Φορολογείται και απαγορεύεται η επαναχρησιμοποίησις των σπόρων

Ὅλα αὐτά πού ζοῦμε, σήμερα καί τά ἐφιαλτικά σενάρια πού φανταζόμαστε,δέν εἶναι τίποτα, μπροστά σέ αὐτό πού μᾶς ἑτοιμάζουν οἱ διεθνεῖς σφετεριστές τῆς ἐξουσίας.

Προσπαθοῦν νά συγκεντρώσουν σέ ὅσο γίνεται λιγότερα «χέρια» τήν ἐξουσία, παγκοσμίως.

Οἱ ἐνδεδειγμένοι τρόποι γι΄ αὐτό εἶναι ὁ ἔλεγχος τοῦ νεροῦ, τῆς τροφῆς καί τῆς ὑγείας τῶν πληθυσμῶν τοῦ πλανήτου.

Ὡρισμένοι ἀνεγκέφαλοι, ἀκόμα πιστεύουν ὅτι, ὅλοι ὅσοι προσπαθοῦν νά δημοσιοποιήσουν τήν ἐγκληματική τακτική τῶν σφετεριστῶν τῆς ἐξουσίας εἶναι γραφικοί καί συνωμοσιολόγοι.

Εἶναι μεγάλο λᾶθος νά νομίζουμε ὅτι δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα.

Μινώταυρος

Φορολόγησις καί ἀπαγόρευσις τῆς ἐπαναχρησιμοποιήσεως σπόρων γιά τούς Γάλλους ἀγρότες

Ένα νέο αυστηρό νομοσχέδιο που θα επιβάλλει την καταβολή δικαιωμάτων χρήσης των σπόρων και περιορίζει την ελεύθερη ιδιοπαραγωγή ψηφίσθηκε πρόσφατα από το Γαλλικό κοινοβούλιο. Η νέα νομοθεσία επιβεβαιώνει την γενικότερη τάση στην Ε.Ε. περιορισμού των δικαιωμάτων των αγροτών επί της χρήσης των σπόρων καθώς εντείνει και τις ανησυχίες για τις δυνητικές επιπτώσεις στην αγροτική βιοποικιλότητα.

Για τους Γάλλους αγρότες η ελεύθερη χρήση σπόρων δείχνει πολύ σύντομα να γίνεται ανάμνηση. Οι ιδιοπαραγώμενοι σπόροι, γνωστοί ως “σπόροι αγροκτήματος,” επιλέγονται από τους αγρότες από τη δική τους σοδειά και διατηρούνται για φύτευση την επόμενη χρονιά. Εδώ και μερικές δεκαετίες, αυτό είχε πρακτικά περιοριστεί κατά πολύ, ιδιαίτερα από τότε που οι σπόροι προστατεύονται από το Πιστοποιητικό Φυτικών Ποικιλιών (PVC), ή αλλιώς του δικαιώματος ιδιοκτησίας που ανήκει αποκλειστικά στους “ιδιοκτήτες” των σπόρων. Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των σπόρων προς φύτευση ήταν θεωρητικά απαγορευμένη, αν και στη πραγματικότητα, η πρακτική της επαναχρησιμοποίησης των σπόρων ήταν ευρέως ανεκτή στη Γαλλία. Ωστόσο, από τώρα και στο εξής η νομοθεσία θα γίνει πολύ πιο αυστηρή σύμφωνα με ένα νομοσχέδιο του κεντροδεξιού κόμματος Γαλλικού κόμματος UMP το οποίο εγκρίθηκε στις 28 Νοεμβρίου από το Γαλλικό κοινοβούλιο.

“Από τις 5.000 φυτικές ποικιλίες που καλλιεργούνται για εμπορικούς σκοπούς στη Γαλλία, οι 1.600 προστατεύονται με πιστοποιητικό PVC αντιστοιχώντας στο 99% των καλλιεργούμενων ποικιλιών” εξηγεί ο Delphine Guey, της Εθνικής Διεπαγγελματικής Ομάδας Σπόρων (NISG). Ωστόσο, μέχρι σήμερα, και σύμφωνα με το Εθνικό Συντονιστικό για την Υπεράσπιση των Σπόρων Αγροκτήματος (CNDSF), περίπου το ήμισυ των καλλιεργούμενων σιτηρών επαναχρησιμοποιούνται για φύτευση από τους αγρότες, κάτι που είναι σχεδόν πάντα “παράνομο”. Φαίνεται, παρόλα αυτά, ότι ο καιρός της “νομικής αβεβαιότητας” έχει παρέλθει: Σύμφωνα με το Γαλλικό Υπουργείο Γεωργίας “..οι σπόροι δεν θα μπορούν να απαλλάσσονται από τη φορολογία, όπως συμβαίνει έως σήμερα.”

Το νομοσχέδιο του κόμματος UMP ουσιαστικά ερμηνεύει έναν Ευρωπαϊκό κανονισμό από το 1994 σχετικά με τις φυτικές ποικιλίες, ο οποίος μέχρι τώρα δεν ήταν σε ουσιαστική ισχύ στη Γαλλία. Κατά συνέπεια, οι αυτοπαραγώμενοι σπόροι, οι οποίοι μέχρι πρότινος βρίσκονταν υπό ένα καθεστώς ανοχής της ύπαρξης τους, έχουν πια …νομιμοποιηθεί, με την προϋπόθεση βέβαια ότι πρέπει να δοθεί κάποια “αποζημίωση στους ιδιοκτήτες του πιστοποιητικού PVC” – εννοώντας, το να πληρώνονται οι εταιρείες σπόρων – “με στόχο αυτές να συνεχίσουν να αφιερώνουν την δύναμη τους στην έρευνα και τη συνεχή βελτίωση των γενετικών πόρων”, όπως αναφέρει το κείμενο του νόμου. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν γεωργοί που παράγουν λιγότερους από 92 τόνους σιτηρών.

Από το 2001, η νομοθεσία αυτή είχε εφαρμογή είχε εφαρμογή μόνο σε ένα είδος, το σιτάρι για παρασκευή ψωμιού. Ονομάζεται “αναγκαία εθελοντική συνεισφορά» και συλλέγονταν από τις σποροπαραγωγικές ενώσεις. Οι καλλιεργητές έπρεπε να καταβάλουν 50 σεντς/τόνο κατά την συγκομιδή του σιταριού. Αυτό το σύστημα τώρα θα επεκταθεί σε μια ανοικτή λίστα 21 ειδών, λέει ο Xavier Beulin, πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Παραγωγών Αγροτικών Προϊόντων (NFAPU). Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τον Guy Kastler, Διευθύνων Σύμβουλο του Δικτύου σπόρων και μέλος της συνομοσπονδίας Αγροτών “για τα μισά από τα καλλιεργούμενα είδη – όπως σόγια, φρούτα, λαχανικά – η επαναχρησιμοποίηση των σπόρων μας θα είναι απαγορευμένη, και για τα άλλα μισά – σιτηρά και κτηνοτροφικά είδη – θα πρέπει να πληρώνουμε για να τα επαναχρησιμοποιήσουμε”.

