ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΗΓΗ ΝΕΡΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΡΕΥΜΑ 230V 3000W.

Δείτε  το βίντεο

Διαβάστε περισσότερα ...

Κρανιά: Το “αουτσάιντερ” της εναλλακτικής καλλιέργειας

Η ζήτηση για προϊόντα κράνου αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία χρονιά στην ευρωπαϊκή βιολογική αγορά, με την προσφορά να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα.

Αν και γνωστή από την αρχαία Ελλάδα, μόλις τα τελευταία χρόνια αρχίζει να κερδίζει μια θέση μεταξύ των πολλά υποσχόμενων καλλιεργειών, εντασσόμενη και σε χρηματοδοτικά προγράμματα του υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης. Ο λόγος για την κρανιά, ένα αυτόχθονο, μακρόβιο δέντρο, προσαρμοσμένο στις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες της χώρας μας, που θεωρείται ιδανικό για ορεινές και ημιορεινές περιοχές.

Η κρανιά, καθώς πρόκειται για δέντρο δασικό που αυτοφύεται σε πολλές περιοχές της χώρας μας, ουδέποτε καλλιεργήθηκε σε εμπορική κλίμακα κατά το παρελθόν. Όμως, ο καρπός της, το κράνο,διαθέτει εξαιρετικά ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες, καθώς περιέχει βιταμίνες C και Ε, καροτινοειδή και φαινολικές ενώσεις. Οι ιδιότητες αυτές έχουν φέρει σταδιακά τα κράνα στο προσκήνιο των εναλλακτικών καλλιεργειών, με τη ζήτηση από τις οργανωμένες ευρωπαϊκές αγορές να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο.

Σε αντίθεση με άλλες καλλιέργειες, η κρανιά τώρα «ανακαλύπτεται» από τους μεγάλους παραγωγούς, κάτι που καθιστά τη συμβολαιακή της καλλιέργεια πολλά υποσχόμενη. Προοπτική ιδιαίτερα ευοίωνη, καθώς συγκαταλέγεται, μαζί με τα συγγενή βατόμουρα και μούρα, στις σημαντικότερεςυπερτροφές (super foods), αυτές που περιέχουν ισχυρές ουσίες, που ενδυναμώνουν το αγγειακό σύστημα. Μάλιστα, λόγω της διατροφικής της αξίας, των αντιοξειδωτικών και των φαρμακευτικών ιδιοτήτων της, αξιοποιείται και στη φαρμακοβιομηχανία.

Έρευνες απέδειξαν ότι τα κράνα έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε φλαβονοειδή, ανθοκυάνες και φαινολικά παράγωγα. Σε άλλες εργαστηριακές έρευνες βρέθηκε μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο (Fe) αλλά και βιταμίνη C (103 mg/100 g), καθώς και υψηλή περιεκτικότητα σε ασκορβικό οξύ (4873 mg/100 g, περισσότερο από φράουλες, πορτοκάλια και ακτινίδια), καροτίνη και τανίνες.

Τα μυστικά της καλλιέργειας

 

Σε αντίθεση με άλλες απαιτητικές καλλιέργειες, η κρανιά τα πρώτα χρόνια ζωής της σχεδόν ζητά μόνο… νερό. Χαρακτηρίζεται από εξαιρετική αντοχή και δεν έχει φυσικούς εχθρούς. Ευδοκιμεί σχεδόν σε όλα τα είδη των εδαφών και σε όλες τις θερμοκρασίες, ακόμα και σε εξαιρετικά χαμηλές, ενώ δεν χρειάζεται επίπονη εργασία και σπάνια κλαδεύεται. Ωστόσο, όπως σημειώθηκε, όταν το δέντρο είναι νεαρό, χρειάζεται άφθονο νερό. Επιθυμητό είναι να υπάρχει νερό και να αρδεύονται κάθε 10-15 ημέρες κατά τη θερινή, άνομβρη περίοδο. Καθώς δεν χρειάζεται φυτοφάρμακα και λιπάσματα, τα προϊόντα της είναι100% βιολογικά.

Η κρανιά είναι κατάλληλη για ημιορεινές και ορεινές περιοχές. Η εκμετάλλευση αυτών των εκτάσεων είναι δυνατή μόνο με καλλιέργειες που δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικές, δεν χρειάζονται, δηλαδή, εντατική φροντίδα.Έτσι, είναι δυνατόν να αναπτυχθούν στους οριακής απόδοσης μικρούς αγρούς, που συνήθως συναντώνται στην ορεινή και ημιορεινή Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό, θεωρείται πολλά υποσχόμενη καλλιέργεια για την υψομετρική ζώνη μεταξύ 300 και 800 μέτρων, ενώ μπορεί να καλλιεργηθεί και σε εγκαταλειμμένα χωράφια.

Φύτευση

Τα δενδρύλλια φυτεύονται στα τέλη Οκτωβρίου, σε χαμηλά υψόμετρα, ή στις αρχές Μαρτίου, σε μεγαλύτερα υψόμετρα, με πιο χαμηλές θερμοκρασίες (60-85 δενδρύλλια/στρέμμα). Ανθίζει τον χειμώνα (Ιανουάριο-Φεβρουάριο), ενώ οι καρποί ωριμάζουν στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου.

Οι νωποί, ώριμοι σπόροι της κρανιάςσπέρνονται σε εξωτερικά παρτέρια. Ο σπόρος πρέπει να αποσπάται από τη σάρκα, διότι αυτή περιέχει απαγορευτικά εκβλάστησης. Σπόρος από συντήρηση στρωματώνεται σε ψυχρό χώρο για 3-4 μήνες και σπέρνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα την άνοιξη. Επειδή ο σπόρος της κρανιάς φυτρώνει δύσκολα, αναφέρεται πως και μια βραχεία περίοδος θερμής στρωμάτωσης, που προηγείται της ψυχρής, βελτιώνει την εκφύ-τρωση. Η εκφύτρωση συντηρημένου σπόρου είναι πολύ αργή και μπορεί να πάρει και 18 μήνες. Τα σπορόφυτα πρέπει να μεταφυτεύονται σε μικρά δοχεία και να διατηρούνται σε θερμοκήπιο τον πρώτο χειμώνα. Την άνοιξη μεταφέρονται σε εξωτερική έκταση του φυτωρίου, αμέσως μετά την παρέλευση των παγετών.

Πολλαπλασιασμός

Η κρανιά πολλαπλασιάζεται με σπόρους, μοσχεύματα και παραφυάδες. Νέα φυτά μπορεί να προέλθουν και από μοσχεύματα μαλακού ξύλου βλαστών στο τέλος της άνοιξης ή στις αρχές του καλοκαιριού, ή από μοσχεύματα ημίσκληρου ξύλου στο μέσον ή το τέλος του καλοκαιριού, ή από μοσχεύματα σκληρού ξύλου στο τέλος φθινοπώρου ή τον χειμώνα. Επίσης, μπορεί να πολλαπλασιαστεί με παραφυάδες ή εναέριες καταβολάδες. Η συλλογή του καρπού γίνεται με άπλωμα διχτύων και δόνηση των κλαδιών. Ο καρπός πλένεται και είτε καταναλώνεται νωπός είτε ψύχεται την ίδια ημέρα.

Θα πρέπει, όμως, να σημειωθεί πως η καρποφορία αρχίζει από το 4ο με 5ο έτος, ενώ φτάνει στην κορύφωση της στο 15ο έτος, με την παραγωγή τότε να ξεπερνά τον 1 τόνο ανά στρέμμα. Έτσι, σε βάθος χρόνου και σε πλήρη ανάπτυξη των δέντρων, η παραγωγή μπορεί να αποφέρει μέχρι και 1.500 ευρώ ανά στρέμμα, έσοδο σημαντικό, δεδομένου ότι τα έξοδα είναι σχεδόν αμελητέα. Επιπλέον, προβλέπονται ενισχύσεις από 40% έως και 75% για την εγκατάσταση φυτείας, ανάλογα με την ιδιότητα του δικαιούχου και τον τόπο της μόνιμης κατοικίας ή έδρας.

Από το χωράφι στη μεταποίηση

Αν και θεωρείται «θαυματουργό» φυτό, οι χρήσεις και τα προϊόντα της κρανιάς δεν είναι ιδιαίτερα πολλά. Μόλις τα τελευταία χρόνια ένας παραγωγός από την Κυψέλη Ημαθίας, ο Κώστας Ντούλιας, ο οποίος θεωρείται από τους πρωτοπόρους της συγκεκριμένης καλλιέργειας, δημιούργησε στην Ελλάδα τον πρώτο πρότυπο συστηματικό βιολογικό κρανεώνα, 16 στρεμμάτων, και εδώ και χρόνια ασχολείται με την παραγωγή, την εμπορία και τη μεταποίηση της κρανιάς και των προϊόντων της (εκχύλισμα κράνων, κομπόστα, κρανοποτό, μαρμελάδα, γλυκό, αφέψημα κ.ά.).

Η εκμετάλλευση αυτή επικεντρώνεται στην έρευνα της ανάπτυξης της κρανιάς και τη χρησιμότητα των καρπών διαφορετικών ποικιλιών της στη μεταποίηση και διαθέτει φυτώριο με δενδρύλλια κρανιάς, σπορόφυτα ή εμβολιασμένα. Αποτέλεσμα της χρόνιας ενασχόλησης του συγκεκριμένου καλλιεργητή ήταν και η δημιουργία παραγωγικών ποικιλιών, στις οποίες έδωσε το όνομά του και κατοχυρώθηκαν από το Κοινοτικό Γραφείο Φυτικών Ποικιλιών (CPVO).

Στην Ευρώπη υπάρχουν διάφορες ποικιλίες, με κίτρινους, λευκωπούς και μοβ καρπούς. Η ποικιλία Jolicoπαράγει νόστιμους και γλυκείς καρπούς, μεγάλους σε μέγεθος. Η ποικιλία Pioneer φημίζεται για τους εύχυμους, γλυκείς και αρωματικούς, αχλαδόμορφους καρπούς της, που φτάνουν σε μέγεθος τα 35 χιλιοστά.

Αλλά στο φυτώριο «Ντούλια» καλλιεργούνται και δοκιμασμένες ελληνικές ποικιλίες, με άριστα χαρακτηριστικά.

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι Έλληνες καλλιεργητές παραλαμβάνουν τη σκυτάλη στην καλλιέργεια της κρανιάς. Καθώς η κρανιά αγαπά το υψόμετρο, οι περισσότερες καλλιέργειες εντοπίζονται σήμερα στη Ροδόπη, τις Σέρρες, την Ημαθία, την Κοζάνη, αλλά και την Ήπειρο, από παραγωγούς που έχουν εκτάσεις σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές, οι οποίες, κατά κύριο λόγο, ήταν ακαλλιέργητες επί σειρά πολλών ετών.

Σε πολλές περιπτώσεις, αναφέρουν οι ειδικοί, η καλλιέργεια της κρανιάς λειτουργεί συμπληρωματικά με άλλες δραστηριότητες. Αυτό συμβαίνει καθώς πολλοί αγρότες διαθέτουν εκτάσεις σε ορεινά σημεία, οι οποίες ελάχιστα αξιοποιούνται. Έτσι, κάποιοι δοκιμάζουν την κρανιά, μεταπουλώντας στη συνέχεια τον καρπό της. Επίσης, τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη καλλιέργεια κερδίζει έδαφος και σε γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία και η Τουρκία.

Κράνα, όχι κράνμπερι

Ένα από τα πιο συχνά λάθη που γίνονται αναφορικά με την κρανιά (Cornus mas) είναι η σύνδεση της με το κράνμπερι (Vaccinium macrocarpon), περισσότερο συγγενές με το μύρτιλλο. Το κράνμπερι είναι αειθαλής θάμνος με καταγωγή από τη Β. Αμερική. Οι καρποί του έχουν σκούρο βυσσινί χρώμα, με απαλή γεύση μήλου, και θεωρούνται επίσης ευεργετικοί για την υγεία. Αντίθετα, η ελληνική κρανιά είναι δέντρο φυλλοβόλο που αυτοφύεται σε πολλές περιοχές της χώρας μας, με κόκκινους γυαλιστερούς καρπούς και ακόμα περισσότερες ευεργετικές ιδιότητες.

Μια «άγνωστη» σούπερ-τροφή με υψηλή διατροφική αξία

Αν και η αξία του ξύλου και των καρπών της έχει επισημανθεί ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη και στην αρχαία Ελλάδα έφτιαχναν δόρατα και βέλη από το ξύλο της, ακόμα πιο χρήσιμη ήταν στην παραδοσιακή ελληνική βοτανοθεραπεία, καθώς τα κράνα συμπεριλαμβάνονται στην καταπολέμηση αρκετών ασθενειών που σχετίζονται με την πέψη.

