁ κινητήριος μοχλός εἶναι ἡ ἐνέργεια δηλ. ἡ ψυχή. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι μέ τήν σύντηξη τοῦ πυρῆνος τοῦ ἀτόμου, ἀπελευθεροῦται ἡ ἐγκλωβισμένη ἐνέργεια τήν ὁποία οἱ ἐπιστήμονες ὀνόμασαν πυρηνική ἐνέργεια.

               
Στόν ἄνθρωπο, ἡ ψυχή εἶναι τό αἰθερικό τοῦ σῶμα ἤ κατά ἄλλους τό ἐνεργειακό του σῶμα πού ζωοποιεῖ, καί κινεῖ τό σῶμα μας. Εἶναι τό ἀτομικό, ἐνεργειακό του περιβάλλον πού πληροῦται ἀπό πλῆθος πληροφοριῶν. Ἡ ψυχή ἔχει πολλά ἐπενδύματα δηλ. ποιότητες αἰθέρος ὅπου τό ἔσχατο ἐπένδυμα εἶναι συνυφασμένο μέ τά ὄργανα τοῦ σώματός μας δηλ. τρόπον τινά  εἶναι ὑπεύθυνο γιά τήν σωστή λειτουργία τῶν ὀργάνων μας καί τῶν συστημάτων πού διέπουν τό σῶμα (ἀνοσοποιητικό, κυκλοφορικό, συμπαθητικό κ.τ.λ.). Τά ἀνώτερα ἐπενδύματα περιβάλλουν τό σῶμα μας ὡς ἕνας μανδύας αἰθερικός, προστατευτικός καί ἀποτελεῖ τό ἀτομικό μας, ψυχικό καί πνευματικό μας φορτίο.
                Τό σῶμα μας λόγω τῆς ἁδρῆς ὕλης, δέν μπορεῖ νά ἀποτυπώσει τίς ἀλλαγές στόν ψυχισμό μας. Ἡ ψυχή χρειάζεται ἕνα ἄλλο μέσο, πιό εὔπλαστο μέ περισσότερες δυναμικές-ἐνεργειακές ἰδιότητες ὅπως τό νερό. Τό νερό λόγω τοῦ γεωμετρικοῦ του σχήματος μεταδίδει ἠλεκτρομαγνητικά κύματα δηλ. ἐνέργεια. Ἔτσι στό νερό τοῦ σώματός μας ἀποτυπώνονται ἤ καλλίτερα ἀποκρυσταλλώνονται οἱ μεταπτώσεις τῆς ψυχῆς μας. Κατά συνέπεια ὁ συνδετικός κρίκος μεταξύ ψυχῆς μας καί σώματος εἶναι τό νερό πού ἐνυπάρχει παντοῦ μέσα στό σῶμα μας.Οἱ ἀλλαγές πού τελοῦνται στό νερό μας τίς ἀντιλαμβανόμαστε ὡς συναίσθημα. Ὅταν δέν μᾶς ἀρέσει ἕνα εἶδος μουσικῆς, ὅταν μας βρίζει κάποιος, ὅταν μας ἀγκαλιάζει τρυφερά καί μᾶς λέει πόσο μας ἀγαπᾶ, ὅλα αὐτά τά ψυχικά ρευστά δηλ. οἱ ἐνεργειακές ἐπιδράσεις ἀποκρυσταλλώνονται στό νερό τοῦ σώματός μας καί τό εἰσπράττουμε ὡς συναίσθημα.
            Κατά συνέπεια κάθε τί πού συμβαίνει στόν περιβάλλοντα χῶρο, ἐπηρεάζει τήν ψυχή μας. Οἱ εἰκόνες, ἡ μουσική, ἡ ὁμιλία ἀποτυπώνονται μέσω τοῦ νεροῦ στήν ψυχή μας καί ἀναλόγως τήν ἀμαυρώνουν ἤ τήν φωτίζουν. Ἡ διαδικασία καθάρσεως τῆς ψυχῆς, ἀπό τά μελανά στίγματα πού τῆς ἔχουμε προσδώσει λόγω τῆς βέβηλης ζωῆς ἠμῶν, οἱ ἀρχαῖοι τήν ὠνόμαζαν μύηση καί ἅπτεται τῶν διαδικασιῶν καθάρσεως ὅλων τῶν ἐπενδυμάτων τῆς ψυχῆς.  Στά μυστήρια οἱ μεμυημένοι εἰσέρχοντο κεκαθαρμένοι καί ἀπηγορεύετο αὐστηρῶς εἰς τούς ἀμυήτους.
           
Ὁ Πλάτων στούς «Νόμους» ἀπαγορεύει αὐστηρῶς μερικές ἀπό τίς μουσικές κλίμακες διότι γνωρίζει ὅτι ἡ μουσική ἐπηρεάζει τήν ψυχή. Ὅ Ἀριστοτέλης ἐπίσης στό ἔργο τοῦ «Πολιτικά» θεωρεῖ ὡς πρωτεύων μάθημα τήν μουσική γιά τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς. Τά ἀγάλματα, ἡ ἀρχιτεκτονική, ὁ περιβάλλον χῶρος ἐπηρεάζουν τήν ψυχή γιά αὐτό οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔδιναν μεγάλη σημασία. Συνεπῶς γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε τούς νόμους τῆς ψυχῆς, ὀφείλουμε πρωτίστως νά κατανοήσωμε τά μυστικά του νεροῦ.




Διαβάστε περισσότερα ...