Έρχεται η ιδιωτικοποίηση των σπόρων;

Πολλές οικολογικές και αγροτικές ενώσεις φοβούνται μια σημαντική παρέμβαση από τις σποροπαραγωγικές εταιρείες στη πρόσβαση σε σπόρους μέσα από δικαιώματα ιδιοκτησίας τα οποία θα επεκταθούν σε διάφορες καλλιέργειες και τα παραγόμενα προϊόντα τους. Με την εν λόγω φορολόγηση, “ακόμη και οι αγρότες που χρησιμοποιούν εμπορικούς σπόρους θα πρέπει να πληρώνουν για τους σπόρους τους,” επισημαίνει ο Guy Kastler. Οι φόβοι που διατυπώνονται είναι το ποσοστό των σπόρων αγροκτήματος που χρησιμοποιείται θα μειωθεί καθώς αυτοί θα ακριβύνουν και θα γίνουν έτσι λιγότερο ελκυστικοί για τους αγρότες. Μεταξύ φόρων και απαγόρευσης επαναχρησιμοποίησης των δικών τους σπόρων, οι αγρότες θα φορολογούνται όλο και περισσότερο κάθε φορά, χωρίς πλέον να τους παράγουν, αλλά με το αγοράζουν κάθε χρονιά τους σπόρους τους. Με τον τρόπο αυτό υπάρχει ο φόβος ότι θα υπάρξει αύξηση της εξάρτησης από την βιομηχανία σπόρων.

Από την άλλη μεριά ο Xavier Beulin πιστεύει πως εξασφαλίζεται έτσι η συνεισφορά από τον καθένα στην έρευνα των καλλιεργούμενων σπόρων, δεδομένου ότι αυτοί γενικότερα προέρχονται από τους σπόρους αγροκτήματος. Κάνοντας έναν παραλληλισμό με ένα νόμο που αποσκοπεί στην “προστασία των δημιουργών” ταινιών και μουσικής, ο πρόεδρος της NFAPU υποστηρίζει ότι είναι “φυσιολογικό όσοι χρησιμοποιούν σπόρους αγροκτήματος να συμμετέχουν επίσης στη χρηματοδότηση της δημιουργίας νέων ποικιλιών, δεδομένου ότι η αυτοί οι ίδιοι θα επωφεληθούν”. Αντικρούοντας αυτό το επιχείρημα, η Ένωση Αγροτικού Συντονισμού τονίζουν στην ιστοσελίδα τους ότι ο Beulin Xavier δεν είναι μόνο ο επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Ενώσεων NFAPU, αλλά και διευθυντής της ομάδας Sofiproteol, “η οποία αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης ομάδας γαλλικών εταιρειών σπόρων όπως η Euralis SEMENCES, Limagrain κ.α.”.

Έρχεται η απώλεια της βιοποικιλότητας;
Ένας περαιτέρω φόβος είναι ο αντίκτυπος του μέτρου αυτού στη γεωργική βιοποικιλότητα. Προφανώς, φυτεύοντας συνέχεια μόνο μια ποικιλία -κάτι που σχεδόν πάντα προκύπτει από την έρευνα- δεν αυξάνει τη βιοποικιλότητα. Ο Guy Kastler προτείνει ότι με την χρήση ιδιοπαραγώμενων σπόρων “νέα χαρακτηριστικά εμφανίζονται τα οποία επιτρέπουν στο φυτό να προσαρμοστεί καλύτερα στο έδαφος, το κλίμα, τις τοπικές συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να μειωθεί η χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Από την άλλη πλευρά, η βιομηχανία σπόρων προσαρμόζει τα φυτά τους στα δικά τους λιπάσματα και φυτοφάρμακα, έτσι ώστε να είναι τα ίδια παντού τείνοντας να δημιουργήσουν ομοιομορφία των φυτών, όπου και αν καλλιεργούνται”.

Προς ένα καθεστώς πατεντών
Το πιστοποιητικό PVC στη Γαλλία είναι μια εναλλακτική λύση για τις πατέντες σε ζωντανούς οργανισμούς, που είναι σε ισχύ, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ. Αυτό το δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας καταχωρείται από εταιρείες η οποίες, μέσω της έρευνας, έχουν δημιουργήσει υβριδικές ποικιλίες και έχουν μονοπώλιο της πώλησης των σπόρων [για αρκετά χρόνια] από τα είδη αυτά, όπως συμβαίνει στη Γαλλία για περίπου 450 είδη.

Ορισμένοι, όπως ο Guy Kastler, φοβούνται ότι αυτό θα είναι ευνοϊκό για το καθεστώς πατεντών το οποίο περιορίζει τα δικαιώματα των αγροτών να χρησιμοποιούν ελεύθερα προστατευόμενους σπόρους. Σε κάθε περίπτωση, σε αντίθεση με το πιστοποιητικό PVC, η πατέντα απαγορεύει εντελώς στους αγρότες να καλλιεργούν [πατενταρισμένους] σπόρους που προέκυψαν από ιδία παραγωγή, με ή χωρίς αποζημίωση, σύμφωνα με Delphine Guey. Αυτή συμβαίνει ήδη με τις γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες (μεταλλαγμένα) που ανήκουν στην αμερικανική εταιρεία Monsanto, η οποία, σύμφωνα με την Marie-Monique Robinin στο ντοκιμαντέρ “Ο Κόσμος Σύμφωνα με την Monsanto”, έχει δημιουργήσει ένα είδων “αστυνομικών σπόρων” που ειδικεύονται στην παρενόχληση των αγροτών που φυτεύουν ή ανταλλάσσουν “παράνομα” [πατενταρισμένους] σπόρους δικιάς τους παραγωγής.

Η άλλη διαφορά με τις πατέντες είναι ότι το πιστοποιητικό PCV επιτρέπει στους ιδιοκτήτες να χρησιμοποιούν ελεύθερα προστατευόμενες ποικιλίες, επωφελούμενοι των γενετικών πόρων τους και να δημιουργήσουν νέες ποικιλίες. Έτσι, η χρήση ενός γονιδίου από το ένα φυτικό είδος δεν επιτρέπει τη χορήγηση πατέντας, και ως εκ τούτου την πλήρη ιδιοποίησή του. Η διαφοροποίηση αυτή επέτρεψε, σύμφωνα με Delphine Guey, τη διατήρηση της ποικιλίας των γαλλικών εταιρειών σπόρων. Και τουλάχιστον επέτρεψε στους παραγωγούς επιλέξουν από μια ευρύτερη ποικιλία ποικιλιών. Ωστόσο, αν και η κατοχύρωση πατέντας σε έμβιους οργανισμούς δεν επιτρέπεται στη Γαλλία, η πατεντοποίηση φυτικών γονιδίων ήδη υφίσταται και η τάση αυτή συνεχώς αυξάνεται.

——————————

πηγή: Le Monde

καί Νικόλαος

filonoi

Οικονομικές λύσεις θέρμανσης -Αληθινά Σενάρια ΕΤ3

Τα «Αληθινά Σενάρια» προτείνουν εναλλακτικούς και οικονομικότερους τρόπους θέρμανσης, παρουσιάζοντας με λεπτομέρειες το κόστος, τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά τους.

Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα & χρήσιμη εκπομπή για να ανακαλύψετε τις εναλλακτικές μεθόδους θέρμανσης και τις μετατροπές που μπορείτε να κάνετε στα υφιστάμενα συστήματά σας, έτσι ώστε να αποδίδουν περισσότερο και να γλυτώσετε αρκετά χρήματα.

Στο βίντεο οι συντελεστές της εκπομπής συνομιλούν με επαγγελματίες της Βόρειας Ελλάδας και εξηγούν πως λειτουργεί κάθε προϊόν και μας πληροφορούν για την τιμή του. Έτσι, πληροφορούμαστε για την θέρμανση από ξύλα & ξυλόσομπες έως καυστήρες πέλετ, ηλιακούς συλλέκτες, λέβητες ιόντων μέχρι και συστήματα υπέρυθρης θέρμανσης σε πίνακες ζωγραφικής, αλλά και από φυσικό μάρμαρο.

Προσωπικά ξεχώρισα την πατέντα του κυρίου από το Φίλυρο Θεσσαλονίκης, που δημιούργησε τον κλωβό υπερ-εκμετάλλευσης θερμότητας στο τζάκι του. Με 7-8 τόνους ξύλα (λένε ότι) βγάζουν όλο το χειμώνα σε σπίτι 150 τετραγωνικών. ...