Σε μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης διαπιστώνεται πως τα κράνα είναι σημαντικής διατροφικής αξίας, καθώς είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά και η ολική αντιοξειδωτική τους ικανότητα είναι υψηλότερη από κάθε άλλο φρούτο με το οποίο συγκρίθηκαν. Συγκεκριμένα, εξετάστηκαν ελληνικές ποικιλίες κρανιάς που ήδη καλλιεργούνται και έγινε σύγκριση με 62 ποικιλίες από 17 είδη οπωροφόρων με τη μέθοδο ΕΚΛΡ. Όπως προέκυψε, η αντιοξειδωτική ικανότητα των διαφόρων ειδών που μελετήθηκαν -με φθίνουσα σειρά- ήταν: κράνα, τζίτζιφα, κεράσια, κόκκινα σταφύλια, βατόμουρα, αχλάδια, λωτοί, δαμάσκηνα, ροδάκινα, λευκά σταφύλια, ρόδια, μήλα, νεκταρίνια, ακτινίδια, κυδώνια, σύκα, βερίκοκα. Διαφοροποιήσεις βρέθηκαν και μεταξύ ποικιλιών του κάθε είδους.

Σήμερα νέες έρευνες αποδεικνύουν πως τα κράνα περιέχουν υψηλό επίπεδο φλαβανοειδών και ανθοκυάνης κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και ωρίμανσης του καρπού. Επίσης, έχει διαπιστωθεί με εργαστηριακές αναλύσεις ότι περιέχουν βιταμίνη C και είναι πλούσια σε καροτίνη, πηκτίνη και τανίνη, καθώς και υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο (Fe). Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφική έρευνα τηςΦαρμακευτικής Σχολής του Α.Π.Θ., το κράνο περιέχει φλαβανοειδή, ανθοκυανίνες, έντονα αντιοξειδωτικά και φαινολικά παράγωγα. Λόγω των εμπεριεχομένων τανινών έχει, επίσης, στυπτικές ιδιότητες.

Γνωστή από την αρχαία Ελλάδα

Η κρανιά (Cornus mas) είναι ένας φυλλοβόλος θάμνος που αυτοφύεται στη νότια Ευρώπη και στη νοτιοδυτική Ασία. Στη χώρα μας συναντάται κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, ως θάμνος ή ως δέντρο 5-12 μέτρων. Έχει σκούρους καφέ βραχίονες και πράσινα φύλλα, που γίνονται κίτρινα το φθινόπωρο και πέφτουν τον χειμώνα (φυλλοβόλο). Ειδικότερα τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, έχει κίτρινα άνθη σε γυμνά κλαδιά και κόκκινους εδώδιμους καρπούς, με σαρκώδες περίβλημα, που φτάνουν σε μήκος τα 1,5-2 εκ. και ωριμάζουν από τον Αύγουστο έως τον Σεπτέμβριο, τα γνωστά «κράνα». Οι καρποί της κρανιάς δεν πρέπει να συγχέονται με τα κράνμπερι (μύρτιλλα μακρόκαρπα).

Παρά το γεγονός ότι είναι φυτό της εύκρατης ζώνης, αντέχει σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ευδοκιμεί σχεδόν σε όλους τους τύπους των εδαφών, αλλά προτιμά εδάφη χαλαρά και κυρίως ασβεστολιθικά. Είναι φυτό που αγαπά το φως, ενώ αντέχει στην ξηρασία και στους παγετούς. Μια από τις σημαντικότερες χρήσεις της κρανιάς είναι ότι αποτελεί όμορφο καλλωπιστικό φυτό, αφού ανθίζει μέσα στον χειμώνα, ενώ και την περίοδο ωρίμανσης των καρπών είναι εξαιρετικά ελκυστική. Η κρανιά χρησιμοποιείται στην κηποτεχνία, με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την εποχή και τη διάρκεια άνθισης.

Στην «Ιλιάδα»

Το δέντρο είναι γνωστό από την εποχή του Ομήρου με το όνομα «κράνεια», και μάλιστα αναφέρεται στην «Ιλιάδα» (Π, 767). Ο Όμηρος αναφέρει ότι η φοβερή Κίρκη παρέθεσε στον Οδυσσέα και στην παρέα του για τροφή «καρπόν κρανείας και άκυλλον βάλανον», κράνα, δηλαδή, και πουρναρίσια βαλανίδια.

Σύμφωνα με τον Θεόφραστο, το ξύλο της κρανιάς ήταν τόσο σκληρό όσο και το κόκκαλο και το χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν κυνηγητικές λόγχες, πολεμικά ακόντια, τόξα και μπαστούνια. Σύμφωνα με τον Παυσανία, οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαξαν τον Δούρειο Ίππο με ξυλεία κρανιάς από το ιερό δάσος του Απόλλωνα. Από το ίδιο ξύλο φτιάχνονταν και τα μακεδονικά δόρατα, οι γνωστές«σάρισες». Ήδη από την αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν οι καρποί της κρανιάς και για φαρμακευτικούς σκοπούς. [Κώστας Γιαννόπουλος, αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 13ης Αυγούστου

www.capital.gr/

Διαβάστε περισσότερα ...

ΜΟΥΡΑ ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΣΑΣ

Moύρα: Ένας πολύχρωμος θρεπτικός θησαυρός
της Τζούλης Αποστολάτου
 

Βατόμουρα, μαύρα, μπλε, κόκκινα και λευκά μούρα, σμέουρα, κράνμπερι, φραμπουάζ, μύρτιλα, φράουλες, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και φτωχά σε θερμίδες, υδατάνθρακες και λίπος. Χάρη σε αυτά τα χαρακτηριστικά τους, κατατάσσονται ανάμεσα στα πιο ωφέλιμα φρούτα για την υγεία, ενώ κερδίζουν μία από τις πρώτες θέσεις στη λίστα με τις «σούπερ» τροφές. Προστατεύουν από διάφορες μορφές καρκίνου, καρδιαγγειακά νοσήματα, προφυλάσσουν την υγεία του εντέρου και ενισχύουν τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Μπορείτε, λοιπόν, να τα εντάξετε στη διατροφή σας με διάφορους τρόπους και να επωφεληθείτε από τις ευεργετικές τους δράσεις.

«Βόμβα» θρεπτικών συστατικών
Όλα τα είδη μούρων περιέχουν σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ποσότητες τα παρακάτω θρεπτικά συστατικά:

Βιταμίνες C και Ε Ένα φλιτζάνι χυμός μαύρων μούρων περιέχει το 50% της ημερήσιας συνιστώμενης δόσης βιταμίνης C, η οποία ενισχύει το ανοσοποιητικό, έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση και περιορίζει τον κίνδυνο εκδήλωσης καρδιαγγειακών νοσημάτων και καρκίνου. Η βιταμίνη Ε προστατεύει από τις καρδιαγγειακές παθήσεις, επιταχύνει την επούλωση των τραυμάτων και δυναμώνει το ανοσοποιητικό.
Ανθοκυανίνες Είναι οι χρωστικές ουσίες που ευθύνονται για το έντονο χρώμα των μούρων και βρίσκονται σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στα μαύρα και τα μπλε μούρα. Είναι ισχυρά αντιοξειδωτικά και, σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες, προστατεύουν από καρδιαγγειακά νοσήματα και μορφές καρκίνου, καθώς διαθέτουν αντιφλεγμονώδη, αγγειοπροστατευτική αλλά και υπογλυκαιμική δράση.
Κηκιδικό οξύ Πρόκειται για άλλο ένα αντιοξειδωτικό. Προστατεύει το δέρμα από την υπεριώδη ακτινοβολία και εξουδετερώνει τη δράση των καρκινικών κυττάρων, εμποδίζοντας την ανάπτυξη όγκων.
Καροτενοειδή Μπλοκάρουν τις ελεύθερες ρίζες -τον κύριο εχθρό των κυττάρων-, αποτρέπουν την πρόωρη γήρανση και ενισχύουν το ανοσοποιητικό.
Φυτοοιστρογόνα Έχουν ήπια δράση που μοιάζει με αυτήν των οιστρογόνων που εκκρίνει ο γυναικείος οργανισμός. Περιορίζουν τον κίνδυνο θρομβώσεων, εγκεφαλικών, καρδιακών αρρυθμιών, μειώνουν τη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια και ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση.
Μέταλλα και ιχνοστοιχεία Τα μούρα είναι πλούσιες πηγές σιδήρου, ασβεστίου, μαγνησίου, φωσφόρου, καλίου και σεληνίου. Η παρουσία τους σε επαρκείς ποσότητες στον οργανισμό είναι καθοριστική για πολλές ζωτικές λειτουργίες.

Η γνώμη της επιστήμης
Τα επιστημονικά συμπεράσματα για την ευεργετική δράση των μούρων στην υγεία στηρίζονται σε εργαστηριακά πειράματα που έχουν γίνει σε ανθρώπους και σε πειραματόζωα και αφορούν κυρίως τα μαύρα και τα μπλε μούρα, που θεωρούνται και τα πιο θρεπτικά.

«Ασπίδα» κατά του καρκίνου
Μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Cancer Prevention Research», αποδεικνύει ότι η κατανάλωση εκχυλίσματος μαύρων μούρων από ασθενείς που πάσχουν από οικογενή αδενωματώδη πολυποδίαση μπορεί να μειώσει μέχρι και κατά 59% τους πολύποδες. Στις ΗΠΑ, ειδικοί του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο πραγματοποίησαν μελέτες σε πειραματόζωα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα μαύρα μούρα αποτρέπουν την εμφάνιση κακοήθειας στη στοματική κοιλότητα, τον οισοφάγο και το παχύ έντερο. Τέλος, έρευνες του αμερικανικού ερευνητικού κέντρου για τον καρκίνο του μαστού «James Graham Brown» σε πειραματόζωα επιβεβαιώνουν τα παραπάνω συμπεράσματα και, επιπλέον, αναδεικνύουν τη δράση των μαύρων μούρων κατά του καρκίνου των πνευμόνων. Επίσης, το ίδιο ερευνητικό κέντρο μελετά τη δράση των μαύρων μούρων σε γυναίκες με καρκίνο στους πνεύμονες.

«Αγαπούν» την καρδιά
Πρόσφατη φιλανδική μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «American Journal of Clinical Nutrition» και στην οποία έλαβαν μέρος 72 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 58 έτη, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κατανάλωση μούρων μειώνει τη συστολική αρτηριακή πίεση και αυξάνει τα επίπεδα καλής χοληστερίνης στο αίμα. Επίσης, το Κέντρο Προληπτικής Καρδιολογίας της Κλινικής του Κλίβελαντ στις ΗΠΑ συγκαταλέγει τα μούρα στις 25 τροφές που προφυλάσσουν την καρδιά.

Προστατεύουν το έντερο
Σύμφωνα με έρευνα του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο σε μικρό αριθμό ασθενών με οισοφάγο Barrett (χρόνιος ερεθισμός του οισοφάγου λόγω της παλινδρόμησης των γαστρικών υγρών), τα μαύρα μούρα «φρενάρουν» την εξέλιξη της νόσου. Επίσης, μελέτη του Πανεπιστημίου του Λουντ στη Σουηδία υποστηρίζει ότι ο σίδηρος που περιέχουν τα μπλε μούρα προστατεύει από διάφορες παθήσεις του εντέρου, όπως η ελκώδης κολίτιδα.

Βελτιώνουν τη μνήμη
Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι στις ΗΠΑ, 2 φλιτζάνια χυμού μύρτιλων την ημέρα θωρακίζουν τη μνήμη. Στα σχετικά πειράματα συμμετείχαν 18 εθελοντές πάνω από 70 ετών. Όσοι έπιναν καθημερινά 2 φλιτζάνια χυμού μύρτιλων, μετά από 12 εβδομάδες αποστήθιζαν λέξεις ευκολότερα και ανταποκρίνονταν καλύτερα στα μαθησιακά τεστ που τους υπέβαλαν. Επίσης, μελέτη που έγινε σε πειραματόζωα στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ της Μεγάλης Βρετανίας απέδειξε ότι ο εμπλουτισμός του διαιτολογίου τους με μπλε βατόμουρα για 12 εβδομάδες βελτίωσε τη μνήμη τους και επιδιόρθωσε βλάβες στον εγκέφαλό τους που προκλήθηκαν λόγω γήρανσης.

Καταναλώνετε τα φρέσκα και τα κατεψυγμένα μούρα το πολύ μέσα σε μία ημέρα και αμέσως αφού τα πλύνετε, γιατί χαλάνε εύκολα.