Πώς ένας χρόνος στη φύση κυλάει μέσα σε 2 λεπτά; (video)


Η φύση είναι μαγική και συχνά κρύβει πολλές εκπλήξεις στους επισκέπτες της.
Απίστευτες εικόνες από ανθισμένα λιβάδια, χιονισμένα βουνά και γυμνά δέντρα κλείνουν μέσα τους όλα τα μυστικά της δημιουργίας…
Οι εναλλαγές των τοπίων κατά τη διάρκεια του έτους συνθέτουν φυσικούς «πίνακες ζωγραφικής» που μοιάζουν να δημιουργήθηκαν από τον πιο έμπειρο καλλιτέχνη.
Από τον ψυχρό χειμώνα με τα χιόνια και την άνοιξη με την πρώτη άνθιση μέχρι το καλοκαίρι με την πλήρη ευδοκίμηση και το φθινόπωτο με τα γυμνά φυτά, η φύση εναλλάσσει τις εικόνες της με έναν μοναδικό τρόπο!
Αυτήν τη συνέχιση του χρόνου και την εναλλαγή των εικόνων στη φύση θέλησε να προυσιάσει ο Eric Solheim… Και τα κατάφερε με μεγάλη υπομονή και επιμονή, αφού πέρασε ώρες ολόκληρες παρατηρώντας τη θέα από το σπίτι του. Στη συνέχεια «φυλάκισε» αυτές τις 365 ημέρες μέσα σε ένα βίντεο 2 μόλις λεπτών. Δείτε το καταπληκτικό υλικό στη συνέχεια…   









Διαβάστε περισσότερα ...

Οι φαγώσιμες ελιές των αρχαίων Ελλήνων



Κατασκευή εκλεκτών ελιών. -Του Φλωρεντινού.
Παίρνουμε μεγάλες ελιές, απείραχτες και μαζεμένες με το χέρι, τις χαρακώνουμε γύρω-γύρω με καλάμι κοφτερό και τις βάζουμε σε αγγείο καινούρια απίσσωτο. Από επάνω ρίχνουμε αλάτι καλά τριμμένο και αφού λιώσει το αλάτι τις βάζουμε σε άλλο αγγείο γεμάτο μέλι, έτσι που το μέλι να βγαίνει από πάνω από τις ελιές. Αν δεν έχουμε μέλι τις βάζουμε κατά τον ίδιο τρόπο σε πετιμέζι μέσα στο οποίο έχουμε ανακατέψει και φύλλα κιτριάς. Μερικοί βάζουν μέσα και σπόρο από μάραθο και πιπέρι και σπόρο από σέλινο και άνηθο και έτσι γίνονται έκτακτες οι ελιές. Υπάρχουν όμως πολλοί που δεν τον ξέρουν τον τρόπο της κατασκευής των.

Κατασκευή ελιών με οξύμελι. -Του ιδίου.
Διαλέγουμε ελιές μικρούλες, τις καλλίτερες, δηλαδή μαύρες και εντελώς απείραχτες μαζί με το κλαδί τους, τις πλένουμε με κρύο νερό και τις στεγνώνουμε επάνω σε καλαμωτή. Έπειτα τις βάνουμε σε σκαφίδι και χύνουμε επάνω λάδι και αλάτι, 320 δραμ. στις 7 οκάδες ελιές, και τις ανακατεύουμε σιγά με το χέρι για να μη σπάσουνε. Κατόπιν τις βάνουμε σε αγγεία και χύνουμε μέσα οξύμελι τόσο που να βγαίνει επάνω από τις ελιές. Το αγγείο το βουλώνομε με κλαδιά από μάραθο.

Κατασκευή ελιών με μούστο. -Του ιδίου.
Μαζεύουμε άσπρες ελιές και της μουσκεύουμε 6 ήμερες σε θαλασσινό νερό. Έπειτα τις βάζουμε σε αγγείο και χύνουμε από πάνω φρέσκο μούστο, έτσι όμως που να μην παραγεμιστεί και χυθεί ο μούστος όταν βράση. Αφού βράσει ο μούστος βουλώνουμε το αγγείο και αλείφουμε γύρω-γύρω το κούπωμα. Άλλοι όμως βάζουν πρώτα μέσα στο αγγείο μια χούφτα αλάτι, χύνουν κατόπιν το μούστο και έπειτα τις ελιές και όταν βράσει ο μούστος βουλώνουν το αγγείο.

Κατασκευή ελιών με τσίπουρα. -Του Διδύμου.
Βάζουμε σε αγγείο τσίπουρα νωπά προτού στραγγίσουν και μαζί βάνουμε και τις ελιές μια στρώση ελιές, μια τσίπουρα. Κατόπιν βουλώνουμε το αγγείο και το αλείφουμε γύρω-γύρω.

Οι τσακιστές ελιές. -Του ιδίου.
Μαζεύουμε τις γερότερες ελιές πριν παρδαλίσουν, τις τσακίζουμε επάνω σε ξύλο και τις βάζουμε σε ζεστό νερό. Έπειτα τις βγάζουμε, τις στραγγίζουμε και τις αδειάζουμε σε καλάθι και από επάνω ρίχνουμε αλάτι χοντρό κοπανισμένο. Την άλλη μέρα γεμίζουμε το αγγείο που έχουμε για να φυλάξουμε τις ελιές κι' από πάνω ρίχνουμε μια χούφτα αλάτι και το βουλώνουμε το αγγείο με κλαδιά από μάραθο, έπειτα χύνουν μέσα μούστο καλής ποιότητος και βουλώνουμε το αγγείο.

Οι κολυμβητές ελιές. -Του ιδίου.
Μαζεύουμε μεστές ελιές όταν αρχίζουν να παρδαλίζουν μαζί με το κλαδί τους. Προσέχουμε δε να μη τις βάζουμε σε μεγαλύτερο δοχείο και σπάσουν στη μεταφορά. Έπειτα τις πλένουμε με κρύο νερό λίγες-λίγες και τις στεγνώνουμε επάνω σε κοφίνια στον ίσκιο μια μέρα και τις αναποδογυρίζουμε σιγά-σιγά για να στεγνώσουν καλά. Στο αγγείο που πρόκειται να φυλάξουμε τις ελιές βάνουμε πρώτα στο πάτο μια χούφτα αλάτι κοπανισμένο και κατόπιν τη δεύτερη άλμη 10 οκάδες και μισή, ανακατωμένη με 240 δράμια ξύδι κι' από 16 οκάδες ελιές και αφού γεμίσει το αγγείο ανακατεύουμε τις ελιές. Η άλμη πρέπει να βγαίνει από τις ελιές. Το αγγείο το βουλώνουμε με μάραθο και το αλείφουμε γύρω-γύρω. Η άλμη πρέπει να μπαίνει πριν απ' τις ελιές στο αγγείο για να μη σπάζουν. Άλλοι μαζεύουν τις ελιές μαζί με τα τρυφερά των κλαδιά, τις βάζουν μέσα σε θαλασσινό νερό και τις αφήνουν 5 η 6 ήμερες. Έπειτα τις βγάζουν, τις βάζουν μαζί με την άλμη σε δοχείο και το βουλώνουν καλά. Οι κολυμπητές ελιές γίνονται πριν από τη χειμερινή τροπή.