Με την τιμή του πετρελαίου να έχει φτάσει στα ύψη και αδιαμφισβήτητη την οικονομική δυσπραγία, το ζήτημα της θέρμανσης κυριολεκτικά «καίει» φέτος τους Έλληνες, οι οποίοι αναζητούν πιο οικονομικές λύσεις για να ζεσταθούν. Η εκπομπή, με ένα εκτεταμένο αφιέρωμα σε δύο μέρη, προτείνει εναλλακτικούς και οικονομικότερους τρόπους θέρμανσης, παρουσιάζοντας με λεπτομέρειες το κόστος, τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά τους.

Ένας από αυτούς είναι η παραδοσιακή χρήση του ξύλου, που επιστρέφει δυναμικά. Καθώς το πετρέλαιο θεωρείται πλέον ασύμφορο, παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση πωλήσεων στα καυσόξυλα, σε σημείο να γίνονται εισαγωγές από τη Βουλγαρία και την Αλβανία. Ξυλόσομπες, λέβητες ξύλου, ενεργειακά τζάκια και πατέντες που μεγιστοποιούν την απόδοση ενός κλασικού τζακιού είναι μόνο μερικές από τις λύσεις που μπορεί να δώσει η καύση των ξύλων.

Με δεδομένο το χαμηλό κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας, πολλοί προσανατολίζονται, επίσης, σε ηλεκτρικές συσκευές θέρμανσης. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνουν οικονομία έως και 70% σε σχέση με τους παραδοσιακούς καυστήρες πετρελαίου. Ιδιαιτέρως δημοφιλή σε χώρες του εξωτερικού είναι τα λεγόμενα πάνελ υπέρυθρης θέρμανσης που υπόσχονται χαμηλή κατανάλωση ρεύματος, εύκολη τοποθέτηση και αισθητική που υπερτερεί. Μία ελληνική αποκλειστικότητα στην υπέρυθρη θέρμανση είναι, επίσης, τα θερμαντικά σώματα μαρμάρου, ενώ πολλοί επιλέγουν και τους θερμοπομπούς, που έχουν χαμηλό κόστος αγοράς, άμεση απόδοση και γρήγορη εγκατάσταση.

Οι αντλίες θερμότητας και οι λέβητες ιόντων είναι άλλες δύο εναλλακτικές λύσεις που προτιμούνται τα τελευταία χρόνια. Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, το μέλλον της θέρμανσης τοποθετείται στην αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, άποψη που υπερασπίζονται ένθερμα όσοι έχουν μια πιο οικολογική αντίληψη του ενεργειακού προβλήματος που ήδη αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Η καύση της βιομάζας, του λεγόμενου πέλετ, η χρήση ηλιακών συλλεκτών, αλλά και η εξοικονόμηση ενέργειας μέσω μιας αποτελεσματικότερης μόνωσης των κτιρίων είναι επιλογές που κερδίζουν συνεχώς έδαφος στις προτιμήσεις των καταναλωτών...

Οικονομικές λύσεις θέρμανσης ~ Αληθινά Σενάρια ΕΤ3 από KRASODAD

Έρευνα – παρουσίαση: Νίκος Ασλανίδης

Δημοσιογραφική υποστήριξη: Πέννυ Τομπρή

Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπότσος

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χρήστος Καπρινιώτης

Μοντάζ: Παναγιώτης Σκούρτης

tvrip by kky krasodad

Έως & 100% πάνω οι τιμές!

Για αύξηση στις παραγγελίες κατά 100% κάνουν λόγο οι ξυλέμποροι. Στα 200 ευρώ, με ανοδικές τάσεις, το μέσο κόστος για έναν τόνο ξύλων στην Αττική. «Από το τέλος Ιουλίου σχηματίζονται ουρές», λένε οι επιχειρηματίες.

Κατακόρυφη αύξηση γνωρίζει φέτος η ζήτηση καύσιμης ξυλείας λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά.

 Η ξέφρενη πορεία της τιμής του πετρελαίου ωθεί τους καταναλωτές στην αναζήτηση εναλλακτικών μορφών θέρμανσης και οι ξυλέμποροι κάνουν λόγο για άνοδο της ζήτησης κατά 100%. Προς τα πάνω προσαρμόζονται ως είθισται και οι τιμές των ξύλων.

Στην Αττική το μέσο κόστος για έναν τόνο καυσόξυλου είναι 200 ευρώ με ανοδική τάση. Οι χαμηλότερες τιμές αγγίζουν τα 180 ευρώ -σε περιοχές όπως το Πόρτο Ράφτη- και οι υψηλότερες τα 240 ευρώ, όπως για παράδειγμα στη Βάρη. Φτηνότερα πωλούνται τα βουλγάρικα ξύλα, τα οποία όμως δεν ενδείκνυνται για καύση. Στην επαρχία το κόστος διαμορφώνεται στα περίπου 150 ευρώ/ τόνο.

«Μέσα σε 8 μέρες πουλήθηκαν 27 τόνοι ελιάς», λέει η Ζωή η οποία εργάζεται σε οικογενειακή μάντρα ξυλείας στο Χαλάνδρι. «Και έχουμε ήδη προπωλήσει άλλους 27,5 τόνους από το φορτίο που περιμένουμε».

Τα μέλη της οικογένειάς της αποφάσισαν να ασχοληθούν πρόσφατα με την ξυλεία καθώς διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για έναν τομέα με σημαντική άνθηση. Δεν ήταν οι μόνοι.

Οι αντίστοιχες επιχειρήσεις έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια και το αποτέλεσμα τους αποζημιώνει. Τον περσινό χειμώνα εξαντλήθηκαν όλα τα αποθέματα της αγοράς με αποτέλεσμα οι έμποροι να στραφούν στην ξυλεία της Βουλγαρίας. Όταν και αυτή στέρεψε, ξεκίνησαν εισαγωγές από τη Ρουμανία.

Διανομή

«Από το τέλος Ιουλίου σχηματίζονται ουρές», λέει ο κ. Παναγιώτης Σακελλαράκης, ο οποίος διατηρεί μάντρα τα τελευταία 35 χρόνια στη λεωφόρο Λαυρίου.

«Το πρόβλημα είναι ότι λόγω της ζήτησης οι έμποροι έχουν αυξήσει υπερβολικά τις τιμές ή δεν φέρνουν ξύλα στην Αττική. Ξεπουλάνε σε κοντινές περιοχές στην επαρχία». Από την πλευρά του ο κ. Σωκράτης, ιδιοκτήτης μάντρας στα Γλυκά Νερά, λέει πως ο κόσμος είναι φειδωλός ακόμη και με τα καυσόξυλα. «Κάνουν παζάρια, ζητούν δόσεις, δεν υπάρχουν χρήματα».

Η αυξημένη κινητικότητα στον χώρο, όπως όλοι εξηγούν, είχε διαφανεί από το καλοκαίρι, όταν σημειωνόταν μεγάλη προσέλευση σε καταστήματα εναλλακτικών συστημάτων θέρμανσης εν όψει του δύσκολου χειμώνα...