Καταπολεμούν τις ουρολοιμώξεις
Έρευνα της Iατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ σε ηλι­κιωμένες γυναίκες, που έπιναν 1-2 ποτήρια χυμό κράνμπερι καθημερινά για 6 μήνες, απέδειξε ότι ο αριθμός των βακτηριδίων στην ουροδόχο κύστη τους περιορίστηκε και, επιπλέον, είχαν σχεδόν 60% λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν λοιμώξεις στην περιοχή.

Τι θα βρείτε στην αγορά
Σε μεγάλα σουπερμάρκετ και καταστήματα υγιεινής διατροφής θα βρείτε: ➔Φρέσκα, κατεψυγμένα ή αποξηραμένα βατόμουρα, μαύρα, μπλε, κόκκινα μούρα, μύρτιλα, φράουλες και κράνμπερι. ➔Χυμό μαύρων, μπλε, κόκκινων μούρων και κράνμπερι. ➔Ανάμεικτο χυμό με άλλα φρούτα του δάσους. ➔Λικέρ. Εκτός από τα προϊόντα της φράουλας, όλα τα υπόλοιπα εισάγονται. Το κράνμπερι, επίσης, πωλείται και σε ταμπλέτες, ως συμπλήρωμα διατροφής.

Πώς θα τα εντάξετε στη διατροφή σας

Επίσημες οδηγίες για τις ποσότητες μούρων που θα πρέπει να καταναλώνονται καθημερινά, ώστε να επιφέρουν ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία, δεν υπάρχουν. Μπορείτε, όμως, να τα εντάξετε στο καθημερινό σας διαιτολόγιο με διάφορους τρόπους:

Δοκιμάστε τα στο πρωινό Ή σαν σνακ
• Πιείτε 1 ποτήρι χυμό μαύρων μούρων ή γευτείτε μια χούφτα φρέσκα ή κατεψυγμένα μούρα.
• Αλείψτε μαρμελάδα μούρων στο ψωμί.
• Βάλτε μια χούφτα μούρα στο γιαούρτι ή στα δημητριακά.

Βάλτε τα στα φαγητά και στις σαλάτες
• Φτιάξτε σος από μούρα για το κοτόπουλο και για το χοιρινό.
• Συνοδεύστε τα λευκά τυριά με φρέσκα μούρα.
• Ρίξτε φρέσκα ή κατεψυγμένα μούρα σε πράσινες σαλάτες (π.χ. ρόκα, μαρούλι, αντίδια). Για περισσότερη νοστιμιά, προσθέστε καρύδια και αβοκάντο.

Φτιάξτε υγιεινά γλυκά
Του κουταλιού, smoothie, cheesecake με μαρμελάδα μούρων.

http://www.vita.gr/

Διαβάστε περισσότερα ...

ΧΥΜΟΣ ΝΤΟΜΑΤΑΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΑΣ

 

Χυμός ντομάτας με ελαιόλαδο, ο εχθρός του καρκίνου και της καρδιοπάθειας

Ένας μύθος καταρρίπτεται, όπως φαίνεται. Πρόκειται για εκείνον του φόβου για τη σάλτσα με βάση την τομάτα, την οποία μάλλον θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να καταναλώνουμε πιο συχνά.
Οι κόκκινες τομάτες περιέχουν το συστατικό λυκοπένιο, το οποίο δρα αποτελεσματικότερα απ’ όλα τα καροτινοειδή στην εξουδετέρωση των καταστρεπτικών ελεύθερων ριζών από το σώμα μας.
Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως κάποια από τα οφέλη, τα οποία παλαιότερα αποδίδονταν στη βήτα-καροτίνη, τελικά απορρέουν από το λυκοπένιο.
Συγκεκριμένα, το λυκοπένιο παρέχει ίσως και δεκαπλάσια προστασία απ’ ό,τι η βήτα-καροτίνη, από διάφορες μορφές καρκίνου όπως του πνεύμονα, του στομάχου, του προστάτη και του μαστού.
Καταναλώνοντας σχεδόν καθημερινά χυμό ή σάλτσα τομάτας σε συνδυασμό με λίγο ελαιόλαδο, προστατεύουμε το σώμα μας από τον καρκίνο σε διάφορα σημεία κατά 40-45% περισσότερο.
Επιπλέον, ο χυμός τομάτας μας προστατεύει από την οξείδωση εξαιτίας της χοληστερόλης LDL.
Δηλαδή, το λυκοπένιο είναι πολύ καλό για την προστασία των αρτηριών και της καρδιάς, αφού εμποδίζει το σχηματισμό πλάκας. Πολύ ενδιαφέρον, επίσης, για το λυκοπένιο είναι πως το σώμα δεν μετατρέπει καμία ποσότητά του σε βιταμίνη Α.
Το λυκοπένιο όπως και η βήτα-καροτίνη, μπορεί να απορροφηθεί από το σώμα μας μόνο αν το καταναλώνουμε με κάποιο διατροφικό λίπος όπως το ελαιόλαδο.
Γι’ αυτό, συνιστάται η κατανάλωση χυμού ή σάλτσας τομάτας που περιέχει ελαιόλαδο, για καλύτερα αποτελέσματα.
Επίσης, συνιστάται να έχει πρώτα ζεσταθεί, ώστε να απελευθερωθεί το λυκοπένιο από τα κύτταρα της τομάτας.
Γιατί όμως να καταναλώνουμε χυμό και σάλτσα τομάτας αντί για την ίδια την τομάτα αυτή καθ’ εαυτή; Το λυκοπένιο βρίσκεται “εγκλωβισμένο” στους ιστούς της τομάτας και για την απελευθέρωσή του πρέπει αυτή να αλεστεί και να καταναλωθεί σε μορφή χυμού ή σάλτσας, έτσι ώστε να προσληφθεί μεγαλύτερη ποσότητα λυκοπενίου από τον οργανισμό μας.
 Αν για κάποιο λόγο προτιμάτε να καταναλώνετε την τομάτα όπως είναι, φροντίστε τουλάχιστον να τη μασάτε καλά και συνοδέψτε την απαραίτητα με ελαιόλαδο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, ακολουθούν δύο πολύ απλές καθημερινές συμβουλές:
1) Μπορείτε να παρασκευάσετε χυμό τομάτας βάζοντας τομάτες στο μπλέντερ και αφού πολτοποιηθούν, να «σουρώσετε» το χυμό που θα βγάλουν. Εναλλακτικά, μπορείτε να αγοράσετε τυποποιημένο έτοιμο χυμό τομάτας από το σούπερ μάρκετ σε πολύ χαμηλή τιμή. Με όποιο τρόπο κι αν τον αποκτήσετε, προσθέστε τον στην καθημερινή διατροφή σας πίνοντας 1-2 ποτήρια, αλλά μην ξεχνάτε να προσθέτετε και ένα κουταλάκι ελαιόλαδο σε κάθε ποτήρι, το οποίο –όπως προείπαμε–είναι απαραίτητο για την απορρόφηση του λυκοπενίου.
2) Εντάξτε τη σάλτσα τομάτας, σε μέτρια ποσότητα, στα φαγητά σας. Είτε έτοιμη τυποποιημένη είτε –ακόμη καλύτερα– παρασκευασμένη από σας, είναι πολύ ευεργετική για τον οργανισμό σας σε συνδυασμό και με τη χρήση του ελαιόλαδου.

 triklopodia.

Διαβάστε περισσότερα ...

Οι κότες

Εκτροφή κοτόπουλων

Τις κότες πρέπει να τις βάζουμε σε κοτέτσι θερμό καλά κλεισμένο και που να το φτάνει ο καπνός του σπιτιού. Στους τοίχους του κοτετσιού κάνουμε τις φωλιές για να γεννούν οι κότες, από σανίδες και από κάτω στρώνουμε άχυρα για να μην πέφτουν σε σκληρό μέρος τα αυγά και σπάζουν. Μπήχνουμε δε και ραβδιά στους τοίχους για να κουρνιάζουν οι κότες. Στις κότες βάζουμε να τρώνε φάρο βρασμένο ή κεχρί ή πίτουρα ή ήρα από σιτάρι. Αυτή είναι η καλύτερη τροφή. Επίσης τους βάζουμε

 και χλωρά φύλλα από τριφυλλόκλαδο που τις κάνουν πολύ γόνιμες. Όταν κάνουν αυγά οι κότες πρέπει να προσέχουμε να μην τρώνε τσίπουρα γιατί γίνονται στείρες. Τις κότες που τρώνε τα αυγά τις ξεσυνηθίζουμε με τον εξής τρόπο. Βγάζουμε το ασπράδι του αυγού και στο κρόκο μέσα βάζουμε γύψο υγρό που θα κοκαλώσει. Και έτσι όταν λιχουδέψουν να φάνε το αυγό δεν θα βρίσκουν τίποτα και γρήγορα θα κόψουν την συνήθεια να τρώνε αυγά. Οι κότες γίνονται παχύτατες όταν τις έχουμε μέσα σε κοτέτσι σκοτεινό και ζεστό και τους μαδήσουμε τα μεγάλα φτερά. Τους δίνουμε δε να τρώνε κιθαράλευρο ζυμωμένο με νερό. Άλλοι τους δίνουν κριθάρι και αλεύρι από ήρα ή κριθάρι και σπόρο λιναριού μαζί με αλεύρι από αφρυγάνιστο κριθάρι. Άλλοι βάζουν και αλεύρι και μερικοί χύνουν και κρασί μέσα. Άλλοι μουσκεύουν σιτάλευρο σε κρασί και το δίνουν στις κότες. Οι περισσότεροι τις τρέφουν με κεχρί. Όποιος θέλει να κάνει κότες πρέπει να διαλέξει αυτές που γεννάνε πιο πολύ. Καταλαβαίνουμε τις πιο πολύγονες από την πείρα και άλλα σημάδια. Γενικά οι ξανθωπές κότες και όσες έχουν μονά δάχτυλα και μεγάλα μάτια και λειρί ορθό, καθώς και όσες έχουν μαύρα φτερά και είναι μεγαλόσωμες, μπορούν εύκολα να κρατούν τα κοκόρια από πάνω τους και γεννοβολούν καλύτερα και κάνουν μεγάλα αυγά, από τα οποία βγαίνουν και μεγάλα πουλιά. Σε κάθε σπίτι δεν πρέπει να τρέφονται περισσότερες από 50 κότες. Γιατί όταν είναι στεναχωρημένες ψοφούν. Τα κοκόρια πρέπει να είναι το 1/6 από τις κότες.