 ΠηγήΓεωπονικά-Κασσιανού Βάσσου


Διαβάστε περισσότερα ...

Οκτώβριος στο αγρόκτημα


Σπέρνουμε:
Μαρούλια, πράσα, ραδίκια, ρόκα, ζοχούς, αντίδια, καφκαλίθρες, μυρώνια, μαϊντανό, σινάπια, σπανάκι, καρότα, παντζάρια, ραπανάκια.

Εδώ πως σπέρνουμε μαρούλια σε ένα παρτέρι για να τα μεταφυτεύσουμε αργότερα

 


Φυτεύουμε:
Κρεμμύδια, σκόρδα, μπιζέλια, κουκιά.


Μεταφύτευουμε:
Μάπες, μπρόκολα κουνουπίδια, μαρούλια, αγκινάρες.

Εδώ μερικές φωτογραφίες από τα μαρούλια, μπρόκολα και κουνουπίδια που έσπειρα σε παρτέρια στο μπαλκόνι μου από δικό μου σπόρο.Από το κάθε παρτέρι διαστάσεων 50χ15 εκατοστών μπορούμε να πάρουμε περίπου 20-40 φυτά.


Η μεταφύτευσή τους στο χωράφι χρησιμοποιώντας κομπόστα σε κάθε φυτό

Μεταφύτευσή αγκινάρων



Συγκομιδή:
Καρύδια, ρόδια, ελιές, λεμόνια, λοτούς, κυδώνια, αχλάδια.


Τα καρύδια πρέπει να τα λιάσουμε περίπου 1-2 βδομάδες για να φύγει η υγρασία αλλιώς θα μας χαλάσουν πολύ γρήγορα.
Τους λοτούς του κόβουμε όταν είναι σκληροί ακόμα και τους τρώμε όταν γίνουν.
Τα ρόδια εύκολα διατηρούνται αρκετό καιρό και εκτός ψυγείου σε δροσερό μέρος.
Τα κυδώνια και τα αχλάδια πρέπει να τα μαζεύουμε όταν δεν είναι εντελώς ώριμα. Τα αφήνουμε να ωριμάσουν σπίτι μας και να τα συντηρούμε στο ψυγείο μας αν έχουμε πολλά



Δεντροκομικές εργασίες το μήνα Οκτώβριο
Οι δενδροκομικές εργασίες αρχίζουν να λαμβάνουν περισσότερη ζωηρότητα. Στους οπωροκήπους εκτελείται ένα βαθύ όργωμα ή περιλάκωση των δέντρων, κατά το οποίο γίνεται και η παράχωση του χρησιμοποιούμενου λιπάσματος. Το όργωμα αυτό συντελεί συνάμα και στην καταστροφή των διαφόρων βλαπτικών εντόμων που καταφεύγουν στο έδαφος για διαχείμανση.
Στους ξερούς τόπους γίνονται μεταφυτεύσεις των αειθαλών και των πρωίμων φυλλοβολούντων οπωροφόρων όπως π.χ. των αμυγδαλιών, δαμασκηνιών, κερασιών κλπ. Ενεργούνται καθαρίσματα των δένδρων από τους ξηρούς και τους περιττούς βλαστούς και προπάντων από τους παραμένοντας τυχόν μουμιοποιημένους καρπούς, οι οποίοι περικλείουν συνήθως έντομα και σπόρια διαφόρων παρασίτων
Στα σπορεία και φυτώρια γίνονται οι αναγκαίες προετοιμασίες, εκσκαφές και λιπάνσεις των βραγιών για τις μεταφυτεύσεις των δενδρυλλίων και παραφυάδων. Παράλληλα πρέπει να λαμβάνεται πρόνοια για την έγκαιρο προμήθεια των απαιτούμενων σπόρων. Υπό ευνοϊκές συνθήκες εξακολουθούν επίσης οι ενοφθαλμισμοί των γιγαρτοκάρπων και των καστανιών και σε θερμότερους τόπους και οι εγκεντρισμοί των άγριων αχλαδιών (γκορτσιών) και κερασιών.
Για το σκοπό της καταπολέμησης των διαφόρων εχθρών των δέντρων, την εποχή αυτή, πρέπει να αποξύωνται οι κορμοί και οι κλάδοι αυτών από το χοντρό και ξηρό φλοιό τους, τα δε προκύπτοντα υπολείμματα πρέπει να καίγονται αμέσως. Στη συνέχεια επαλείφονται από τα γυμνά σταυρώματα μέχρι την βάση τους με ασβεστόγαλα από 8-10 οκάδες άσβεστου και 1 οκά θεϊκού χαλκού ή θεϊκού σιδήρου σε 100 οκάδες νερού.
Επίσης, συμπληρωματικός τοποθετούνται χορτοπαγίδες, οι οποίες καίονται βραδύτερα, στις δε κερασιές προσαρμόζονται επί των κορμών κολλητικές ταινίες.
Πηγή: Πλήρης οδηγός του Δενδροκαλλιεργητού-Παράρτημα "Γεωργικού δελτίου" μηνός Ιουλίου 1937






Διαβάστε περισσότερα ...

Αγιόκλημα, καλλιέργεια.