ΑΠΟΔΟΣΗ
Πόση ζέστη μπορεί να προσφέρει κάθε είδος ξύλου

Ένας πρακτικός τρόπος για να ανακαλύψει κανείς πόση ζέστη μπορεί να προσφέρει κάθε είδος ξύλου στον προσωπικό του χώρο είναι να αναζητήσει τη θερμαντική του αξία. Ετσι ονομάζεται η ποσότητα της θερμικής ενέργειας που παράγεται από την πλήρη καύση ενός κιλού ξηρού ξύλου. Στην περιοχή της Μεσογείου τη μεγαλύτερη θερμαντική αξία έχει η ελάτη (4895 Kcal ανά κιλό καιόμενου ξύλου), ακολουθεί η πεύκη (4.830 Kcal/Kg), η οξιά (4701 Kcal/Kg) και η δρυς με 4.694 Kcal/Kg. Παρ' όλ' αυτά η δρυς προτιμάται λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας της καύσης της. Σύγκριση μπορεί να γίνει με το πέλετ, η θερμαντική αξία του οποίου υπολογίζεται στα 4400 Kcal. Ως προς τις τιμές των ξύλων θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές διαφέρουν σημαντικά από περιοχή σε περιοχή. Στην επαρχία ο τόνος κυμαίνεται στα περίπου 150 ευρώ ενώ στην Αθήνα μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 240 ευρώ. Μια μέση τιμή για τη δρυ και την ελιά στην Αττική είναι τα 200 ευρώ ανά τόνο, ενώ το πεύκο διατίθεται στις ίδιες ή σε ελαφρά χαμηλότερες τιμές.

ΠΕΥΚΟ

Ανάβει εύκολα, καίγεται γρήγορα

Είναι ένα ξύλο που ανάβει εύκολα λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς του σε ρετσίνι. Στα αρνητικά συγκαταλέγεται το γεγονός ότι καίγεται γρηγορότερα από τα υπόλοιπα ξύλα με αποτέλεσμα η χρήση του να καθίσταται οικονομικά ασύμφορη, ενώ συνήθως πωλείται στην ίδια τιμή με τη δρυ, την οξιά και την ελιά. Επίσης, «σκάει» περισσότερο από τα υπόλοιπα είδη και ως εκ τούτου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για τον κίνδυνο πυρκαγιάς.

ΟΞΙΑ

Σκληρό ξύλο με μεγάλη διάρκεια καύσης

Η καύση της διαρκεί περισσότερο από του πεύκου γιατί πρόκειται για σκληρό ξύλο με πυκνότητα και βάρος. Παρ' όλα αυτά, ο χρόνος καύσης της δεν μπορεί να προσεγγίσει τον αντίστοιχο της δρυός ή της ελιάς. Εχει την ιδιότητα να μη «σκάει» τόσο πολύ και ανάβει χωρίς δυσκολία. Χρησιμοποιείται στην κυρίως καύση και όχι για προσάναμμα για το οποίο θεωρείται ιδανικό το πεύκο. Η οξιά κόβεται και σε μικρά κομμάτια τα οποία χρησιμοποιούνται για τις ξυλόσομπες.

ΔΡΥΣ

Δεν πετάει σπίθες, παράγει ήρεμη φλόγα

Είναι το ξύλο που προτιμάται περισσότερο από όσους χρησιμοποιούν τζάκι στη χώρα μας. Καίγεται πιο αργά από όλα τα άλλα ξύλα. Σημαντικό πλεονέκτημά του είναι το γεγονός ότι δεν πετάει σπίθες. Για την ακρίβεια, κατά την καύση του παράγεται μακριά και ήρεμη φλόγα ενώ η εικόνα που παρουσιάζουν τα φλεγόμενα κομμάτια δρυός μοιάζει με αυτή του πυρωμένου σιδήρου. Η δρυς ανάβει δύσκολα και συνήθως για να ξεκινήσει η καύση της απαιτείται η συνδρομή βοηθήματος.

ΕΛΙΑ

Το καλύτερο ξύλο για καύση στο τζάκι

Κάνει μικρή και ήρεμη φλόγα, ενώ ανάβει σχετικά εύκολα. Οι περισσότεροι μαντράδες ξυλείας συστήνουν στους καταναλωτές την ελιά ως το καλύτερο ξύλο που μπορούν να προμηθευτούν για το τζάκι τους. Καίγεται αργά, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της φωτιάς προσφέροντας οικονομική θέρμανση στον χώρο. Η τιμή της κυμαίνεται μεταξύ 0,19 και 0,24 ευρώ το κιλό.

ΠΟΥΡΝΑΡΙ

Με μεγάλη θερμική απόδοση

Θεωρείται υψηλής ποιότητας καυσόξυλο, που, όμως, δεν συναντάται σε μεγάλες ποσότητες. Aνήκει στην κατηγορία των σκληρών ξύλων και χαρακτηρίζεται από μεγάλη θερμική απόδοση σε σχέση με τα υπόλοιπα ξύλα. Καίγεται αργά, χαρακτηριστικό που το καθιστά ιδανικό για το τζάκι. Η θερμαντική του απόδοσή υπολογίζεται στις περίπου 4670 Kcal/kg.

Εναλλακτικές μέθοδοι θέρμανσης

Οικονομία και απόδοση υπόσχονται τα πέλετ

•Το ενεργειακό τζάκι είναι μια επιλογή που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος

Οι νέες μέθοδοι θέρμανσης προτάσσουν το ξύλο ως καύσιμο φιλικό στη φύση αλλά και το πορτοφόλι μας.

Το πέλετ (pellet) συνιστά τη μόδα των τελευταίων ετών και σύμφωνα με τους υποστηρικτές του συνεπάγεται σημαντικό οικονομικό όφελος και μεγάλη ζέστη. Πρόκειται για πολύ μικρά κομμάτια συμπιεσμένου ξύλου που προέρχονται από τα κατάλοιπα της υλοτομίας, όπως πριονίδια και κλαδιά. Από αυτά έχει αφαιρεθεί τελείως το οξυγόνο και το μεγαλύτερο ποσοστό της υγρασίας (απομένει 8-10%) με αποτέλεσμα η καύση τους να διαρκεί πολλές ώρες.

Σύμφωνα με τους ειδικούς ένα ενεργειακό τζάκι μπορεί να χρειάζεται «γέμισμα» με πέλετ μόλις τρεις φορές το 24ωρο. Στη Βόρεια Ευρώπη τα πέλετ έχουν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό το πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο.

Στη χώρα μας διατίθεται στην αγορά με μέση τιμή 0,27 ευρώ το κιλό ενώ για τη θέρμανση ενός σπιτιού τον χειμώνα απαιτείται συνολικά ποσότητα 4 έως 5 τόνων.

Συνήθως προτιμώνται σόμπες ή καυστήρες πέλετ -η επιλογή των οποίων εξαρτάται από το μέγεθος του σπιτιού- όμως η εγκατάστασή τους προϋποθέτει τεχνικές εργασίες στον χώρο όπου θα τοποθετηθούν.

Άλλες εναλλακτικές μέθοδοι θέρμανσης με καύσιμο το ξύλο είναι οι ξυλόσομπες οι οποίες συνιστούν μια οικονομικά προσιτή λύση, το συμβατικό τζάκι αλλά και το ενεργειακό. Το τελευταίο είναι μια επιλογή που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος καθώς χαρακτηρίζεται από σημαντικά πλεονεκτήματα: Είναι πιο αποδοτικό και με χαμηλότερη κατανάλωση.

Η κλειστή εστία του δεν επιτρέπει στον θερμό αέρα να διαφεύγει στο περιβάλλον ενώ αντίθετα διοχετεύεται σε ολόκληρο το σπίτι μέσω θυρίδων. Δεν είναι λίγοι επίσης εκείνοι οι οποίοι μετατρέπουν το ενεργειακό τους τζάκι σε «καλοριφέρ» συνδέοντάς το με τον κυκλοφορητή, με αποτέλεσμα να μεταφέρεται ζεστό νερό στα θερμαντικά σώματα του σπιτιού.

Όσοι διαθέτουν ήδη συμβατικό τζάκι και θέλουν να το μετατρέψουν σε ενεργειακό, θα πρέπει να καταβάλουν κατά μέσο όρο δαπάνη ύψους 3.000 ευρώ.

Κατερίνα Ροββά

http://www.ftiaxno.gr

Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων πρωτογιορτάστηκε το 1931 σ' ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.

Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, επειδη συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.
H Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978)

Άρθρο 1
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Άρθρο 2
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.

Άρθρο 3
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνεις στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Άρθρο 4
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους,
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.

Άρθρο 5
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. 2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Άρθρο 6
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Άρθρο 8
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. Αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Άρθρο 10
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων. 2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο 11
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Άρθρο 12
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο 13
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο 14
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ' τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

http://www.agrotikabook.gr

S.O.S. εκπέμπουν οι υδροβιότοποι

Επτά υδροβιότοποι με πλούσια ορνιθοπανίδα, στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου, αποτελούν πηγή ζωής του. Αν και δημιουργήθηκαν για να καλύψουν αρδευτικές ανάγκες των καλλιεργειών, σήμερα η ζωή που έχει αναπτυχθεί σε αυτούς αναδεικνύει το μεγαλείο της φύσης και η προστασία τους αποτελεί ανάγκη.

Το δύσκολο αυτό έργο έχει αναλάβει το Δασαρχείο Λάρισας, που προσπαθεί με τις δράσεις που αναπτύσσει, τόσο να τους προστατεύσει, διατηρώντας την περιβαλλοντική τους ισορροπία όσο και να τους αναδείξει, ως σπάνια καταφύγια υδρόβιων πτηνών.

Απειλές τους σήμερα η λειψυδρία και το παράνομο κυνήγι. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή, μετά από μια περίοδο άντλησης μεγάλης ποσότητας νερού από τις καλλιέργειες και την έλλειψη βροχοπτώσεων, η στάθμη ορισμένων εξ αυτών έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα.

Όσον αφορά στο κυνήγι, η αλόγιστη συμπεριφορά ανθρώπων έχει απειλήσει αρκετά είδη πτηνών, καθώς σε εξορμήσεις τους κλιμάκια του Δασαρχείου Λάρισας έχουν βρει ακόμη και νεκρούς κύκνους, θύματα της καταστροφικής μανίας ατόμων που σκοτώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους.

Στους τρεις εκ των επτά υδροβιότοπων- ταμιευτήρων, λόγω ακριβώς της πλούσιας πανίδας που έχει αναπτυχθεί, έχει μπει πενταετής «κόκκινη γραμμή» απαγόρευσης για το κυνήγι και αυτοί είναι: ο μεγάλος ταμιευτήρας του Καλαμακίου (υδάτινη επιφάνεια 2.300 στρεμμάτων), ο μεγάλος των Ναμάτων (2.000 στρεμμάτων) κι αυτός του Πλατυκάμπου (500 στρεμμάτων).

Στους υπόλοιπους, που είναι ο μικρός ταμιευτήρας Καλαμακίου, ο μικρός των Ναμάτων, της Γλαύκης, του Ελευθερίου και τέλος της Δήμητρας ο οποίος ανήκει στην αρμοδιότητα του Δασαρχείου Αγιάς, το κυνήγι επιτρέπεται αυτή την περίοδο, αλλά με δέσμευση συγκεκριμένων ειδών πτηνών και αριθμού τους.

Ακολουθώντας κλιμάκιο του Δασαρχείου Λάρισας, στο πλαίσιο των προγραμματισμένων ελέγχων που διενεργεί αυτή την περίοδο, καθώς ξεκίνησε πρόσφατα και το κυνήγι των υδρόβιων και των παρυδάτιων πτηνών σε πολλούς απ’ αυτούς, συναντήσαμε απ΄ τη μία εικόνες που μόνο θαυμασμό γεννούν με τον πλούτο των πτηνών που ζουν σε αυτούς και απ’ την άλλη την απειλή της έλλειψης νερού.

Ειδικά στον μεγάλο ταμιευτήρα του Καλαμακίου, η στάθμη του νερού έχει κατέβει τόσο που φαίνεται ο πυθμένας του, ενώ διάσπαρτα σε μια επιφάνεια 2.300 στρεμμάτων (ο μεγαλύτερος ταμιευτήρας στην περιοχή) αναδεικνύονται «ξέρες» και μικρές υδάτινες επιφάνειες, όπου και συγκεντρώνουν τους πληθυσμούς των πουλιών.

«Ποτέ η στάθμη του, δεν είχε φτάσει σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Ούτε το 20% δεν έχει κάλυψη νερού σήμερα», μας ενημερώνει η κ. Ελένη Μπουζάνα, τομεάρχης του γραφείου θήρας του Δασαρχείου Λάρισας, ελπίζοντας σε μια περίοδο βροχοπτώσεων που θα ξαναδώσει την εικόνα της πλούσιας υδάτινης επιφάνειας του ταμιευτήρα Καλαμακίου.

Τόσο η κ. Ελένη Μπουζάνα όσο και ο επόπτης κ. Κώστας Τσουλούφης, και η δασοπόνος κ. Σοφία Ταμουρίδου του γραφείου θήρας, μας ενημέρωσαν για τον πλούτο των υδροβιοτόπων αλλά και για την ανθρώπινη απειλή, περιγράφοντάς μας περιστατικά που συνέβησαν με λαθροθήρες, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να βάζουν ακόμη και φωτιά στις καλαμιές, που βρίσκονται περιμετρικά των ταμιευτήρων, με σκοπό να βλέπουν και να στοχεύουν καλύτερα τα θηράματά τους.

Ερωδιοί, κύκνοι, βαρβάρες, σταχτοτσικνιάδες, κορμοράνοι, φαλαρίδες, νερόκοτες, σφυριχτάρια, κιρκίρια… κ.α., είναι μόνο λίγα από τα είδη των υδρόβιων και παρυδάτιων πτηνών που βρίσκουν καταφύγιο στους συγκεκριμένους υδροβιότοπους.

Το χειμώνα το μέγεθος πολλών επιδημητικών πληθυσμών αυξάνει σημαντικά από την κάθοδό τους στην Ελλάδα από βορειότερες χώρες, ενώ σε ορισμένους υδροβιότοπους παρατηρείται να έχουν βρει μόνιμο καταφύγιο όλο τον χρόνο, ακόμη και επιδημητικά πτηνά, όπως κύκνοι.

Σε περιόδους κακών καιρικών συνθηκών, κατά τους χειμερινούς μήνες, (παγωνιά, χιονοπτώσεις) όπου τα πουλιά είναι δύσκολο να βρουν τροφή, το Δασαρχείο φροντίζοντας για την επιβίωσή τους, οργανώνει εξορμήσεις και μόνο για να ρίξει τροφή περιμετρικά των υδροβιότοπων.

Παράλληλα προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την προστασία τους, αλλά και για να γνωρίσουν περισσότεροι την πλούσια πανίδα που φιλοξενούν, οργανώνει προγράμματα επισκέψεων και ενημέρωσης για σχολεία.

Σε ποια είδη επιτρέπεται το κυνήγι

Αυτή την εποχή τους υδροβιότοπους, επισκέπτονται κυνηγοί από διάφορα μέρη της Ελλάδος, καθότι ξεκίνησε η εποχή του κυνηγιού υδρόβιων και παρυδάτιων πτηνών, αλλά αντίστοιχα αυξήθηκαν και οι περιπολίες του αρμόδιου τμήματος του Δασαρχείου Λάρισας, σε αυτές τις περιοχές.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δασαρχείου, τα επιτρεπόμενα να κυνηγηθούν είδη υδρόβιων πτηνών και η χρονική περίοδος κυνηγιού τους, ορίζονται ως εξής:

Για όλα τα κυνήγια ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου και για το κάθε είδος λήγει σε ξεχωριστές ημερομηνίες: Σφυριχτάρι: ως 10 -2ου , Κιρκίνι: ως 31-1ου, Πρασινοκέφαλη: ως 31-1ου, Σουβλόπαπια: ως 10-2ου, Σαρσέλα: ως 10-2ου, Χουλιαρόπαπια: ως 10-2ου, Κυνηγόπαπια: ως 31-1ου, Τσικνόπαπια: ως10-2ου, Φαλαρίδα: ως 10-2ου, Φλυαρόπαπια: ως 31-1ου, Ασπρομετωπόχηνα: ως 10-2ου, Νερόκοτα: ως 10-2ου, Μπεκατσίνι: ως 10-2ου, και Καλημάνα: ως 31-1ου.