ΑναπαραγωγήΤα αυγά πρέπει να τα παίρνουμε αμέσως μόλις γεννήσουν και να τα βάζουμε σε δοχεία με πίτουρα. Όταν θέλουμε να κλωσήσει η κότα στρώνουμε καθαρά άχυρα στη φωλιά της και βάζουμε ανάμεσα και ένα σιδερένιο καρφί. Καθώς λένε τούτο την προφυλάγει από κάθε ζημιά. Στις καλές κότες βάζουμε όχι περισσότερα από 23 αυγά, στις καλύτερες λιγότερα, ανάλογα με την δύναμή τους. Πάντοτε όμως πρέπει να είναι μονός ο αριθμός των αυγών και να αρχίζει το κλώσσημα όταν μεγαλώνει το φεγγάρι, δηλαδή από την πρώτη ημέρα έως της 14 του σεληνιακού μηνός. Για κλώσσημα πρέπει να βάζουμε αυγά που έχουν γεννηθεί από την εποχή που αρχίζει να φυσάει ο ζέφυρος έως την φθινοπωρινή ισημερία. Δηλαδή από της 20 του Φεβρουαρίου έως της 5 Οκτωβρίου. Για αυτό τα αυγά που γεννιούνται αυτή την εποχή τα χωρίζουμε για να τα βάλουμε στην κλώσα. Όσα αυγά γεννιούνται πριν ή μετά την εποχή αυτή είναι ακατάλληλα για κλώσημα, όπως και όλα τα πρωτότοκα. Γιατί είναι άγονα ή είναι ατελή τα πουλιά της. Η καλύτερη εποχή για το κλώσσημα, είναι η Ανοιξιάτικη ισημερία, δηλαδή από τις 6 του Απρίλη. Πρέπει δε να βάζουμε κλώσες τις κότες που είναι προχωρημένες σε ηλικία γιατί γεννούν λιγότερο και όχι τις νέες και γερές που μπορούν να γεννούν. Οι καλύτερες για το γεννοβόλημα κότες είναι οι χρονιάρικες, ιδίως όμως οι δίχρονες. Δεν πρέπει να βάζουμε για κλώσες τις κότες που έχουν από πίσω νύχι σαν του πετεινού, γιατί τρυπούν τα αυγά. Αφού βάλουμε τα αυγά στη φωλιά, μπάζουμε μέσα και την κότα και την κλείνουμε για να τα ζεστάνει όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα. Το πρωί και το δειλινό ανοίγουμε τη φωλιά και βάνουμε στη κλώσα τη συνηθισμένη τροφή και νερό και κατόπι πάλι την κλείνουμε. Όσες κότες δεν μπαίνουν μόνες τους στη φωλιά τις αναγκάζουμε να μπουν. Τα αυγά τα καταλαβαίνουμε αν έχουν πουλί εάν τα κοιτάξουμε στον ήλιο, αφού τα κλωσήσει η κότα 4 ημέρες. Αν φαίνονται μέσα κλωστές και σαν να έχει αίμα, το αυγό θα κάνει πουλί. Αν όμως το αυγό είναι διαφανές, θα είναι άγονο και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με άλλο. Δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα χαλάσουν τα αυγά αν τα στριφογυρίσουμε σιγά-σιγά πολλές φορές. Γιατί από αυτό δεν παθαίνουν καμιά βλάβη. Την ίδια ημέρα δεν πρέπει να βάζουμε μόνο μία κότα να κλωσήσει αλλά 3 ή 4 μαζί. Και τα πουλιά που βγαίνουν πρέπει να παίρνουμε από την κάθε κλώσα και να τα δίνουμε σε εκείνη που έβγαλε λιγότερα πουλιά. Τα αυγά της τελευταίας αυτής, όσα δεν έχουν βγάλει πουλιά, τα μοιράζουμε στις άλλες κότες που κλωσάζουν ακόμη, για να ζεσταθούν μαζί με τα άλλα και να βγάλουν πουλιά. Στην κότα αυτή που έβγαλε τα λιγότερα δε πρέπει να δίνουμε περισσότερα από 30 κλωσσόπουλα. Τις κότες τις πειράζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το κρύο. Τα αυγά τα δοκιμάζουμε αν είναι καλά με τον εξής τρόπο. Τα βάζουμε στο νερό και όσα είναι λειψά μένουν από πάνω και είναι άχρηστα, όσα δε είναι γεμάτα πάνε στον πάτο. Δεν πρέπει να κουνάμε τα αυγά για να τα δοκιμάσουμε, γιατί με το κούνημα χαλάει το έμβρυο που έχουν μέσα τους. Μερικοί βάζουν στις κότες να κλωσήσουν και ξένα αυγά. Η κότα κλωσάζει αυγά του φασιανού, όπως και τα δικά της σε 21 ημέρες. Του παγωνιού και της χήνας σε 29. Πρέπει επομένως να λογαριάζουμε, όταν βάνουμε στην κότα τέτοια αυγά ότι θα τα κλωσήσει 7 ή 8 ημέρες ύστερα από τα δικά της.

Πως τρέφονται τα κλωσόπουλαΤα πουλιά μόλις βγουν τα βάζουμε μέσα σε κοφίνι και τα κρεμούμε πάνω από λίγο καπνό. Τις 2 πρώτες μέρες δεν τους δίνουμε τροφή και βουλώνουμε το δοχείο όπου βάνουμε την τροφή με σβουνιά. Στα κλωσόπουλα τις πρώτες 15 ημέρες δίνουμε την εξής τροφή. Αλεύρι με σπόρο από κάρδαμο μουσκεμένα σε κρασί και νερό. Θυμιατίζουμε δε και το κοτέτσι με ένα από τα φάρμακα που διώχνουν τα ερπετά. Έως τις 40 ημέρες τα πουλιά πρέπει να είναι πάντα κάτω από σκεπή και σε πάρα πολύ ζεστό κοτέτσι, γιατί τα πειράζει πάρα πολύ το κρύο.
Εάν δέσουμε κάτω από τις φτερούγες της κότας απήγανο δεν τις πειράζει ούτε ο αγριόγατος ούτε η αλεπού, ούτε κανένα άλλο άγριο ζώο.Για γενούν και να κάνουν οι κότες μεγάλα αυγάΟι κότες γεννούνε μεγάλα αυγά εάν κοπανίσουμε ένα κοχύλι της Λακωνίας και το ανακατέψουμε με πίτουρα και κατόπιν τα ζυμώσουμε με κρασί και τα δώσουμε στις κότες. Επίσης εάν δώσουμε στις κότες να φάνε 20 δράμια κοπανισμένο κοχύλι με μιάμιση οκά πίτουρα. Μερικοί για να κάνουν αυγά λιώνουν κοκκινόχωμα και το ανακατεύουν με την τροφή. Οι κότες δεν απορρίχνουν αν ψήσουμε ασπράδι από αυγά και το ζυμώσουμε με άλλα τόσα τριμμένα ξερά σταφύλια φαγουλάτα και τους τα δώσουμε να τα φάνε πριν από άλλη τροφή.

Ο Αγάπιος μοναχός γράφει για το πώς να γενούν κάθε μέρα οι κότες:Δίνε τους να τρώνε ρύζι με τη φλούδα και τα άνθη της τσουκνίδας και εάν δεν είναι άνθη ας τρώνε τις κορφές τους. Βράσε τη βρώμη ή το κριθάρι ή ότι άλλο ταΐζεις τις κότες, με το σπόρο της τσουκνίδας και με το καρπό αυτό τάιζε τις κότες, να γενούν κάθε ημέρα.

Η Maria Thun στο βιβλίο της the biodynamic year αναφέρει ότι τάιζε τα χηνάκια τους όταν ήταν μικρή, με ένα καλάθι φρέσκιες τσουκνίδες κάθε μέρα και ότι όλα έμεναν υγιή και αναπτύσσονταν σωστά.

Πως διατηρούνται τα αυγάΤα αυγά τα διατηρούμε το χειμώνα στα άχυρα και το καλοκαίρι στα πίτουρα. Άλλοι τα ξεπλένουν με νερό και τα αλείφουν με αλάτι ψιλό και έτσι τα διατηρούν. Μερικοί τα βαφτίζουν σε χλιαρή άλμη, τα αφήνουν 3-4 ώρες και κατόπιν τα βγάζουν και τα χώνουν μέσα σε πίτουρα ή άχυρα. Από τα αυγά που βάζουμε μέσα σε άλμη ή αλάτι μερικά χαλούν. Καταλαβαίνουμε δε ποιο είναι γεμάτο αυγό και πιο δεν είναι όταν τα βάλουμε μέσα σε νερό. Τα λειψά στέκουν από πάνω και τα γεμάτα πάνε κάτω.

Πως θεραπεύονται από αρρώστιες οι κότεςΤα μάτια της κότας θεραπεύονται αν τα αλείψουμε από έξω με γυναικείο γάλα ή με χυλό αντράκλας. Η αν τα αλείψουμε με κοπανισμένο αμμωνιακό αλάτι, ή κύμινο ανακατωμένο με άλλο τόσο μέλι και κατόπιν την βάλουμε στον ίσκιο. Όταν έχουν διάρροια οι κότες τις γιατρεύουμε αν τις δώσουμε να φάνε πριν από άλλη τροφή μια χούφτα αλεύρι και άλλο τόσο κερί ανακατωμένο με κρασί. Η ζουμί από μήλα ή κυδώνια βρασμένα. Τις ωφελούν δε και τα ψητά μήλα ή κυδώνια. Για να γιατρευτούν από τις ψείρες οι κότες, τις αλείφουμε με κύμινο καβουρδισμένο και άλλα τόσα ξερά σταφύλια ανακατωμένα και κοπανισμένα μαζί, κατόπιν δε με κρασί. Έπειτα τις ξεπλένουμε με ζουμί από βρασμένα άγρια λούπινα. Οι κότες πιάνουν κόρυζα από το ακάθαρτο νερό για αυτό πρέπει να τους δίνουμε καθαρό. Τις γιατρεύουμε από την κόρυζα αν κόψουμε σε ψιλά κομμάτια σκόρδα και τα βάλουμε σε ζεστό λάδι και ξεπλύνουμε το στόμα της. Αν το φάνε το φάρμακο αυτό καλύτερα, γιατρεύονται. Επίσης τις ωφελεί η αγριοσταπίδα ανακατωμένη με ρόβι, καθώς και η σκιλλοκρεμμύδα, όταν τη φάνε καθαρισμένη και μουσκεμένη στο νερό και ανακατωμένη με αλεύρι. Αν έχουνε όμως περισσότερη κόρυζα τις χαρακώνουμε με μαχαίρι στο κατωσάγωνο και ζουλίζουμε γύρω από τα μάτια, τις πληγές δε που έγιναν τις τρίβουμε με ψιλό αλάτι. Μερικοί τις θυμιατίζουν με ρίγανη και ύσσωπο και θυμάρι, κρατώντας από πάνω από το θυμίαμα το κεφάλι τους ή μουσκεύουν ρίγανη στο νερό και τους δίνουμε να πιούν.
Μερικοί καθαρίζουν το κοτέτσι, τις φωλιές και τις ίδιες τις κότες με θειάφι και κατράμι και δαδιά. Στις φωλιές βάνουν και ένα κομμάτι σίδερο ή κεφάλι από καρφί και κλωνάρια δάφνης. Η δάφνη είναι για να μην πειράζονται οι κότες από τα αστραπόβροντα.

Οι πετεινοίΠρέπει να διαλέγουμε τους πιο πολεμικούς πετεινούς. Τους καταλαβαίνουμε ποιοί είναι από την πείρα και από άλλα σημάδια. Οι καλύτεροι πετεινοί είναι εκείνοι που έχουν σφιχτό κορμί, κόκκινο λειρί, κοντή μύτη και είναι όμορφοι και έχουν μαύρα μάτια και σκουλαρίκια τρανταφυλλόμορφα και λαιμό δυνατό και είναι παρδαλοί και έχουν πόδια λεπιδωτά και περισσότερο παχιά παρά μακριά και τα νύχια τους είναι στερεά και σουβλερά και έχουν πυκνή και μεγάλη ουρά. Επίσης δε όταν είναι θυμώδεις και φωνακλάδες και δεν νικιούνται εύκολα όταν πιάνονται. Και όσοι δεν δίνουν αφορμή για μάχη, αλλά όταν τους επιτεθούν υπερασπίζονται με δύναμη. Ακόμα όσοι δεν φεύγουν από τα βλαβερά ζώα αλλά όταν τα ιδούν να επιτίθενται στις κότες τα εμποδίζουν. Στους πετεινούς δίνουμε τροφή σπόρο από τριφυλλόκλαδο και φύλλα χλωρά ή βρεγμένα σε νερό που τα τρέφουν όχι λιγότερο από τα χλωρά.

Εγώ το μόνο που έχω να προσθέσω για τα εντερικά προβλήματα των πτηνών, είναι να φυτέψετε αψιθιά, απήγανο και τανάκητο στην εξωτερική πλευρά του φράχτη του κοτετσιού σας. Όταν μεγαλώσουν τα φυτά που (συνήθως μέσα σε ένα χρόνο σε καλό έδαφος), τα κλαδιά τους θα διαπερνάνε το φράχτη και οι κότες θα τρώνε άνετα από αυτά.

Διαβάστε περισσότερα ...

ΚΡΟΚΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Η λέξη "κρόκος" αυτούσια ή σε παράγωγό της με την έννοια του φυτού, του άνθους της χρωστικής ουσίας, του μύρου ή του βότανου - φαρμάκου, μας είναι γνωστή από τα πρώτα ακόμα κείμενα του κόσμου.
Σαν μύρο και άνθος την συναντάμε αυτούσια στο βιβλίο παροιμιών και του άσματος Γ' της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτούσια επίσης, με την σημασία του φυτού ή του χρωματισμού, την βρίσκουμε στους Ομηρο, Σοφοκλή, Θεόφραστο, Αισχύλο, Αριστοφάνη και Στράβωνα.
Τα παράγωγά της, κρόκινος, κροκόβαπτος, κροκόεσσα, κροκόχρως και κροκωτός, με την έννοια του χρωματισμού αλλά και του βαμμένου υφάσματος (χιτώνα), τα συναντάμε πάλι στον Αισχύλο, Θεόφραστο, Πίνδαρο, Νικήτα Ευγενειακό και Αριστοφάνη, το δε ρήμα κροκίζω το χρησιμοποιούν ο Πλούταρχος και ο Διοσκορίδης. 