Αγιόκλημα, καλλιέργεια.
Η ομάδα των φυτών Lonicera (οικογένεια Caprifoliaceae) αποτελείται από 180 περίπου, αειθαλείς και φυλλοβόλους, αναρριχητικούς ξυλώδεις θάμνους, συνήθως γνωστούς με το όνομα αγιόκλημα (ή αιγόκλημα). Εκτιμούνται για τα όμορφα λουλούδια τους, με το ευωδιαστό άρωμα, και τους διακοσμητικούς καρπούς, τούς οποίους τα πουλιά βρίσκουν απολαυστικούς. Το αναρριχητικό αγιοκλήματα είναι κατάλληλο για να αναπτυχθεί επάνω σε καφασωτά, αψίδες ή πέργκολες, ενώ το θαμνώδες είναι ιδανικό για μπορντούρες, βραχόκηπους και φράκτες. Τα λουλούδια του έχουν σχήμα σάλπιγγας, εμφανίζονται από το τέλος του χειμώνα μέχρι την αρχή της άνοιξης ή από την αρχή της άνοιξης μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και το χρώμα τους ξεκινάει από κρεμ και ανοιχτό κίτρινο μέχρι έντονο κόκκινο, μαβή και τριανταφυλλί. Συνοδεύονται από όμορφους καρπούς που το χρώμα τους μπορεί να είναι άσπρο, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο, μπλε ή και μαύρο.

Το ιαπωνικό αγιόκλημα (Lonicera japonica) είναι το πιο γνωστό είδος του γένους Lonicera  Αυτό το, εισαγόμενο από την Ιαπωνία φυτό, είναι ένα επιθετικό κλήμα με ικανότητες αναρρίχησης και εδαφοκάλυψης. Οι επεκτατικές του δυνατότητες μπορούν να συντρίψουν και να πνίξουν όχι μόνο μικρά φυτά αλλά και μεγάλα δέντρα. Ωστόσο είναι αγαπητό σε ανθρώπους και πουλιά για τα αρωματικά λουλούδια του.

Το ιαπωνικό αγιόκλημα (Lonicera japonica) είναι ενδημικό φυτό της ανατολικής Ασίας, της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Κορέας. Τώρα έχει εγκλιματιστεί σε πολλές περιοχές της Ευρώπης και της Αμερικής. Τα λευκά άνθη του είναι σπουδαία τροφή για τα ελάφια και τα ζαρκάδια και έχει την ιδιότητα να εξαπλώνεται εύκολα.

Προτιμά τη μερική σκιά από τον πλήρη ήλιο και υγρό χώμα. Το χειμώνα κάνουμε βαθύ κλάδεμα για να αποτρέψουμε την ξυλώδη ανάπτυξή του και του προσφέρουμε τη στήριξη μιας πέργκολας. Αυτός ο αναρριχητικός θάμνος διαθέτει πυκνό ριζικό σύστημα, που έχει τη δυνατότητα να επεκτείνεται πλευρικά σε απόσταση 7 με 10 πόδια, και βάθος 3 έως 4 ποδιών. Τα φύλλα του είναι απλά, αντικριστά, έχουν οβάλ, στενόμακρο σχήμα που μοιάζει με φτερό ή ψαροκόκαλο, είναι ημι-αειθαλή, μπορούν να παραμείνουν στο θάμνο για όλη τη διάρκεια του χρόνου και φθάνουν τις 3 ίντσες μήκος. Τα εξαιρετικά αρωματικά, διπλόχειλα άνθη του σχηματίζονται σε ζευγάρια, στις μασχάλες των νεαρών κλαδιών και παράγονται σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Έχουν μήκος 1 με 2 ίντσες και χρώμα άσπρο με μια ρόδινη απόχρωση όταν είναι νεαρά και κιτρινίζουν καθώς μεγαλώνουν σε ηλικία. Είναι εδώδιμα. Παράγουν ένα σφαιρικό μαύρο καρπό, σα δρύπα, που περιέχουν έναν με τρεις σπόρους.

Αυτά τα φυτά έχουν γίνει ένα σοβαρό ζιζάνιο σε πολλές περιοχές της Βόρειας Αμερικής. Ο γνωστός Αμερικανός βοτανολόγος Steven Foster, αποκάλεσε - και όχι αναίτια - το αγιόκλημα "από τα πιο μισητά είδη εισαγόμενων ζιζανίων". Η πρώτη καταγραφή τα αναφέρει σαν δραπέτες κήπων το 1890 και μέχρι το 1919 θεωρούνταν ένας υπέρμετρα πυκνός και οργιαστικός εισβολέας. Τώρα αναγνωρίζεται σαν ένα από τα πιο σκληρά ζιζάνια, ειδικά το νοτιοανατολικό τμήμα των ΗΠΑ. Στα γραπτά του, ο Foster δίνει μια καλή περιγραφή για το πώς εισήχθη το αγιόκλημα. Το 1806, ο William Kerr, συλλέγοντας διάφορα είδη φυτών στην Κίνα για να τα χρησιμοποιήσει τους κήπους Kew στην Αγγλία, εισήγαγε το φυτό στη Μεγάλη Βρετανία με το σκάφος "ship Hope" του Captain James Pendergrass. Το αγιόκλημα έφθασε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον ίδιο χρόνο σα διακοσμητικό φυτό. Δυστυχώς, το 1862, ο George Hall εισήγαγε μια πιο ανθεκτική ποικιλία, τη Lonicera japonica "Halliana," που είναι το υπερζιζάνιο που ξέρουμε εμείς σήμερα.

Το ιαπωνικό αγιόκλημα, Japanese honeysuckle, είναι εδώδιμο και ιαματικό. Έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε ασβέστιο, μαγνήσιο, και κάλιο. Τα φύλλα του μπορούν να ζεματιστούν και να φαγωθούν σα λαχανικό. Τα μπουμπούκια και τα λουλούδια του μπορούν να γίνουν σιρόπι ή να χρησιμοποιηθούν στις πουτίγκες. Ολόκληρο το φυτό έχει χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική ιατρική για χιλιάδες χρόνια στην Ασία. Είναι αντιβακτηριακό, αντιφλεγμονώδες, αντισπασμωδικό, καθαριστικό, διουρητικό, αντιπυρετικό, και χρησιμοποιείται επίσης για τη μείωση της πίεσης του αίματος. Οι μίσχοι χρησιμοποιούνται εσωτερικά για τη θεραπεία οξείας μορφής ρευματοειδής αρθρίτιδας, παρωτίτιδας και ηπατίτιδας. Οι μίσχοι συλλέγονται το φθινόπωρο και το χειμώνας, και αποξηραίνονται για μετέπειτα ιαματική χρήση.