Της Λένας Κισσάβου

eleftheria.gr

Η άνοδος των υδάτων της Γης μέσα σε 20 χρόνια

Η στάθμη της θάλασσας του πλανήτη ακολουθεί ανοδική πορεία στον ρυθμό των τριών και κάτι χιλιοστών ανά έτος. Αυτό επιβεβαιώνεται πλέον με τον εγκυρότερο τρόπο, από τον λεπτομερέστερο χάρτη των μεταβολών της ωκεάνιας στάθμης που έχει συνταχθεί ως σήμερα και ο οποίος δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA).

Ο υψηλής ανάλυσης χάρτης, ο οποίος προέκυψε από νέα ανάλυση όλων των δορυφορικών δεδομένων που έχουν συλλεγεί μέσα στα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια και παρουσιάστηκε στο συμπόσιο «20 χρόνια προόδου στην Υψομετρία Ραντάρ» στη Βενετία, «επισημοποιεί» τον ρυθμό της ανόδου στον οποίο έχουν καταλήξει ως τώρα οι περισσότερες μελέτες.

Παράλληλα όμως, όπως τόνισε η διεθνής ομάδα επιστημόνων που τον συνέταξε, αποκαλύπτει μια πιο σύνθετη εικόνα: σε ορισμένα μέρη του πλανήτη τα νερά ανεβαίνουν πολύ περισσότερο (π.χ. στη Θάλασσα των Φιλιππίνων η άνοδος ξεπερνά τα 10 χιλιοστά ανά έτος) ενώ σε άλλα αρκετά λιγότερο. Οι διακυμάνσεις αυτές ίσως εξομαλυνθούν μακροπρόθεσμα, οι ειδικοί όμως ακόμη δεν γνωρίζουν την πλήρη λειτουργία των μηχανισμών που τις προκαλούν.

Διακυμάνσεις λόγω Ελ Νίνιο

Οι ερευνητές που διεξήγαγαν τη μελέτη θεωρούν σχεδόν εξίσου υπεύθυνους για την άνοδο των θαλασσών τους τρεις «συνήθεις υπόπτους»: τη διαστολή των υδάτων εξαιτίας της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, το λιώσιμο των ορεινών παγετώνων και το λιώσιμο των πολικών θαλάσσιων πάγων. Οι μεγάλες διαφοροποιήσεις που παρατηρήθηκαν οφείλονται, όπως επεσήμαναν, σε μεγάλο βαθμό στις μεγάλες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας και των ανέμων που προκαλούνται από τα φαινόμενα Ελ Νίνιο και Λα Νίνια στα διάφορα σημεία του Ειρηνικού Ωκεανού.

«Ο χάρτης αποτελεί πραγματικά έναν τρόπο για να δει κανείς τις μέσες επιτόπιες μεταβολές τα τελευταία 20 χρόνια» εξήγησε, όπως αναφέρει το BBC, ο Στίβεν Νέρεμ του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, συμπληρώνοντας ότι οι υπερβολικά υψηλές ανοδικές τάσεις που παρατηρούνται αυτή τη στιγμή σε ορισμένα σημεία ίσως δεν θα διατηρηθούν στην επόμενη εικοσαετία.

«Σε μεγάλο βαθμό απεικονίζουν μια μεταβλητότητα σε χρονικό πλαίσιο δεκαετιών, η οποία ίσως εξομαλυνθεί σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα» τόνισε. «Για τον λόγο αυτόν χρειαζόμαστε περισσότερες αποστολές ώστε να καταλάβουμε πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η μεταβλητότητα».

Μακροπρόθεσμες προβολές

Στα στοιχεία όμως «κρύβονται» και περισσότερο μακροπρόθεσμες μεταβολές. Όπως επεσήμανε ο Πάολο Τσιπολίνι, του Εθνικού Κέντρου Ωκεανογραφίας της Βρετανίας που επίσης συμμετείχε στη μελέτη, «πολλά χαρακτηριστικά στον χάρτη των τάσεων υποδηλώνουν αλλαγές στη αποθήκευση της θερμότητας και αντιστοιχούν σε μακροπρόθεσμες μεταβολές στα ωκεάνια ρεύματα».

Ωστόσο αν και οι μελέτες σχετικά με το τι έχει συμβεί ως τώρα και το ποια είναι η παρούσα τάση συμφωνούν, ειδικά στο ζήτημα της ανόδου της ωκεάνιας στάθμης, οι επιστήμονες δυσκολεύονται ιδιαίτερα να κάνουν προβολές για το μέλλον. Αυτό γιατί υπάρχει μεγάλη διχογνωμία μεταξύ των ειδικών σχετικά με τις λεγόμενες «αναδράσεις» – του τρόπου με τον οποίο οι διάφοροι εμπλεκόμενοι παράγοντες θα επιδράσουν τελικά σε βάθος χρόνου.

Η σύνταξη του νέου χάρτη έγινε με τη συνεργασία πολλών ερευνητικών ιδρυμάτων στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας για την Κλιματική Αλλαγή (CCI) των κρατών-μελών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Παρουσιάστηκε στο συμπόσιο από τον Μορίς Μπορζό, επικεφαλής του Τμήματος Επιστημών Παρατήρησης της Γης, Εφαρμογών και Μελλοντικών Τεχνολογιών της ESA.

tovima.gr

Πεθαίνει ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Υφαλος

Σοκ έχει προκαλέσει ανακοίνωση του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Επιστήμης της Αυστραλίας (AIMS) σύμφωνα με την οποία ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος έχει καταστραφεί σε ποσοστό 50% τα τελευταία 30 χρόνια. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησαν ειδικοί του AIMS βασικός υπεύθυνος για την εκτεταμένη και συνεχιζόμενη καταστροφή των κοραλλιών είναι ένας αστερίας.

Ο Υφαλος

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Υφαλος είναι ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στον κόσμο. Απαρτίζεται από 2.900 ξεχωριστούς υφάλους και 940 νησιά, και εκτείνεται σε μήκος μεγαλύτερο των 2.600 χιλιόμετρων σε μία θαλάσσια περιοχή έκτασης περίπου 344.400 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο ύφαλος βρίσκεται στη Θάλασσα των Κοραλλιών, έξω από τις ακτές του Κουίνσλαντ της βορειοανατολικής Αυστραλίας. Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Υφαλος είναι ορατός από το Διάστημα.

Η καταστροφή

Οι ερευνητές μελέτησαν 214 περιοχές του Υφάλου και συνέκριναν τα ευρήματα τους με δεδομένα από 2.258 προηγούμενες έρευνες για να εντοπίσουν το ποσοστό της καταστροφής των κοραλλιών από το 1985 ως σήμερα. Διαπίστωσαν ότι κάθε χρόνο καταστρέφεται περίπου το 3,5% του Υφάλου και ότι τα τελευταία 27 χρόνια το συνολικό ποσοστό της καταστροφής έχει αγγίξει το 50%. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην καταστροφή του Υφάλου όπως οι τροπικοί τυφώνες και η αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων. Ομως βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή υποδεικνύεται από τους ερευνητές ο αστερίας Acanthaster planci που είναι γνωστός ως η «κορώνα των αγκαθιών».