Ο Ομηρος πάλι στον Υμνο προς την Δήμητρα 178, μιλά για κροκήιο άνθος, ο Θεόφραστος αναφέρει ότι από τα άνθη του φυτού έπαιρναν το κρόκινο μύρο, ενώ ο Στράβων ότι κοντά στο Κωρύκιο άντρο φύτρωνε κρόκος άριστης ποιότητας. 
Τέλος στον Ιπποκράτη, Ασκληπιό, Διοσκορίδη, Γαληνό και σε άλλους γιατρούς της αρχαιότητας, συναντάμε τη λέξη με την έννοια του φαρμάκου ή θεραπευτικού βότανου. 
Παράλληλα με τις παραπάνω έννοιες, η ίδια λέξη χρησιμοποιήθηκε από μερικούς κλασικούς μας ποιητές, Ομηρο, Σοφοκλή, κ.α., που τους μιμήθηκαν αργότερα και ορισμένοι νεώτεροι για τη λογοτεχνική περιγραφή ή παρομοίωση κάποιου αντικειμένου, ειδικότερα δε της αυγής. 
Η ίδια λέξη, με τις παραπάνω έννοιες, ήταν γνωστή και σε άλλους αρχαίους λαούς, όπως τους Αιγύπτιους, Εβραίους και Ρωμαίους (Βιργίλιο, Πλίνιο, Οβίντιο, κ.α.). 
Οπωσδήποτε όμως διατήρησε αδιαφιλονίκητα την Ελληνικότητά της αφού ετυμολογικά προέρχεται από την επίσης Ελληνική λέξη "κρόκη" (Νήμα - Υφάδι που με την σαίτα πλέκεται στο στημόνι).

Ο κρόκος σαν φυτό χρωστική ουσία, φάρμακο, βότανο ή άρτυμα, ήταν γνωστός τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στους άλλους αρχαίους λαούς. Σχετικά όμως με την προέλευση και καλλιέργεια του φυτού, οι γνώμες όλων όσων έχουν ασχοληθεί κατ' οποιονδήποτε τρόπο μαζί του, διαφέρουν, χωρίς κανένας να υποστηρίζει με θετικά στοιχεία την άποψή του. 

Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ο κρόκος είναι ιθαγενές φυτό της Ανατολής, όπου έγινε και η πρώτη καλλιέργειά του. Από κει δε μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από τους σταυροφόρους κατά τον 13ο μ.χ. αιώνα. Αλλοι πως κατάγεται από την Ελλάδα, στην οποία και πρωτοκαλλιεργήθηκε κατά την μεσομινωϊκή περίοδο. Την άποψη αυτή ενισχύει μία τοιχογραφία εκείνης της εποχής (1600 π.χ.) "Ο ΚΡΟΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ", που βρέθηκε στα ανάκτορα της Κνωσσού Κρήτης, παριστάνοντας νεαρό ή νεαρή, κατ' άλλους πίθηκο, που μαζεύει λουλούδια κρόκου σε κόνιστρο. 
Ακόμα υποστηρίζεται ότι με την κροκοκαλλιέργεια καταγίνονταν οι Ελληνες τόσο κατά τους Μακεδονικούς, όσο και κατά τους Βυζαντινούς χρόνους. Με τις εκστρατείες μάλιστα του Μ.Αλεξάνδρου διαδόθηκε στην Ανατολή. 
Το θετικότερο που γνωρίζουμε, σχετικά με την ιστορία αυτού του φυτού, είναι ότι οι Αραβες αφού συστηματοποίησαν την καλλιέργειά του και χρησιμοποίησαν τη δρογή του όχι μόνο σαν μπαχαρικό αλλά κυρίως σαν φάρμακο, την έφεραν στην Ισπανία κατά το 960 μ.χ. από όπου μεταδόθηκε άμεσα ή έμμεσα και σε άλλα κράτη της Ευρώπης. 
Η σημερινή πάντως καλλιέργεια του κρόκου στην Ελλάδα (περιοχή Κοζάνης) έχει εισαχθεί από την Αυστρία κατά το 17ο αιώνα. Πιο συγκεκριμένα, τη μετέφεραν Κοζανίτες έμποροι, που εκείνη την εποχή διατηρούσαν στενές εμπορικές σχέσεις με την Αυστρία. 

Οι χρωστικές, μυρεψικές, αρτυματικές και φαρμακευτικές ιδιότητες του κρόκου οφείλονται σε δύο βασικά (δρώντα) συστατικά του, την πικροκροκίνη και την κροκίνη και ιδιαίτερα στα άγλυκα μέρη αυτών δηλ. στην σαφραναλή του πρώτου και στην κροκετίνη του δεύτερου. Αλλα συστατικά του κρόκου αποτελούν η λυκοπίνη, η ζεαξανθίνη, το καρωτίνιο α-β και γ, η βιταμίνη Β και Β2, οι υδατάνθρακες και το αιθέριο έλαιο. 
Από την πικροκροκίνη με ενζυματική υδρόλυση παίρνουμε το άγλυκο μέρος, που με οξείδωση σχηματίζεται σε σαφρονάλη, που είναι το κύριο συστατικό του αιθέριου έλαιου, όπου και οφείλεται η χαρακτηριστική μυρωδιά του κρόκου. 

Από την κροκίνη πάλι με οξύ παίρνουμε το άγλυκο μέρος, την κροκετίνη, που αποτελεί την κύρια χρωστική ουσία του προϊόντος. Στο εμπόριο τα ποσοστά του αιθέριου έλαιου και της χρωστικής δύναμης του κρόκου (που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερα), προσδιορίζουν βασικά την ποιότητά του. 

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΡΟΚΟΥ

Ο κρόκος εμφανίζεται με πολλές και ποικίλες χρησιμότητες. Χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική, ζαχαροπλαστική, μαγειρική, τυροκομία, μακαρονοποιία, ποτοποιία ακόμα δε και στην ζωγραφική. Οι βυζαντινοί ζωγράφοι τον χρησιμοποιούσαν αρκετά. 
Στη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιείται σαν τέλειο εμμηναγωγό, άριστο στομαχικό, σαν αντισπασμωδικό και διεγερτικό. Από πολλούς ειδικούς υποστηρίζεται ότι καταπραύνει τους πόνους των νεφρών, σε μικρές δόσεις, διεγείρει την όρεξη και κυρίως διευκολύνει την πέψη. Ακόμη περιορίζει τις γαστραλγίες, τον υστερισμό, τους σπασμούς, τον κοκκύτη και τους νευρικούς κωλικούς. Εξωτερικά χρησιμοποιείται στο γιάτρεμα σπυριών, φλεγμονών και στις παθήσεις κυρίως του στήθους. 

Γεγονός είναι ότι από την αρχαιότητα ακόμη δινόταν στον κρόκο αφροδισιακές ιδιότητες. Πολλοί συγγραφείς, η μυθολογία μας αλλά και αυτή η Παλαιά Διαθήκη, συνδέουν τον κρόκο με τον έρωτα και την γονιμότητα. 
Σήμερα σε όλες τις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και ιδιαίτερα της Ευρώπης, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σε μεγάλη έκταση σαν άρτυμα (μπαχαρικό) στα διάφορα φαγητά. 
Παράλληλα όμως με την οικιακή χρήση του, χρησιμοποιείται σε αρκετά μεγάλες ποσότητες από τις διάφορες βιομηχανίες για βάψιμο και αρωμάτισμα κυρίως του ρυζιού (παρασκευή ριζότου), ορισμένων ζυμαρικών, ζαχαρωδών και τυροκομικών προϊόντων (παρμεζάνα) καθώς και οινοπνευματωδών ποτών και φαρμακευτικών παρασκευασμάτων. 
Στην Ινδία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σε μεγάλη έκταση και σαν θυμίαμα κατά τις θρησκευτικές τους τελετές, καθώς και για βάψιμο των μανδυών των ιερέων, συνήθεια που την είχαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και Ρωμαίοι. 

ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ

Η καλλιέργεια του εδώδιμου κρόκου γίνεται για τα κοκκινοπορτοκαλόχρωμα στίγματα του λουλουδιού του (τρείς στύλοι του ύπερου), που είναι προϊόν μεγάλης φαρμακευτικής, χρωστικής, αρτυματικής και μυρεψικής αξίας και κατά δεύτερο -αν όχι συμπτωματικό- λόγο για τους τρείς κίτρινους στήμονές του, που αποτελούν επίσης χρωστική ουσία αλλά κατώτερης ποιότητας. 

ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕΝΟ ΕΙΔΟΣ ΚΡΟΚΟΥ & ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΒΟΤΑΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Το μοναδικό είδος κρόκου που καλλιεργείται συστηματικά σε ολόκληρο τον κόσμο, εδώ και 10 το λιγότερο αιώνες, είναι ο εδώδιμος - ήμερος κρόκος ή όπως είναι στη διεθνή επιστημονική (βοτανική) ορολογία γνωστός ο Crocus Sativus Linneaus. Τα ιδιαίτερα βοτανικά χαρακτηριστικού αυτού του κρόκου είναι : 

1. Βολβοί
   Εχουν διάμετρο 2-3 εκ., σφαιρικό σχήμα και είναι σαρκώδεις με καστανόφαιους δικτυωτούς χιτώνες.
3. Λουλούδια
   Τα λουλούδια που βγαίνουν ένα μέχρι και τρία από κάθε βολβό, κατά τον Οκτώβρη με Νοέμβρη, σχηματίζουν μικρά ανορθωμένα χωνάκια, που με την παρέλευση ορισμένων ωρών ανοίγουν χάνοντας το πρώτο τους σχήμα. Αυτά αποτελούνται από :
   • έξι βαθυγάλαζα-μώβ πέταλα, μήκους 4-5 εκ. και πλάτους ενός περίπου εκ.
   • τρείς κίτρινους στήμονες,
   • τον στύλο, που χωρίζεται σε τρία στίγματα, και
   • την ωοθήκη, που είναι τρίχωρη, στενή και περιέχει πολλά καστανά σε στρογγυλό σχήμα σπέρματα.
   Τα στίγματα ειδικότερα, που αποτελούν και την δρόγη του φυτού, έχουν κόκκινο προς το πορτοκαλί στιλπνό χρώμα, μήκους 40-50 χιλιοστών μαζί με το μέρος του στύλου, στο πάνω άκρω τους είναι οδοντωτά και γέρνουν από το βάρος τους προς τα κάτω, πολλές φορές έξω από το χωνάκι που σχηματίζουν τα πέταλα.
4. Φύλλα
   Τα φύλλα του που βγαίνουν απ' ευθείας από το βολβό αμέσως μετά (σχεδόν μαζί) τα λουλούδια, είναι καταπράσινα, σπαθωτά και γραμμωτά, αναπτύσσονται δε κατά τη διάρκεια του χειμώνα και φθάνουν την άνοιξη τα 40-50 εκατοστά, οπότε και θερίζονται λίγο πριν ξεραθούν.

Διαβάστε περισσότερα ...

Μοντέρνα Δενδροκομία - Οπωρώνες Υψηλής Ποιότητας

Μιλώντας για οπωρώνες υψηλής πυκνότητας, θα μπορούσε να θεωρηθεί, από τους περισσότερους, σαν μία καινοτομία, αλλά στην πραγματικότητα τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί τον προσανατολισμό της δενδροκομίας του μέλλοντος και η καλλιέργεια των φρούτων στα επόμενα χρόνια, επικεντρώνεται σε αυτό το είδος της εγκατάστασης.
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται και να εξηγήσουμε τους κυριότερους λόγους, που καθιστούν την επιλογή αυτών των φυτειών σχεδόν αναγκαστική.
Βασικά χαρακτηριστικά ενός Οπωρώνα Πυκνής Φύτευσης (ο.π.φ.):

• Υψηλή πυκνότητα φύτευσης: μεταβαλλόμενη ανάλογα με το είδος. Ενδεικτικά 3-5 φορές η και περισσότερο σε σχέση με τις παραδοσιακές φυτείες. Παίρνοντας για παράδειγμα την καλλιέργεια της κερασιάς, ένας παραδοσιακός Κερασώνας, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες αποτελoύνταν από δένδρα ύψους μέχρι 15μ.διαμόρφωση που σήμερα δεν συστήνεται, λόγω του μεγάλου κόστους εργατικών για κλάδεμα, συγκομιδή κ.λ.π. Σήμερα μία σύγχρονη φυτεία απαιτεί δένδρα όχι υψηλότερα από 3-4 μ. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα είδη. Η αύξηση των φυτών ανά στρέμμα είναι μεγαλύτερη στα Γιγαρτόκαρπα. Δεν είναι όμως μόνο ο αριθμός των φυτών ανά στρέμμα που χαρακτηρίζει αυτές τις εγκαταστάσεις. Είναι επίσης:
• Η διαφορετική προσέγγιση σε καλλιεργητικές τεχνικές, «επανεξέταση» του κλαδέματος και ειδική διαμόρφωση των δένδρων, ανάλογα με το είδος και τις ποικιλίες, για καλύτερη εκμετάλλευση του ήλιου και καλύτερου αερισμού,με αποτέλεσμα την καλύτερη ποιότητα. Καλύτερο χρώμα,μεγαλύτερη ομοιομορφία καρπών.
• Προτεραιότητα σε εναλλακτικές τεχνικές, όπως λυγίσματα και αφαιρέσεις κλαδιών, τοπική και ελεγχόμενη άρδευση, συστήματα ενεργητικής προστασίας, κύρια, με αντιχαλαζικά δίχτυα, εξειδικευμένοι τρόποι φυτοπροστασίας.