Εξωτερικά, τα λουλούδια χρησιμοποιούνται για πλύσεις σε φλεγμονές τους δέρματος, μολυσματικές αναφυλαξίες και πληγές. Τα λουλούδια μαζεύονται νωρίς το πρωί, πριν ανοίξουν και ξηραίνονται για να χρησιμοποιηθούν αργότερα σα βότανο. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα τόσο επικίνδυνο ζιζάνιο, το japonica Lonicera, ότι θα μπορούσε επίσης να είναι ένα χρήσιμο στην ιατρική φυτό. 

Το ιαπωνικό αγιόκλημα είναι τοξικότερο για μερικούς οργανισμούς, όπως τα ψάρια, και οι φυλές κυνηγών τοποθετούσαν παραδοσιακά μεγάλες ποσότητες αυτού του φυτού σε ρεύματα, λίμνες κ.λπ. προκειμένου να ζαλίζουν ή να σκοτώνουν τα ψάρια.

Στα παιδιά αρέσει πολύ να μαζεύουν τα λεπτά άσπρα και κίτρινα λουλούδια, γοητευμένα από το έντονο γλυκό άρωμά τους, και αφού αφαιρέσουν το επάνω μέρος του άνθους, να ρουφούν το γλυκό νέκταρ και να απολαμβάνουν αυτή τη χρυσή σταγόνα. Στην Κίνα, το L. japonica είναι ένα πολύτιμο φαρμακευτικό βότανο, που περιέχει πολυσακχαρίτες και πολυφενολικές ενώσεις που εμποδίζουν την ενεργοποίηση των ανθρώπινων αιμοπεταλίων. Ένα μίγμα από μπουμπούκια του αγιοκλήματος μαζί με τμήματα από άλλα φυτά, γνωστό σαν μίγμα "Aden I", αναφέρεται για τις αντιβιοτικές και αντιμολυσματικές ιδιότητές του. Κάποιοι γιατροί που ειδικεύονται στα βότανα, χρησιμοποιούν άνθη και φύλλα του φυτού για να αντιμετωπίσουν τη φλυκταινώδη νόσο των κοτόπουλων. Και μερικοί παραγωγοί πουλερικών στην Κορέα το χρησιμοποιούν για να αυξήσουν την παραγωγικότητα στα κοτόπουλα ορνιθοτροφείου. Πάντως είτε το αγαπάμε είτε το απεχθάνεστε, αυτό το γλυκο-μυρωδάτο ζιζάνιο πρόκειται να μείνει εδώ.
Πηγή:




Διαβάστε περισσότερα ...

Η γεωργία στην αρχαία εποχή: χρήσιμες συμβουλές



Η γεωργία στην αρχαία εποχή: χρήσιμες συμβουλές

Αν νομίζεται ότι οι αρχαίοι συγγραφείς στα κείμενά τους έγραφαν μόνο φιλολογικά κείμενα κάνετε λάθος. Οι κλασσικοί συγγραφείς έχουν περιγράψει στα κείμενά τους, με πολλές λεπτομέρειες, την καλλιέργεια και την χρήση των φυτών, όπως και διάφορους μεθόδους για τον έλεγχο των ασθενειών των φυτών και των ζιζανίων. Αναφέρονται πολύ τρόποι για την επεξεργασία των σπόρων, την απολύμανση και τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για προστασία από τα επιβλαβή έντομα.
Οι Έλληνες είναι οι πρώτοι συγγραφείς που έγραψαν περί φυτών γεωργικά βιβλία και κατόπιν οι Ρωμαίοι. Από τους πρώτους Έλληνες είναι ο Δημόκριτος 5ο αιώνα π.Χ., ο Ξενοφών και ο Θεόφραστος ένα αιώνα αργότερα. Από τους Ρωμαίους συγγραφείς που τα βιβλία τους υπάρχουν ακόμα είναι ο Cato (234-149 π.Χ.), ο Varro (116-17 π.Χ.), ο Virgil (70-19 π.Χ.), ο Pliny (23-79 μ.Χ.), ο Columella (1ο αιώνα μ.Χ.), και ο Palladius (4ο αιώνα μ.Χ.). Υπήρχαν και άλλοι αλλά δυστυχώς τα γραπτά τους δεν έχουν σωθεί, αλλά αναφέρονται από άλλους σύγχρονους συγγραφείς ή στο βιβλίο Γεωπονικά. Αυτό το βιβλίο είναι μια συλλογή από γραπτά με γεωργικές εργασίες που συλλέχτηκαν τον 6ο με 7ο αιώνα μ.Χ. από τον Κασσιανό Βάσσο(Cassianus Bassus). Δεν ξέρουμε πολλά για τους αυθεντικούς συγγραφείς των ενοτήτων του βιβλίου αλλά ότι πολύ έζησαν από τον 2ο π.Χ. έως τον 2ο μ.Χ. αιώνα.