Πρόκειται για έναν μεγάλο αστερία η διάμετρος του οποίου φτάνει το ένα μέτρο και τρέφεται με τη «σάρκα» των κοραλλιών. Οταν ένας τέτοιος αστερίας επιτεθεί σε ένα κοράλλι το μόνο που μένει στο τέλος από αυτό είναι το «κουφάρι» του. Ομως πρόκειται για ένα σπάνιο είδος αστερία και, σύμφωνα με τους ερευνητές, αν βρεθεί τρόπος να ελεγχθεί ο πληθυσμός του μέσα σε διάστημα 20-30 ετών η κατάσταση εκτιμάται ότι θα βελτιωθεί αφού τα κοράλλια μπορούν και ανακάμπτουν από την καταστροφή που προκαλούν οι κυκλώνες ή η αύξηση της θερμοκρασίας.Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences».

Ο αστερίας Acanthaster planci θεωρείται βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου

tovima.gr

Οι κλιματικές αλλαγές συρρικνώνουν τα ψάρια

Η κλιματική αλλαγή που οδηγεί σε αύξηση της θερμοκρασίας και σε άλλες χημικές αλλαγές στους ωκεανούς του πλανήτη, είναι πιθανό ότι μελλοντικά θα έχει ως συνέπεια να μικρύνει το μέγεθος των ψαριών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα, τη μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα.

Έτσι, εκτός από την εντατική υπεραλίευση, που είναι γνωστό ότι έχει ως συνέπεια το μέσο μέγεθος των ψαριών να μικραίνει, καθώς τα ψάρια πεθαίνουν σε όλο και πιο νέα ηλικία, προτού φθάσουν σε πλήρη ανάπτυξη, ένας νέος παράγοντας φαίνεται να έχει παρόμοιο αποτέλεσμα.

Η σμίκρυνση των ψαριών έρχεται, σαν «κερασάκι στην τούρτα», να προστεθεί στη μείωση των προς αλίευση πληθυσμών των ψαριών διεθνώς, για την οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου μια άλλη επιστημονική έρευνα, που επισημαίνει πως τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στη Γη εξαρτώνται άμεσα από την αλιεία για τη διατροφή τους.

Όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, μ’ επικεφαλής τον καθηγητή του κέντρου αλιείας Ουίλιαμ Τσέουνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα κλιματικής αλλαγής «Nature Climate Change», για πρώτη φορά στον κόσμο προχωρούν σε μια πρόβλεψη αναφορικά με τη σταδιακή μείωση του μέγιστου μεγέθους των ψαριών, καθώς η θερμοκρασία θα αυξάνεται και παράλληλα θα αραιώνει το οξυγόνο στις θάλασσες της Γης.

Οι ερευνητές έκαναν υπολογισμούς με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών για πάνω από 600 είδη ψαριών από όλο τον κόσμο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το μέγιστο βάρος που θα μπορούν να φθάσουν τα ψάρια, θα μειωθεί κατά 14% έως 20% μεταξύ των ετών 2000 έως 2050. Το φαινόμενο θα είναι πιο έντονο στα τροπικά νερά.

«Εκπλαγήκαμε που είδαμε να προκύπτει μια τόσο μεγάλη μείωση στο μέγεθος των ψαριών», δήλωσε ο Τσέουνγκ. Όπως είπε, ήταν ήδη γνωστό ότι τα ψάρια επηρεάζονται από την κλιματική αλλαγή, αλλά δεν αναμενόταν η επίδραση στο μέγεθός τους να είναι αυτού του βαθμού (αν και οι εκτιμήσεις βασίζονται σε μοντέλα υπολογιστών).

Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, οι επιστήμονες έχουν προτείνει ότι η ανάπτυξη των σωμάτων των ψαριών επηρεάζεται από την έλλειψη οξυγόνου, ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής και της αύξησης της θερμοκρασίας των υδάτων των θαλασσών. Ο μεταβολισμός των ψαριών αυξάνει στα θερμά νερά και συνεπώς χρειάζονται πιο πολύ οξυγόνο, όμως το ζεστό νερό κατακρατεί λιγότερο οξυγόνο.

«Τα ψάρια αντιμετωπίζουν τη συνεχή πρόκληση να βρουν αρκετό οξυγόνο από το νερό ώστε να μεγαλώσουν και η κατάσταση γίνεται χειρότερη όσο ένα ψάρι μεγαλώνει. Ένας θερμότερος και λιγότερο οξυγονωμένος ωκεανός, όπως προβλέπεται από την κλιματική αλλαγή, καθιστά πιο δύσκολο για τα μεγάλα ψάρια να βρουν αρκετό οξυγόνο, με συνέπεια να σταματά πιο γρήγορα η ανάπτυξή τους», τόνισε ο ερευνητής Ντάνιελ Πόλι.

Η μελέτη επισημαίνει την ανάγκη να περιοριστούν οι εκπομπές «αερίων του θερμοκηπίου», αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να διαταραχθούν τα αλιεύματα και η διατροφική ασφάλεια. Μεταξύ άλλων, η θέρμανση των νερών ωθεί τα ψάρια να μεταναστεύουν από τα πιο ζεστά νερά σε πιο κρύα (π.χ. από τους τροπικές θάλασσες προς τις εύκρατες όπως η Μεσόγειος), με όποιες συνέπειες, θετικές και αρνητικές, μπορεί να έχει αυτή η μετακίνηση, που μερικές φορές συνιστά εισβολή ξενικών ειδών.

Τα ψάρια λιγοστεύουν

Μια άλλη επιστημονική έρευνα, η μεγαλύτερη του είδους μέχρι σήμερα, με επικεφαλής τον καθηγητή Κείστοφερ Κοστέλο του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science», διαπίστωσε ότι τα αποθέματα ψαριών σε όλον τον κόσμο μειώνονται ταχύτερα από ό,τι φοβούνταν οι επιστήμονες. Περισσότερα από τα μισά αλιευτικά πεδία διεθνώς εκτιμάται ότι αντιμετωπίζουν πλέον σημαντικές μειώσεις στους πληθυσμούς των ψαριών, με τις ετήσιες συνολικές οικονομικές απώλειες να φθάνουν τα 50 δισ. δολάρια.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο στους μικρότερου μεγέθους ψαρότοπους, όπου οι πληθυσμοί των ψαριών υπολογίζεται ότι βρίσκονται πλέον κατά μέσο όρο στο 64% της μέγιστης δυνατής αλιευτικής απόδοσής τους, ενώ στα πιο μεγάλα αλιευτικά πεδία ο μέσος αριθμός ψαριών εκτιμάται στο 94% του άριστου επιπέδου.

Έτσι, σύμφωνα με την έρευνα, το πρόβλημα της διατροφικής ασφάλειας είναι μεγαλύτερο σε τοπικό επίπεδο, στις περιοχές που εξαρτώνται περισσότερο από τους κοντινούς ψαρότοπους, όπως συμβαίνει π.χ. στην Μεσόγειο, για την οποία επισημαίνεται ότι αντιμετωπίζει αυξανόμενο αλιευτικό πρόβλημα.

Αν και οι ερευνητές φοβούνται ότι μελλοντικά οι πληθυσμοί των ψαριών θα συνεχίσουν να μειώνονται, επισημαίνουν και ορισμένες θετικές τάσεις. Σε μερικές περιοχές εμφανίζεται αναστροφή της πτωτικής τάσης και αύξηση του αριθμού των αλιευμάτων (που θα μπορούσε μάλιστα να φθάσει ακόμα και το 40% σε παγκόσμιο επίπεδο), κυρίως χάρη στη σωστή πολιτική βιώσιμης διαχείρισης των αλιευτικών αποθεμάτων εκ μέρους του κράτους και των αλιέων.