Κύριοι λόγοι για την επιλογή Οπωρώνων Υψηλής Πυκνότητας:

• Μεγαλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα. Δεν πρέπει να συγχέεται με τη μεγαλύτερη απόδοση της παραγωγής. Αν πάρουμε ένα οπωρώνα υψηλής πυκνότητας και ένα παραδοσιακό, και τους συγκρίνουμε σε μεγάλη περίοδο, σε επίπεδο ποσότητας παραγωγής ,μπορεί οι αποδόσεις να είναι μεγαλύτερες στον παραδοσιακό οπωρώνα, συμβαίνει όμως το αντίθετο για τα πρώτα χρόνια παραγωγής και κυρίως για την ποιότητα παραγωγής, όπως επίσης και για το κόστος παραγωγής.
• Μεγαλύτερη δυνατότητα προσαρμογής στις συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της αγοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μηλιά. Μέχρι σήμερα, η εμπορική διάρκεια των κλώνων και των ποικιλιών της μηλιάς, δεν ξεπερνά τα 5-7 χρόνια, μια κατάσταση αδιανόητη για τα παραδοσιακά συστήματα.
• Οι εποχιακές απαιτήσεις οικονομικού χαρακτήρα, για παράδειγμα της αχλαδιάς, δεν συμπίπτουν με αυτές της μηλιάς. Η υιοθέτηση ενός οπωρώνα υψηλής πυκνότητας, με τις χαμηλότερες απαιτήσεις σε εργατικό κόστος, παράγοντας ,που όπως είναι γνωστό στην δενδροκομία, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το κόστος παραγωγής.
• Καλύτερη ποιότητα των προϊόντων. Σε ένα παραδοσιακό οπωρώνα, η ποιότητα είναι συχνά αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία των δένδρων και ακόμη ετερογενής μέσα στο ίδιο το δένδρο με αποτέλεσμα την κλιμακωτή συγκομιδή και την επιβάρυνση του κόστους παραγωγής.
• Πρώιμη είσοδος στην καρποφορία, που είναι πολύ μεγάλο εμπορικό και οικονομικό πλεονέκτημα.

Βασικοί κανόνες για την εγκατάσταση οπωρώνων υψηλής πυκνότητας:
Φυτά:

• Τα δενδρύλλια πρέπει να είναι υγιή και σε καλή φυσική κατάσταση.
• Να είναι πιστοποιημένα και να έχουν μπλε καρτελάκι.
• Να έχουν τον απαιτούμενο αριθμό πλάγιων κλαδιών.
• Να είναι εμβολιασμένα πάνω στο κατάλληλο υποκείμενο, το οποίο επηρεάζει το τελικό μέγεθος των δένδρων, αλλά και την ποιότητα και ποσότητα της παραγωγής.

Έδαφος:

• Προτιμώνται εδάφη ελαφριά, βαθιά και καλά αεριζόμενα, με καλή αποστράγγιση.
• Είναι απαραίτητη η ανάλυση εδάφους με βάση την οποία καθορίζονται τα είδη που μπορούν να εγκατασταθούν στο συγκεκριμένο έδαφος, το υποκείμενο, οι αποστάσεις φύτευσης και με βάση τις αποστάσεις φύτευσης το τελικό σχήμα που θα δοθεί στα δένδρα. Η ανάλυση εδάφους καθορίζει και το πρόγραμμα λίπανσης, σε σχέση πάντα με το είδος την ποικιλία, την ηλικία των δένδρων και άλλων παραγόντων που εξετάζονται από εξειδικευμένους γεωπόνους.
  

Άρδευση:

• Εξετάζεται η διαθεσιμότητα και η ποιότητα του νερού.
• Γίνεται εγκατάσταση του συστήματος άρδευσης, για σωστή παροχή νερού την απαιτούμενη χρονική στιγμή.
• Με την άρδευση γίνεται και η υδρολίπανση.

Υποστύλωση και Αντιχαλαζική προστασία:

• Την προστασία της παραγωγής και του φυτικού κεφαλαίου
• Την εξασφάλιση του συνεχούς εφοδιασμού των αγορών με δικά μας προϊόντα.
• Την ποιότητα των προϊόντων
• Την αποφυγή μεγάλων αποζημιώσεων, λόγω ζημιών από το χαλάζι, από τον ΕΛΓΑ.

rodakino-verias.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα ...

Δημιουργήστε μια πράσινη γωνιά με αρωματικά φυτά

Δημιουργήστε τη δική σας μικρή συλλογή από αρωματικά φυτά στο μπαλκόνι ή τον κήπο σας και αξιοποιήστε τις μοναδικές ιδιότητές τους χρησιμοποιώντας τα είτε στην κουζίνα, είτε για να ενισχύσετε την υγεία σας.
Αν έχετε μπαλκόνι, καλλιεργήστε τα μέσα σε ζαρντινιέρες, σε τελάρα ή σε μεγάλες γλάστρες, ακόμα και σε βαρέλια. Φροντίστε να τους βάλετε πιατάκια με ρόδες, ώστε να μπορείτε να τα μεταφέρετε αν χρειαστούν περισσότερο φως ή πρέπει να τα μετακινήσετε για να τα προφυλάξετε από τις αλλαγές των καιρικών συνθηκών. Εκτός από το ηλιακό φως, έχουν ανάγκη από ελαφρύ χώμα, για να στραγγίζει καλά, αλλά πλούσιο σε βασικά συστατικά. Χρειάζονται συχνή φροντίδα με επανατροφοδότηση του χώματος και προστασία από τον δυνατό αέρα.

Αν είστε από τους τυχερούς που διαθέτουν κήπο, επιλέξτε ένα μέρος στο οποίο τα φυτά θα είναι προφυλαγμένα από τον αέρα. Μπορείτε αν έχετε διάθεση και μεράκι θα δημιουργήσετε ένα μικρό βοτανικό κήπο με παρτέρια, ή ανάμεσα σε πλακόστρωτο για να εξαπλωθούν πιο εύκολα ή να χρησιμοποιήσετε διάφορα απλά υλικά για να διαχωρίσετε τον αρωματικό σας κήπο από τον ανθόκηπο ή τον λαχανόκηπο. Απλές σανίδες, διακοσμητικά τουβλάκια, μια παλιά ρόδα από κάρο μπορούν να οριοθετήσουν τον χώρο και να προσφέρουν απλές αλλά αισθητικές λύσεις. Μπορείτε να δημιουργήσετε όμορφους φράχτες είτε από ψηλότερα φυτά, είτε από ξύλο προκειμένου να τα προστατεύσετε από τυχών οικόσιτα ζώα όπως σκύλους ή γάτες, που αρέσκονται να ξεκουράζονται ανάμεσά τους, αλλά άθελά τους σπάνε τα βλαστάρια τους.
Μερικά από τα αρωματικά φυτά είναι ετήσια, μονοετή, εποχιακά και πολλαπλασιάζονται με σπόρο από το ίδιο το φυτό, ενώ άλλα είναι μόνιμα και πολλαπλασιάζονται με σπόρο, διαίρεση του φυτού ή με μοσχεύματα.
Οι σπόροι φυτεύονται την άνοιξη, ενώ η διαίρεση γίνεται συνήθως την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Τα μοσχεύματα συλλέγονται το καλοκαίρι. Τα αρωματικά φυτά δεν χρειάζονται λίπανση, παρά μόνο λίγο κλάδεμα αν φουντώσουν πολύ και σπάνια προσβάλλονται από ασθένειες των φυτών καθώς έχουν αυξημένο το αμυντικό τους σύστημα.
Αν είστε αρχάριος/α στην κηπουρική και σας φαίνεται δύσκολο να ξεκινήσετε φυτεύοντας σπόρους σε φυτώρια, επιλέξτε νεαρά φυτά και ξεκινήστε με την μεταφύτευση των νεαρών φυτών σε μεγαλύτερες γλάστρες ή ζαρντινιέρες. Προσφέρετέ τους νερό όποτε το έχουν ανάγκη, δηλαδή όποτε το χώμα είναι στεγνό και το φυτό σας δείχνει ότι χρειάζεται πότισμα.
Από τα ευκολότερα φυτά για να ξεκινήσετε είναι ο βασιλικός, ο δυόσμος, η αρμπαρόριζα, το δεντρολίβανο, το θυμάρι, ο μαϊντανός, η μαντζουράνα, η ρίγανη, το φασκόμηλο.
Ας δούμε λοιπόν πως καλλιεργούνται τα συγκεκριμένα αρωματικά φυτά, πώς και πότε γίνεται η συλλογή τους και ποια η χρήση τους.

ΒΑΣΙΛΙΚΌΣ

Ο βασιλικός είναι μονοετές αρωματικό φυτό που μοιάζει με μικρό φουντωτό θάμνο. Διασταυρώνεται εύκολα και δημιουργεί πολλές ποικιλίες και ανθίζει με μικρά λευκά ανθάκια από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο. Καλλιεργείται σε χώμα ή γλάστρες. Πολλαπλασιάζεται εύκολα με σπόρους που σπέρνουμε νωρίς την Άνοιξη. Χρειάζεται χώμα πλούσιο σε οργανικές ουσίες, ήλιο και πολύ ταχτικό πότισμα.
Τα αρωματικά του φύλλα χρησιμοποιούνται στην μαγειρική και στις σαλάτες, αλλά και στην παραγωγή αιθέριου ελαίου για αρωματοποιία, σαπωνοποιία κτλ. Είναι επίσης φαρμακευτικός καθώς καταπολεμά τις ζαλάδες, τις ημικρανίες και τους πονοκεφάλους. Είναι διουρητικός και ενδείκνυται για παθήσεις του στομάχου και των εντέρων. Συλλέγουμε τα φύλλα και τις ανθισμένες κορφές του και τα ξηραίνουμε σε σκιερό μέρος. Φυλάσσεται σε γυάλινα Βάζα για ένα χρόνο.

ΔΥΌΣΜΟΣ

Ο δυόσμος είναι ποώδες, πολυετές αρωματικό φυτό που φυτρώνει σε ορεινά και υγρά μέρη. Τα φύλλα του έχουν έντονο πράσινο χρώμα με πολλές νευρώσεις και καλλιεργείται σε γλάστρες. Χρειάζεται αρκετή υγρασία και πολλαπλασιάζεται με παραφυάδες ή μοσχεύματα.
Χρησιμοποιείται στη μαγειρική σε φαγητά και σαλάτες, στη ζαχαροπλαστική, δίνει άρωμα σε δροσιστικά ποτά και έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες. Συλλέγουμε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο τα φύλλα και τις ανθισμένες κορφές του φυτού και τα χρησιμοποιούμε τα φρέσκα φύλλα για την καταπολέμηση του πονοκέφαλου τρίβοντάς τα στο κεφάλι μας ή να παρασκευάσουμε ένα αφέψημα αν υποφέρουμε από δυσπεψία, διάρροια ή εμετούς. Η εντριβή στις κλειδώσεις με φρέσκα φύλλα ανακουφίζουν από ρευματισμούς, ενώ το μάσημα των φύλλων του σταματούν τον λόξυγκα.

ΑΡΜΠΑΡΌΡΙΖΑ

Η αρμπαρόριζα είναι ποώδες, πολυετές φυτό με πολλά κλαδιά που έρπουν ή κρέμονται. Τα ανοιχτόχρωμα κιτρινοπράσινα φύλλα της που μοιάζουν με παλάμη, έχουν έντονο άρωμα και καλλιεργείται και σαν καλλωπιστικό φυτό. Καλλιεργείται κυρίως σε γλάστρες και ευδοκιμεί σε παραθαλάσσιες περιοχές. Δεν αντέχει το πολύ υγρό και αμμώδες έδαφος. Δεν υποφέρει το πολύ κρύο και πολλαπλασιάζεται εύκολα με μοσχεύματα αλλά και με σπόρους.
Τα φύλλα της χρησιμοποιούνται ευρέως στη ζαχαροπλαστική αφού αρωματίζουν τέλεια γλυκά του κουταλιού όπως το κυδώνι και το σταφύλι.