Προστασία από αρρώστιες και έντομα
Αναφορές στο πως εμφανιζόταν να είναι οι ασθένειες των φυτών υπάρχουν στο Ξενοφώντα και στο Θεόφραστο. Τις περιέγραφαν και τις ονόμαζαν ξήρανση, μυκητίαση, σκουριά και σάπισμα.
Γνώριζαν ότι η σκωρίαση στα αμπέλια και στα δημητριακά συνέβαινε πιο συχνά σε περιοχές υγρές και χωρίς ανέμους και ανάφεραν ότι η ομίχλη και η υγρασία ήταν υπεύθυνη για τις μυκητιάσεις στα αμπέλια. Ενάντια σε αυτό που περιέγραψαν σαν μυκητιάσεις χρησιμοποιούσαν τους εξής τρόπους:
Στην αρχή  ήταν η πρόληψη και αφορούσε την επεξεργασία των σπόρων πριν την σπορά, ενώ η θεραπεία για την ξήρανση και τις μυκητιάσεις στα δέντρα και στις καλλιέργειες γινόταν με διάφορους καπνούς.
Η επεξεργασία των σπόρων με διάφορα ζωικά, φυτικά και ορυκτά προϊόντα χρησιμοποιούνταν ευρέως και θεωρούνταν χρήσιμα και για την καταπολέμηση των βλαβερών εντόμων και ζώων.
Συνιστούσαν τον εμποτισμό των σπόρων σε λιόζουμο και φυσική σόδα για περισσότερη παραγωγή αλλά και προστασία των σπόρων στο στάδιο του φυτρώματος από τα σκαθάρια.
Ακόμα ανακάτευαν τους σπόρους με στάχτη ή παλαιωμένη κοπριά πριν την σπορά.
Η γενική χρήση του καπνού σαν προφυλακτικό από την μυκητίαση και την καπνιά είναι καταγεγραμμένη σε πολλούς. Η βασική διαδικασία ήταν να κάψουν υλικά όπως άχυρο, θάμνους, χόρτα, καβούρια, ψάρια, κοπριά, κέρατο βοδιού ή άλλου ζώου σε μία προσήνεμη μεριά ώστε ο καπνός να διασκορπιστεί σε όλο το δεντρόκηπο ή χωράφι. Υπήρχε η αντίληψη ότι τέτοιος καπνός εξαφάνιζε την μυκητίαση και την καπνιά. Ο συγκεκριμένος καπνός από αυτά τα καιγόμενα υλικά είναι πολύ έντονος και δύσοσμος.
Οι κοπανισμένες ρίζες και τα φύλλα από την άγριο αγγουριά εμποτισμένα σε νερό ψεκάζονταν στα κλήματα για τον έλεγχο των μυκητιάσεων και των εντόμων. Το ίδιο αποτέλεσμα φαίνετε ότι είχε η στάχτη από συκιά ή βελανιδιά όταν εμποτιζόταν σε νερό και ψεκαζόταν στις καλλιέργειες.
Μια άλλη θεραπεία για την καπνιά ήταν το ψέκασμα των φυτών με λιόζουμο.
Ένα μίγμα από στάχτες και σανδαράκη (κόκκινο αρσενικό) sandarach (Tetraclinis articulata) όταν εφαρμοζόταν στα αμπέλια λεγόταν ότι ήταν δραστικό ενάντια στη μυκητώδη αρρώστια της σήψης και του σαπίσματος.
Εκχύλισμα από πικρό λούπινο ή πικραγγουριά χρησιμοποιούταν ευρέως εναντίον διάφορων βλαβερών εντόμων.
Άλλα φυτά που αναφέρονται με εντομοκτόνες ή εντομοαπωθητικές ιδιότητες είναι η αψιθιά, ο νάρθηξ ο απόζων, ο σαμπούκος, το σκόρδο, το ηλιοτρόπιο, ο ελλέβορος, ο κισσός, η σκίλλα, η κασσία, η βαγιά, ο κέδρος, το κίτρο, η συκιά, η βελανιδιά και η ροδιά.
Το λάδι χρησιμοποιούταν για να ψεκάζεται στα κλήματα και στα άλλα φρούτα για να διώχνει τα έντομα μακριά. Για τα ασφαλίσουν από τα έντομα πρόσθεταν μέσα στο λάδι κισσό, κίτρο, λούπινα και άλλα ζωικά ή φυτικά προϊόντα, πριν την εφαρμογή.
Ορυκτή πίσσα ζεσταμένη με λάδι ή λιόζουμο και θειάφι χρησιμοποιούταν σαν κόλλα, στους κορμούς και στα στελέχη των κλημάτων ή των δέντρων έτσι ώστε τα μυρμήγκια οι κάμπιες και τα βλαβερά έντομα να μην μπορούν να σκαρφαλώσουν σε αυτά. Η ίδια διαδικασία γινότανε με κατράμι και κοκκινόχωμα. Το θειάφι όταν αναμειγνυόταν με λάδι ή ρίγανη το χρησιμοποιούσαν εναντίων σκαθαριών και μυρμηγκιών.
Για τις μύγες και άλλα έντομα χρησιμοποιούσαν συχνά δηλητηριασμένα δολώματα:
Οι μύγες σκοτώνονταν με έγχυμα από δάφνη και μαύρο ελλέβορο σε γάλα ή γλυκό κρασί.
Άλλη μια μορφή προστασίας ήταν και η συγκαλιέργεια:
Παρατήρησαν ότι το ραπανάκι μπορούσε να προστατευτεί από τις αράχνες αν σπερνόταν βίκος μαζί του. Το φύτεμα πικρού βίκου μαζί με γογγύλια και αρακά ανάμεσα στα λάχανα, θεωρούταν προστατευτικό ενάντια στην ζημιά από κάμπιες.
Μια μέθοδος προστασίας των νέων δέντρων από τα σκουλήκια ήταν να φυτεύουν σκυλλοκρέμμυδα κάτω από αυτό.
Άλλη μέθοδος προστασίας των νέο φυτεμένων δέντρων ήταν να αλείψουν τις ρίζες τους με χολή βοδιού πριν τα φυτέψουν.
Για προστασία των σπόρων από τα ποντίκια, ο σπόρος πασπαλιζόταν με στάχτες από νυφίτσα ή γάτα, και ψεκαζόταν με χολή βοδιού πριν την σπορά για προστασία από τα ζωύφια.
Μικρά έντομα και ζωύφια κρατιόνταν μακριά με τακτικό ψεκασμό στα φυτά με νερό, στο οποίο είχαν σαπίσει καβούρια.
Οι καπνοί από τον κισσό θεωρούταν ότι έδιωχνε τις νυχτερίδες, ενώ οι καπνοί από ρίγανη, σπόρο μαϊντανού και καλύκανθου, χρησιμοποιούνταν για να διώξουν τα ποντίκια. Για τα φίδια έκαιγαν κέδρο, γάλβανο και κέρατο ελαφιού, ενώ για να διώχνουν τους σκορπιούς έκαιγαν σκορπιούς ή σανδαράκη.
Πηγή: ftiaxno.gr


Διαβάστε περισσότερα ...

Βελανιδιά



Βελανιδιά
Οι βελανιδιές (Δρυς -Quercus) είναι μια μεγάλη ομάδα αείφυλλων και φυλλοβόλων δέντρων και θάμνων που βρίσκονται άγρια στην Ευρώπη, την Ασία, την Βόρεια Αφρική και την Νότια και Βόρεια Αμερική. Οι βελανιδιές ποικίλουν στην εμφάνιση τόσο, ώστε είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μερικές ανήκουν στο ίδιο είδος. Ωστόσο έχουν όλες ένα κοινό χαρακτηριστικό, το οποίο δεν είναι άλλο από τους πασίγνωστούς καρπούς τους τα βελανίδια.

Η βελανιδιά είναι ένα δέντρο ανθεκτικό και σταθερό. Πράγματι, είναι ένα από τα μακροβιότερα δέντρα, που αναπτύσσονται από γενιά σε γενιά. Για αυτόν τον λόγο, οι παλαιές βελανιδιές είχαν χρησιμοποιηθεί από διάφορες θρησκείες, για τις σημαντικές συνεδριάσεις και τις τελετές. Φυτεύτηκαν για να οριοθετήσουν σύνορα, εξαιτίας της μακροβιότητας και της ανθεκτικότητάς τους στο πέρασμα των χρόνων. Η βελανιδιά ήταν πηγή τροφής για τους πληθυσμούς της Ευρώπης. Γι' αυτό και οι άνθρωποι την σέβονταν από τα βάθη της ιστορίας.

Η βελανιδιά χρειάζεται 70 - 80 χρόνια για ν' αρχίσει να παράγει καρπούς. Μέχρι τότε, το δέντρο θα έχει φτιάξει κορμό με 50 εκατοστά διάμετρο, αλλά ακόμα θα είναι αρκετά νεαρό. Αφού φτάσει στην ηλικία των εκατό χρόνων, θα αυξάνει μόνο την περίμετρό του κατά 2,5 εκατοστά το χρόνο, αλλά το ξύλο του -εξαιρετικά σκληρό και συμπαγές- είναι ιδιαίτερα αξιόλογο για οικοδομικό υλικό και για καυσόξυλο. Μέχρι ν' ανακαλύψουν οι άνθρωποι τα σιδερένια εργαλεία κοπής, η βελανιδιά αντιστάθηκε σε κάθε τρόπο υλοτόμησής της. Μετά την ανακάλυψη, κατά ειρωνικό τρόπο, η βελανιδιά έγινε το κύριο ξύλο για την παρασκευή ξυλοκάρβουνου, που το χρησιμοποιούσαν στους φούρνους, όπου διαχώριζαν το σίδηρο από το σιδηρο-μετάλλευμα. Αργότερα έγινε βασικό υλικό για την κατασκευή σπιτιών, εκκλησιών και πλοίων, καθώς ήταν γερό και ανθεκτικό και τα λυγερά κλαδιά του είχαν το απαιτούμενο σχήμα.

Υπάρχουν πολλές διάσημες, μεγάλης ηλικίας βελανιδιές. Aρχαίες βελανιδιές μπορεί να βρεθούν σε αυλές σπιτιών ή σε χωράφια όπου είχαν χρησιμοποιηθεί για την οριοθέτησή τους. Πολλές βελανιδιές, μεγάλης ηλικίας, αποκαλούνται "Βελανιδιές του Ευαγγελίου", γιατί κάτω από την πυκνή σκιά τους κηρύχθηκαν τα Ευαγγέλια. Φυσικά, αυτό αποτελεί συνέχεια της συνήθειας και της πρακτικής των Δρυΐδων , που συναντιόνταν σε δάση από βελανιδιές κάτω από τα μεγάλα δρύινα δέντρα τους, γιατί όλες οι συγκεντρώσεις και οι διδασκαλίες τους γίνονταν έξω στο ύπαιθρο και ήταν σχετικές με τα δρύινα (dryads) δέντρα.

Ετυμολογικά η λέξη Δρυΐδης προέρχεται από το "dru-wid", που σημαίνει "γνώστης δρύινων δέντρων", αλλά "deru" σημαίνει επίσης αλήθεια (truth ή troth), οπότε δίνεται η ερμηνεία "γνώστης της αλήθειας".

Ο θεός Thor των Νορβηγών και όλοι οι θεοί του κεραυνού συνδέονται με τη βελανιδιά, η οποία χτυπιέται συχνά  από την αστραπή. Η δύναμη από το χτύπημα της αστραπής αφήνει κούφιους κορμούς που συχνά ξεραίνονται. Εδώ υπάρχει μια προειδοποίηση για την επίμονη, άκαμπτη δύναμη που αντιστέκεται και θέλει να δαμάσει την καταιγίδα. Η ευελιξία είναι μια άλλη δύναμη, που μπορεί να ισορροπήσει τη δυναμικότητα της άκαμπτης σκέψης και ενέργειας. Κατά τη διάρκεια του 7ου σεληνιακού μήνα οι Δρυΐδες (Druids) χάραζαν έναν κύκλο στη βελανιδιά, που τον διαιρούσαν σε 4 ίσα μέρη, για να τους προσφέρει προστασία απέναντι στην αστραπή. Αυτή η τακτική λέγεται ότι ακολουθείται ακόμα και σήμερα από μερικούς, παλιούς δασοφύλακες  στη Μεγάλη Βρετανία, οι οποίοι συνεχίζουν να χαράζουν αυτό το σύμβολο επάνω στη βαλανιδιά για να αποτρέψουν την καταστροφή του δέντρου. Παρόμοια χρησιμοποιήθηκαν τα βελανίδια, χαράζοντάς τα για να κρατήσουν την αστραπή μακριά από τα σπίτια. 