ΔΕΝΤΡΟΛΊΒΑΝΟ

Πρόκειται για έναν μικρό αειθαλή θάμνο που μπορεί να φτάσει και το ένα μέτρο ύψος. Έχει πολλά και όρθια κλαδιά με φύλλα γκριζοπράσινα, σκληρά που μοιάζουν με βελόνες. Καλλιεργείται σε περιοχές με ήπιο κλίμα, αντέχει στο κρύο αλλά του αρέσει το φως και ο ήλιος. Πολλαπλασιάζεται εύκολα με μοσχεύματα σε όλων των ειδών τα εδάφη και το καλοκαίρι χρειάζεται συχνό πότισμα.
Συλλέγουμε τα φύλλα του και τις ανθισμένες κορφές του την άνοιξη και τα ξηραίνουμε σε σκιερό μέρος. Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται στην φαρμακοποιία, την αρωματοποιία και την σαπωνοποιία. Έχει αναζωογονητική επίδραση στον οργανισμό, καταπολεμά το άσθμα, την αϋπνία, τη γρίπη και την αναιμία. Επίσης χρησιμοποιείται στην βελτίωση της επιδερμίδας και των μαλλιών. Βοηθά στην τριχόπτωση και καταπολεμά την πιτυρίδα. Με το αφέψημά του μπορούμε να κάνουμε κομπρέσες για ρευματισμούς και να πλύνουμε πληγές.

ΘΥΜΆΡΙ

Είναι ένας μικρός, σκληρός, αειθαλής και πολυετής θάμνος που φτάνει σε ύψος τα 40 εκατοστά. Τα φύλλα του είναι μικρά, ωοειδή, με γκρίζο χρώμα ενώ τα άνθη του είναι μικρά με ροζ ή λευκό χρώμα.
Καλλιεργείται σε όλα σχεδόν τα εδάφη και πολλαπλασιάζεται με σπόρο, ή με παραφυάδες. Φυτεύεται συνήθως το φθινόπωρο. Συλλέγουμε τις ανθισμένες κορφές από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο και αφού τις αποξηράνουμε μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε όλο τον χρόνο. Είναι γνωστό ότι χρησιμοποιείται στη μαγειρική με κρέας, και στην παρασκευή λικέρ. Χρησιμοποιείται για να παρασκευαστούν οδοντόπαστες και αφρόλουτρα αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ανακουφίζει και θεραπεύει τον βήχα, τη γρίπη την αρθρίτιδα και τους ρευματισμούς σαν αφέψημα, ενώ πίνεται και σαν ρόφημα ανάμεικτο με αρωματικά όπως η μέντα και το φασκόμηλο σε συνδυασμό με μέλι.

ΜΑΪΝΤΑΝΌΣ

Από τα δημοφιλέστερα αρωματικά ο μαϊντανός είναι ένα διετές φυτό με επίπεδα, λεία ή κατσαρά φύλλα που με την δυνατή χαρακτηριστική τους γεύση χρησιμοποιούνται ωμά σε όλα σχεδόν τα φαγητά και στις σαλάτες. Είναι πλούσιο σε σίδηρο και βιταμίνες Α και C. Θεωρείται πως έχει εξαιρετικές ιδιότητες για τον ανθρώπινο εγκέφαλο και πως το αφέψημά του εξαφανίζει τις φακίδες.
Είναι ανθεκτικό φυτό στο κρύο και δε χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Μπορούμε να το φυτέψουμε με σπόρους σε κήπο ή σε παρτέρια, σε γόνιμο πάντα έδαφος, συνήθως τους ανοιξιάτικους μήνες. Είναι φυτό που χρειάζεται λίπανση αλλά και πολύ μεγάλη προσοχή, καθώς μπορεί να προσβληθεί από ασθένειες, έντομα και μύκητες.

ΜΑΝΤΖΟΥΡΆΝΑ

Πρόκειται για πολυετές φυτό που αγγίζει σε ύψος τα 40 εκατοστά. Έχει πολλούς, λεπτούς και σκληρούς βλαστούς με μικρά, ωοειδή, μαλακά, γκριζοπράσινα και χνουδωτά φύλλα. Καλλιεργείται σαν καλλωπιστικό φυτό σε γλάστρες, κήπους και παρτέρια. Δεν αντέχει το κρύο και την ξηρασία και προτιμά τα πλούσια και με καλή αποστράγγιση εδάφη. Χρειάζεται λίπανση τον χειμώνα και έχει ανάγκη από ήλιο. Πολλαπλασιάζεται είτε με σπόρο που τον φυτεύουμε τον Αύγουστο και μεταφυτεύουμε τα νεαρά φυτά τον Νοέμβριο, είτε με παραφυάδες την άνοιξη ή το φθινόπωρο.
Τα φύλλα της χρησιμοποιούνται στην μαγειρική, φρέσκα ή αποξηραμένα. Θεωρείται ως φάρμακο για τις κεφαλαλγίες ενώ είναι και άριστο αντισηπτικό, σπασμολυτικό και αντινευραλγικό.

ΡΊΓΑΝΗ

Η κοινή ρίγανη είναι ένα αρωματικό φυτό που φτάνει σε ύψος τα 50 εκατοστά. Πρόκειται για ένα φυτό που συναντάτε σε όλα τα πέτρινα, άγρια τοπία, αλλά μπορεί να καλλιεργηθεί και σε κήπους με ξηρό ασβεστολιθικό έδαφος.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο, μοσχεύματα ή παραφυάδες. Είναι ανθεκτικό φυτό χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και είναι χρήσιμο όταν το φυτό είναι ανθισμένο αφού χρησιμοποιούμε τους βλαστούς και τα φύλλα ως άρτυμα.
Από Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο μαζεύουμε την ρίγανη και αφήνουμε τα κομμένα φυτά να ξεραθούν σε σκιερό μέρος. Μετά από τρίψιμο και φύσημα για να φύγουν τυχών λεπτά ξυλάκια, την φυλάμε σε γυάλινα βάζα και την χρησιμοποιούμε σαν άρτυμα σε σαλάτες και φαγητά. Βράζοντάς την και πίνοντάς την σαν αφέψημα είναι άριστο τονωτικό, διουρητικό και βοηθάει στην πέψη. Ανακουφίζει στους κολικούς, και θεωρείται πως θεραπεύει την ψωρίαση, την επιληψία, την τερηδόνα και βοηθάει στο φύτρωμα των μαλλιών.

ΦΑΣΚΌΜΗΛΟ

Το φασκόμηλο είναι πολυετές μικρός θάμνος με γκριζοπράσινα φύλλα και όμορφα μικρά βιολετιά άνθη. Εξαπλώνεται εύκολα και μπορεί να φτάσει τα 60 εκατοστά.
Ευδοκιμεί σε ασβεστούχα εδάφη με καλή αποστράγγιση και έχει ανάγκη από ήλιο. Πολλαπλασιάζεται με σπόρο που σπέρνουμε την άνοιξη και το φθινόπωρο και με παραφυάδες και μοσχεύματα. Καλλιεργείται και σαν καλλωπιστικό.
Συλλέγουμε τους βλαστούς την άνοιξη πριν την άνθηση και τους ξηραίνουμε στην σκιά.
Χρησιμοποιείτε στη μαγειρική και πίνετε σαν αφέψημα ζεστό ή κρύο. Είναι ιδανικό για περιπτώσεις κρυολογήματος, φαρυγγίτιδας, βραχνιάσματος, είναι αντιβηχικό διουρητικό, αντιαιμορραγικό, και βοηθάει στις εντερικές παθήσεις, στην αδυναμία και στην πτώση των μαλλιών.
Και μην ξεχνάτε πως το πρώτο φαρμακείο είναι η φύση!

http://to-mikro-spiti-sto-livadi.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Τα οφέλη του σκόρδου

Μπορεί να προκαλεί δυσάρεστη αναπνοή και βάρος στο στομάχι, τα οφέλη όμως που παρέχει στο καρδιαγγειακό μας σύστημα, ειδικά αν έχουμε υψηλή αρτηριακή πίεση, είναι ανεκτίμητα.

Όπως διαπίστωσαν Αυστραλοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας, το σκόρδο, είτε σε φυσική μορφή, είτε σε συμπληρώματα, ρίχνει την πίεση το ίδιο αποτελεσματικά με τα αντιυπερτασικά φάρμακα. Συγκεκριμένα μειώνει τη συστολική αρτηριακή πίεση κατά 4,6 mm Hg, ενώ όσο υψηλότερη πίεση έχει κάποιος, τόσο περισσότερες μονάδες πέφτει. Στους υπερτασικούς, μπορεί να μειώσει την συστολική αρτηριακή πίεση κατά 8,4 mm Hg και την διαστολική κατά 7,3 mm Hg. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι περιορίζεται ο κίνδυνος καρδιακής νόσου έως και 20%.

Το μυστικό κρύβεται σε ένα συστατικό του σκόρδου, στην ουσία allicin, που παράγεται μόλις κοπεί σε κομματάκια. Εκτός από τις αντιβακτηριδιακές ιδιότητες που διαθέτει, έχει αποδειχθεί σε πολλές έρευνες ότι μειώνει την κακή χοληστερόλη στο αίμα, έχει αντι-πηκτική δράση, και από ότι φαίνεται περιορίζει τον κίνδυνο εκδήλωσης καρκίνου του στομάχου, του παχέος εντέρου και του προστάτη. Οι επιστήμονες συνιστούν να καταναλώνουμε συστηματικά σκόρδο για το καλό της υγείας μας. Μία σκελίδα την ημέρα είναι αρκετή, αρκεί να την τρώμε ωμή. Διαφορετικά στα φαρμακεία θα βρούμε σκευάσματα εξίσου αποτελεσματικά.


zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Καλλιέργεια Φουντουκιάς: μια καλή εναλλακτική δραστηριότητα

 

Η φουντουκιά καλλιεργείται σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, με τις μεγαλύτερες εκτάσεις να βρίσκονται στη Μακεδονία

Ευνοϊκές εξαγωγικές προοπτικές εμφανίζει η καλλιέργεια ξηρών καρπών, ενώ το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας ζήτησης καλύπτεται με εισαγωγές από τρίτες χώρες, μπορεί να καταστήσει την ανάπτυξη αγροτικών εκμεταλλεύσεων με αντικείμενο καλλιέργειες όπως αυτή του φουντουκιού, μια πρώτης τάξεως εναλλακτική δραστηριότητα στον πρωτογενή τομέα ως πηγή συμπληρωματικού οικογενειακού εισοδήματος.

Τους 2.400 τόνους έφτασε η μέση ετήσια ελληνική παραγωγή φουντουκιού την περίοδο 2000-2005

Αν και οι ξηροί καρποί έχουν σημαντική θέση στην ελληνική διατροφή, το 72% της εγχώριας ζήτησης καλύπτεται με εισαγωγές προϊόντων από χώρες εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, αλλά και από τρίτες χώρες όπως είναι η Τουρκία και η Κίνα.

Μάλιστα, ιδιαιτέρως ελλειμματική είναι η Ελλάδα στην παραγωγή φουντουκιού. Η κατανάλωση των φουντουκιών στη χώρα μας -όπως επισημαίνει στις Επαγγελματικές Ευκαιρίες ο γεωπόνος Κάσσανδρος Γάτσιος- εξαρτάται και από τη συνολική κατανάλωση ξηρών καρπών στη χώρα μας. Η κατανάλωση αυτή, ανέρχεται σε 65.000 τόνους. Από αυτούς την πρώτη θέση έχουν τα φιστίκια Αιγίνης με το 30% και ακολουθούν τα αμύγδαλα με τα φουντούκια σε ποσοστό 20% περίπου το καθένα.

Οι ελληνικές εξαγωγές σε αξία, των φουντουκιών, για την πενταετία (2002-06) παρουσίαζαν διαδοχικές διακυ?άνσεις, οι οποίες σχετίζονται ?ε τον παραγωγικό κύκλο της φουντουκιάς και την ανάλογη μεταβολή της ευρωπαϊκής ζήτησης.

Παρόλα αυτά οι συνολικές εισαγωγές φουντουκιού, κυρίως από τις τρίτες χώρες, είναι σημαντικά υψηλότερες από τις εξαγωγές (περίπου σε αναλογία 13:1).

Το μεγαλύτερο πάντως πλεονέκτημα της καλλιέργειας ξηρών καρπών, όπως είναι το φουντούκι, έναντι των νωπών προϊόντων (οπωροκηπευτικά) -όπως αναφέρει στις Επαγγελματικές Ευκαιρίες ο γεωπόνος και πρώην ευρωβουλευτής Γιάννης Γκλαβάκης- είναι η διατηρησιμότητά τους. Σε αντίθεση με τα φρούτα και τα λαχανικά που πρέπει στην πλειονότητά τους να διατεθούν άμεσα προς πώληση, οι ξηροί καρποί διατηρούνται επί μακρό χρονικό διάστημα, διευκολύνοντας τους παραγωγούς σε σχέση με τον χρόνο και τους τρόπους διάθεσής τους.

Η παραγωγή φουντουκιών χωρίς κέλυφος στην Ε.Ε. κυ?αίνεται γύρω στους 120.000 τόνους ετησίως. Οπως και στην περίπτωση της παραγωγής αμύγδαλου έτσι και στα φουντούκια η παραγωγή κυ?αίνεται από παραγωγική σε παραγωγική περίοδο ακόμα κι αν οι εισροές που χρησιμοποιούνται κάθε χρονιά είναι περίπου οι ίδιες.