Στην Ελληνική Μυθολογιά, ο Ζεύς/Δίας, ο θεός της βελανιδιάς, ήταν επίσης οπλισμένος με κεραυνούς. Το προφητικό δρύινο άλσος της Δωδώνης στην Ελλάδα αφιερώθηκε στο Δία και τα μηνύματα των Θεών ερμηνεύονταν με τον ήχο του αέρα στα δρύινα φύλλα τους. Η βελανιδιά αποκαλείται quercus ή querimus, επειδή οι θεοί χρησιμοποιούσαν τη βοήθεια αυτού του δέντρου για να δώσουν απαντήσεις, σε ερωτήσεις σχετικές με το μέλλον.

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Δίας που συνδέθηκε με την βελανιδιά. Οι Δρυάδες και οι Αμαδρυάδες ήταν δύο τύποι νυμφών του δάσους στην Ελληνική Μυθολογία. Αυτά τα θηλυκά πνεύματα της φύσης πιστεύονταν ότι κατοικούσαν σε δέντρα και σε δάση και φώλιαζαν ιδιαίτερα σε δέντρα βελανιδιάς. Υπάρχουν πολλές ιστορίες και μύθοι γι' αυτά τα πλάσματα που φαίνεται ότι αν και πνεύματα, δεν ήταν αθάνατα. Ιδιαίτερα οι Αμαδρυάδες, ήταν πιο ευαίσθητες, γιατί πιστεύονταν ότι η διάρκεια της ζωής τους εξαρτιόταν από την υγεία και καλοζωία της βελανιδιάς που της φιλοξενούσε.

Τα φύλλα και ο φλοιός της βελανιδιάς είναι τα κύρια μέρη που χρησιμοποιούνται σαν φαρμακευτικά. Ο χυμός από τη σύνθλιψη των φύλλων μπορεί να εφαρμοστεί επάνω σε πληγές, και το διάλυμα που παράγεται από φύλλα διαποτισμένα με βραστό νερό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανακουφίσει τα ξαναμμένα μάτια, επειδή είναι ικανό ψυκτικό. Χρησιμοποιήστε την ίδια λοσιόν για οποιοδήποτε χτύπημα, γδάρσιμο, ή κάψιμο και ακόμη ως στοματικό διάλυμα για πληγωμένα ούλα. Επίσης ανακουφίζει από τις αιμορροΐδες, τη φλεβίτιδα και τον πονόλαιμο. Το αφέψημα του φλοιού χρησιμοποιείται για να μειώσει τον πυρετό, την διάρροια, τη δυσεντερία, την αμυγδαλίτιδα, τη φαρυγγίτιδα και τη λαρυγγίτιδα. για να φτιάξετε το αφέψημα χρειάζεστε 1 κουταλάκι θρυμματισμένο φλοιό για κάθε φλιτζάνι κρύο νερό. Σιγοβράστε για 5-10 λεπτά. Προτεινόμενη δοσολογία: 3 φορές από ένα ποτήρι κρασί τη μέρα. 

Ο φλοιός πρέπει να συλλέγεται από τη βελανιδιά σε μικρά κομμάτια τον Απρίλιο ή τον Μάιο. Σιγουρευτείτε  ότι τα κομμάτια είναι λεία και χωρίς λεκέδες. Προσεκτικά αποκόψτε τα από λεία κλαδιά ή από κορμούς μικρότερους των 10 εκατοστών, προσέξτε να μην καταστρέψετε το δέντρο. Ο φλοιός περιέχει δεψίνη που χρησιμοποιείται ευρέως για την παρασκευή δέρματος και σπάγκου.

Ένα υποκατάστατο του καφέ μπορεί να φτιαχτεί από βελανίδια. Ψιλοκόψτε τα και ψήστε τα μέχρι να πάρουν ένα ανοιχτό καφέ χρώμα. Μετά αλέστέ τα και ψήστε τα πάλι.
Πηγή: www.valentine.gr


Διαβάστε περισσότερα ...

Η υπέροχη ιστορία του ηλίανθου!



Ο ηλίανθος ή ηλιοτρόπιο ή απλά ήλιος είναι ένα φυτό όμορφο, χρήσιμο και ιδιαίτερα διαδεδομένο στις μέρες μας. Αυτό το τόσο συνηθισμένο φυτό «κουβαλάει» μία μακραίωνη και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ξεκίνησε να καλλιεργείται στα αρχαία χρόνια από τους λαούς της κεντρικής Αμερικής, μάλιστα αρκετά πριν το καλαμπόκι. Οι σπόροι του αποδείχθηκαν πολύτιμο διατροφικό στοιχείο καθώς είναι πλούσιοι σε λιπαρά.
Περίπου στο 1500 ο ηλίανθος φτάνει στην Ισπανία από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες της λατινικής Αμερικής, όπου και χρησιμοποιείται κυρίως σαν καλλωπιστικό φυτό.
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Σιγά σιγά η καλλιέργειά του διαδίδεται στην Ευρώπη και οι Ευπωπαίοι ανακαλύπτουν τη διατροφική του αξία.
Περίπου στο 1700 αρχίζει να παράγεται ηλιέλαιο και ο Μεγάλος Πέτρος εισάγει την καλλιέργεια του στη Ρωσία. Από εκεί έναν αιώνα αργότερα ο ηλίανθος πραγματοποιεί το αντίστροφο υπεατλαντικό ταξίδι και η καλλιέργεια του ξεκινά στη Βόρεια Αμερική, αρκετά κοντά στην κοιτίδα του.
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Δηλαδή χρειάστηκε να περάσουν μερικές χιλιάδες χρόνια και μια ιδιαίτερα περίπλοκη διαδρομή για να μεταφερθεί η καλλιέργειά του από την Κεντρική στη Βόρεια Αμερική.
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Perierga.gr - Η ιστορία του ηλίανθουphoto by: flickr
Διαβάστε περισσότερα ...

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΑΓΡΟΤΕΜΑΧΙΟ ΑΠΟ 7000€ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΟΤΙΔΑΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