Η Ιταλία είναι ο κύριος παραγωγός φουντουκιών στην Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς παράγει το 78,5% της παραγωγής και ακολουθούν η Ισπανία με το 14,5% της παραγωγής, η Γαλλία και η Ελλάδα με το 2,7% της συνολικής παραγωγής.

Για την περίοδο 2000-05, η ελληνική παραγωγή φουντουκιού κυμάνθηκε από τους 3,4 στους 2,4 χιλιάδες τόνους, ?ε σημαντική ετήσια διακύμανση, λόγω του παραγωγικού κύκλου της καλλιέργειας αλλά και ?ε αισθητά πτωτική τάση. Η μειωμένη παραγωγή οφείλεται μεταξύ άλλων και στη μείωση της καλλιεργούμενης έκτασης για την αντίστοιχη περίοδο. Η μέση στρεμματική απόδοση της καλλιέργειας φουντουκιού για την πενταετία ανήλθε περίπου σε 250 κιλά. Υπάρχουν όμως φυτείες φουντουκιών που καλλιεργούνται ορθολογικά και η παραγωγή τους είναι πολύ πιο υψηλή της τάξεως των 350-400 κιλών το στρέμμα.

Η καλλιέργεια της φουντουκιάς είναι γνωστή στην Ελλάδα από τα αρχαιότατα χρόνια. Σήμερα στη χώρα μας, η φουντουκιά καλλιεργείται κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, την Πελοπόννησο, την Ηπειρο, τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Η μεγαλύτερη έκταση βρίσκεται στη Μακεδονία.

Εισόδημα έως 700€ ανά στρέμμα
Στα 2 ευρώ το κιλό η μέση τιμή παραγωγού

Με τη μέση τιμή παραγωγού τα τελευταία χρόνια να κυμαίνεται μεταξύ 1,8 και 2 ευρώ ανά κιλό, η φουντουκιά μπορεί να δώσει ακαθάριστο εισόδημα έως και 700 ευρώ ανά στρέμμα. Η φουντουκιά -σύμφωνα με τον γεωπόνο Κάσσανδρο Γάτσιο- προσαρμόζεται καλύτερα σε περιοχές με κλίμα που διακρίνεται για τον ψυχρό και υγρό χειμώνα, χωρίς όμως έντονους παγετούς. Μπορεί να ανεχθεί ακόμη και θερμοκρασίες -24 οC, αλλά κατά την περίοδο της ανθήσεως μπορεί να υποστεί ζημιές σε θερμοκρασίες -9 οC. Οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 37 οC. Το ύψος των βροχοπτώσεων μπορεί να είναι 600-800 mm. Αναπτύσσεται κυρίως σε περιοχές με υψόμετρο 600-1.000 μέτρα.

Απαιτείται για την εγκατάσταση μιας φυτείας φουντουκιάς, έδαφος πολύ βαθύ, γόνιμο και με καλή αποστράγγιση. Η φουντουκιά δεν ευδοκιμεί σε βαριά αργιλώδη εδάφη. Το έδαφος πρέπει να έχει όξινη έως ουδέτερη αντίδραση δηλαδή ρΗ 5,5 - 7,0.

Η ωρίμανση των φουντουκιών γίνεται από τα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, ανάλογα με την ποικιλία. Το κριτήριο της ωριμάνσεως των καρπών είναι όταν αποσπώνται από τα φυτά και παίρνουν καστανό χρώμα.

Η συγκομιδή γίνεται με τα χέρια ή με ράβδισμα των βλαστών και μάζεμα από το έδαφος, ή με δονητές ή με μηχανές απορρόφησης των καρπών.

Μετά τη συγκομιδή οι καρποί αποφλοιώνονται και μεταφέρονται σε αποξηραντήριο για να αποξηρανθούν σε θερμοκρασίες 32-38οC. Η υγρασία των αποξηραμένων καρπών πρέπει να είναι 7-8%. Στη συνέχεια ακολουθεί η λεύκανση των καρπών ώστε να αποκτήσουν λαμπερό κέλυφος. Η λεύκανση γίνεται με διοξείδιο του θείου. Από ένα στρέμμα υπολογίζεται μια μέση παραγωγή 250 κιλά ξηρά φουντούκια.

Οι ποικιλίες που καλλιεργούνται
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες φουντουκιάς που καλλιεργούνται στη χώρα μας. Οι κυριότερες είναι:

Εξτρα γιαγλί: Ο καρπός της έχει ημισφαιρικό σχήμα, έχει καστανό χρώμα και μέτριο μέγεθος. Εχει λεπτό περικάρπιο που αποχωρίζεται εύκολα από το σπέρμα του. Το σπέρμα του αποτελεί το 56% του καρπού. Είναι εκλεκτή ποικιλία.

Σιβρί γιαγλί: Εχει καρπό με επίμηκες σχήμα, καστανέρυθρο, μέτριου μεγέθους. Εχει λεπτό περικάρπιο. Το σπέρμα του αποτελεί το 53% του καρπού.

Παλάζ: Μεγαλόκαρπο φουντούκι, καστανέρυθρο, με σχήμα κωνοειδές. Με λεπτό περικάρπιο. Το σπέρμα του είναι καλής ποιότητας, αποτελεί το 54% του καρπού.

Negreta: Μέτριου έως μεγάλου μεγέθους φουντούκι, με ανοιχτό καστανέρυθρο χρώμα. Το σπέρμα του αποτελεί το 50% του καρπού.

Αγυιάς: Καρπός επιμήκης, ωοειδής, μεγάλου μεγέθους, με χρώμα καστανοκίτρινο. Περικάρπιο χονδρό, δύσκολα αποχωριζόμενο από το σπέρμα. Ποσοστό σπέρματος σε σχέση με τον καρπό 45%.

Tonda Gentile Delle Langhe: Καρπός σφαιρικού χρώματος, μετρίου μεγέθους, καστανέρυθρου χρώματος.

Τα μυστικά για μια αποδοτική σοδειά
Η φουντουκιά φυτεύεται σε τετράγωνα, σε παραλληλόγραμμα, σε γραμμές ή σε ισόπλευρα τρίγωνα. Οι αποστάσεις φυτεύσεως συνήθως είναι 5Χ6 μέτρα στην περίπτωση που οι φουντουκιές θα καλλιεργηθούν με τη μορφή δέντρων ή 7Χ8 στην περίπτωση που θα καλλιεργηθούν σαν θάμνοι. Τα φυτά συνήθως φυτεύονται από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάρτιο, πριν από το φούσκωμα των οφθαλμών.

Εφόσον επιθυμούμε να καλλιεργήσουμε τις φουντουκιές σε θαμνώδη μορφή, φυτεύουμε 4-5 δενδρύλλια μαζί στον ίδιο λάκκο φυτεύσεως, ενώ αν θέλουμε τη δενδρώδη μορφή φυτεύουμε σε κάθε λάκκο ένα δέντρο μόνο του. Για να υπάρχει καλή επικονίαση των ανθέων θα πρέπει να φυτεύεται μία σειρά από φυτά της επικονιάστριας ποικιλίας ανά δέκα σειρές της κύριας ποικιλίας. Η γονιμοποίηση των ανθέων γίνεται περίπου 4-5 μήνες μετά την επικονίαση που γίνεται στα μέσα του χειμώνα.

Λίπανση: Συνήθως γίνεται λίπανση με 10-12 μονάδες αζώτου, 5-6 μονάδες φωσφόρου και 8-9 μονάδες καλίου ανά στρέμμα. Η λίπανση θα πρέπει να γίνεται ανάλογα με την κατάσταση των φυτών από θρεπτικής απόψεως και σύμφωνα με την περιεκτικότητα του εδάφους σε θρεπτικά στοιχεία. Η καλύτερη μέθοδος για τη διάγνωση του επιπέδου θρέψεως των φυτών είναι η μέθοδος της φυλλοδιαγνωστικής.

Οι αυξημένες ποσότητες αζωτούχου λιπάσματος προκαλούν αύξηση του πάχους του κελύφους των φουντουκιών, με αντίστοιχη μείωση του ποσοστού της ψίχας τους. Επίσης πρέπει να προσέξει κανείς ώστε να μην υπάρξει τροφοπενία σιδήρου και βορίου, επειδή ειδικά η έλλειψη βορίου προκαλεί αυξημένη αναλογία φουντουκιών χωρίς σπέρμα.

Αρδευση: Σε περιοχές με κανονικές βροχοπτώσεις και εφόσον αυτές είναι κανονικά κατανεμημένες στον χρόνο, δεν απαιτείται άρδευση. Ομως, σε περιπτώσεις παρατεταμένης ξηρασίας η άρδευση βοηθά πολύ τα φυτά να δώσουν καλή παραγωγή. Η άρδευση της φουντουκιάς ειδικά στους φουντουκεώνες μικρής ηλικίας είναι απαραίτητη εργασία, επειδή ευνοείται η αύξηση των φυτών σε ύψος αλλά και σε διάμετρο των βλαστών.

Κλάδεμα: Διακρίνεται σε κλάδεμα μόρφωσης και σε κλάδεμα καρποφορίας. Το κλάδεμα μόρφωσης έχει ως στόχο τη δημιουργία του σχήματος που θέλουμε να δώσουμε στο φυτό. Στην περίπτωση που θα καλλιεργηθεί σε θαμνώδη μορφή διατηρούνται 3-6 σκελετικοί βλαστοί, ενώ στην περίπτωση της δενδρώδους μορφής το επικρατέστερο σχήμα είναι το κυπελλοειδές. Το κλάδεμα καρποφορίας γίνεται κάθε χρόνο. Με το κλάδεμα αυτό απομακρύνονται τα ξηρά βλαστάρια.

Πολλαπλασιασμός: Η φουντουκιά δεν μπορεί να αναπαραχθεί πιστά με τους σπόρους και γι' αυτό κατάλληλη μέθοδος πολλαπλασιασμού είναι με παραφυάδες, με καταβολάδες, αλλά και με φυλλοφόρα ή ξυλοποιημένα μοσχεύματα ή με εμβολιασμό σποροφύτων. Ο πολλαπλασιασμός της φουντουκιάς με σπόρο δεν συνιστάται επειδή τα δέντρα που θα προέλθουν αργούν να μπουν σε καρποφορία (8-10 χρόνια) και επειδή η φουντουκιά είναι αυτόστειρο φυτό, δεν δίνουν την ίδια ποικιλία με εκείνη από την οποία προήλθαν.

Τα φυλλοφόρα μοσχεύματα δίνουν καλύτερα αποτελέσματα όταν λαμβάνονται από τα μέσα Ιουνίου έως τα μέσα Ιουλίου. Με τη μέθοδο του εμβολιασμού χρησιμοποιείται κυρίως ο σχιστός, ο αγγλικός και ο πλευρικός. Ο εμβολιασμός της φουντουκιάς είναι πολύ δύσκολος. Το υποκείμενο, αλλά και το φυτό από το οποίο λαμβάνουμε το εμβόλιο, θα πρέπει να είναι σε πλήρη λήθαργο.

Η μέθοδος με παραφυάδες. Χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις. Οι παραφυάδες αποσπώνται από το φυτό και μεταφυτεύονται στην οριστική τους θέση.

Με καταβολάδες. Οπως γίνεται στο αμπέλι, δηλαδή γυρίζει ο παραγωγός έναν βλαστό στο έδαφος και στο σημείο επαφής με το χώμα βγάζει ρίζες. Στη συνέχεια αποκόπτεται και έτσι δημιουργείται ένα νέο φυτό.

Τα οφέλη στην υγεία
Τα φουντούκια είναι ξηροί καρποί πλούσιοι σε ασβέστιο, βιταμίνες και μονοακόρεστα λιπαρά. Ενισχύουν τη λειτουργία της καρδιάς και μειώνουν τα επίπεδα της κακής χοληστερίνης. Είναι πλούσια σε αντικαρκινικές ουσίες, φολικό οξύ, κάλιο, μαγνήσιο, φωσφόρο και χαλκό, ενώ ο νωπός καρπός τους είναι φτωχός σε νάτριο. Διαθέτουν αντιοξειδωτικές ουσίες, οι οποίες παίζουν σπουδαίο ρόλο στην πρόληψη της πρόωρης γήρανσης του δέρματος. Είναι καρποί πλούσιοι σε μαγγάνιο, στοιχείο που εμπλέκεται σε διαδικασίες ανάπτυξης και αναπαραγωγής στον οργανισμό, όπως είναι η ανάπτυξη των νεύρων, η ανάπτυξη και η διατήρηση της καλής υγείας των οστών, η σύνθεση των ορμονών.

ethnos.gr

Διαβάστε περισσότερα ...