Οι επιστήμονες προειδοποιούν όμως ότι χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις, επειδή σε δέκα χρόνια το τωρινό «παράθυρο ευκαιρίας» μπορεί να έχει κλείσει οριστικά και η κατάσταση να γίνει μη αναστρέψιμη..

http://ergatodikeomata.blogspot.gr

Τσικουδιά ή ρακή

Οι ρίζες της απόσταξης βρίσκονται στην αρχαία ελλάδα. Υπάρχουν ενδείξεις ότι γινόταν απόσταξη στη Μεσομινωϊκή Περίοδο 1.900 π.Χ.-1700π.Χ. και ο άμβυκας είναι σίγουρα ελληνική εφεύρεση.

Στη σύγχρονη ιστορία η απόσταξηξεκίνησε από το Άγιον Όρος και διαδόθηκε σε όλη την τουρκοκρατούμενη ανατολή. Το 1988, η τσικουδιά παράγεται μόνο από καζανάρηδες που έχουν στην κατοχή τους άμβυκες από την τουρκοκρατία. Τα καζάνια διατηρούνται σφραγισμένα από την αστυνομία και ανοίγουν μόνο για λίγες μέρες από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τον Ιανουάριο, οπότε όλο το χωριό αποστάζει την τσικουδιά του για όλο τον χρόνο στα λίγα καζάνια του χωριού.

Το παραδοσιακό αλκοολούχο ποτό της κρήτης είναι η τσικουδιά ή  ρακή, όπως έχει παραμείνει από την τούρκικη ονομασία της από το 1989.

Η απόσταξη της τσικουδιάς, παραδοσιακά γίνεται σε μεγάλα καζάνια (αποστακτήρες) σε οργανωμένους χώρους, με τραπέζια, πάγκους και νεροχύτη.

Ο άμβυκας κάνει μόνος του τη δουλειά σταγόνα σταγόνα. Κάθε τόσο ο καζανάρης παίρνει ένα ποτηράκι τσικουδιά, το πετάει μέσα στη φωτιά να δει αν έχει ακόμα οινόπνευμα ή όχι και πότε θα τελειώσει η καζανιά για να βάλει μία άλλη.

Εν τω μεταξύ, μαζεύονται φίλοι και γνωστοί, συμβάλλουν, συμμετέχουν, γίνονται μία ομάδα χωρίς συννενόηση. Γιατί όπου βλέπουν καπνό ξέρουν τι συμβαίνει, ξέρουν πού είναι τα καζάνια και μαζεύονται. Και δεν έρχονται με άδεια χέρια, κουβαλούν πράγματα και στήνεται μια γαστρονομική πανδαισία.

Αυτό είναι το ενδιαφέρον στην απόσταξη της τσικουδιάς και όχι ο άμβυκας, αλλά οι άνθρωποι γύρω από το καζάνι και οι κουβέντες τους στο τραπέζι. Λέγονται τόσο ωραία πράγματα, για τα οικονομικά, τα κοινωνικά και τα φιλικά. Και όλα λύνονται με ένα χαμόγελο...

Και ξαφνικά, έρχεται μία λύρα, έπειτα ένας αυλός και αρχίζουν οι μαντινάδες και μετά τα ριζίτικα...

''Βάλ' του μία να πιει'' Μια μεγάλη αγκαλιά που συνοδεύεται από μία τσικουδιά... 

Μυστικά για καλή τσικουδιά:

-Η τσικουδιά είναι προϊόν απόσταξης των στεμφύλων (δηλαδή των υπολειμμάτων των σταφυλιών μετά την οινοποιήση). Η πρώτη ύλη πρέπει να είναι καλής ποιότητας. καλύτερα να αποστάζονται μόνο οι ρώγες...

-Πρέπει να γίνεται σωστή διαχείριση του πρώτου αποστάγματος (πρωτόρακη) και του τελευταίου, που έχει ξυλόπνευμα.

-Ο άμβυκας πρέπει να έχει σωστή γεωμετρία.

-Η ψύξη του σωλήνα απόσταξης πρέπει να είναι η κατάλληλη.

-Τα ξύλα φωτιάς πρέπει να είναι τα κατάλληλα.

Τεφτέρι με μυστικά για καλή τσικουδιά βρίσκεται στο Λούβρο.

Μπορείτε όμως κι εσείς να φτιάξετε τσικουδιά στο σπίτι σας...

Υλικά

-Σταφύλια ώριμα και καθαρά.Όσο πιο γλυκά είναι τα σταφύλια τόσο περισσότερη τσικουδιά θα δώσουν.

-Δοχεία πλαστικά, ανοιχτά από πάνω και να κλείνουν με καπάκι.

-Άμβυκα (αποστακτήρα) που μπορείτε να βρείτε σε μαγαζί με γεωργικά εφόδια.

-Γράδο μέτρησης οινοπνεύματος.

Εκτέλεση

 Βήμα 1ο

Καθαρίζετε τα σταφύλια από τυχόν σάπιες ρόγες και αφαιρείτε τα τσάμπουρα (τα τσάμπουρα έχουν ξυλοκαϊνη που ‘βαράει’ στο κεφάλι).

 Βήμα 2ο

• Πατάτε τα σταφύλια ίσα-ίσα να σπάσουν οι ρόγες και τα βάζετε στο δοχείο.
• Αφήνετε 20-30 εκ. κενό από την κορυφή για να μην ξεχειλίσουν με το βρασμό.
• Στρώνετε από πάνω καθαρά και πλυμένα ταβλάκια και τα πλακώνετε με επίσης καθαρές και πλυμένες πέτρες ή μάρμαρα. (δεν χρησιμοποιείτε ποτέ μέταλλα)
• Σκεπάζετε το δοχείο, χωρίς να το σφραγίσετε για να φεύγουν οι αναθυμιάσεις του βρασμού.
• Τα ελέγχετε κάθε μέρα, την πρώτη βδομάδα τουλάχιστον που ο βρασμός έχει φούρια, να έχει από πάνω μόνο ζουμί και όχι στράφυλα, γιατί θα ξυδιάσουν και αντί τσικουδιά θα βγάλετε ξύδι.

 Βήμα 3ο

• Μετά από 30-40 μέρες που έχει ολοκληρωθεί ο βρασμός κι έχουν μετατραπεί τα σάκχαρα σε οινόπνευμα, στήνετε τον αποστακτήρα.
• Βάζετε στράφυλα στον αποστακτήρα ανακατεμένα με το ζουμί, τα σφραγίζετε και τα βράζετε σε μέτρια φωτιά.
• Μόλις πάρει βράση, χαμηλώνετε τη φωτιά για να γίνει αργά και αβίαστα η απόσταξη.
• Ελέγχετε το δοχείο με το νερό που περνάει το σπιράλ με τον ατμό, να είναι πάντα κρύο και το ανανεώνετε, για να γίνεται πλήρης η υγροποίηση.
• Το πρώτο αποστακτικό υγρό που θα τρέξει το πετάτε, γιατί είναι οι υδρατμοί που υπήρχαν στον αποστακτήρα πριν αρχίσει να βράζει. Άλλωστε αν το μετρήσετε με το γράδο θα δείτε, ότι δεν έχει βαθμούς.
• Αρχίζετε να συλλέγετε τη ρακή που είναι 25-28-30 βαθμούς. Αυτό εξαρτάται από το πόσο γλυκά ήταν τα σταφύλια, θα ξεκινήσει η ρακή με υψηλούς βαθμούς.
• Όσο προχωράει η απόσταξη, οι βαθμοί χαμηλώνουν, θα κατέβουν στους 15-14-13 μέχρι να τρέχει πια νερό. Γι' αυτό βάζετε τη ρακή όλη μαζί σε ένα δοχείο και την μετράτε ανά διαστήματα και όταν δείτε, ότι έχει γύρω στους 18-19 βαθμούς σταματάτε την απόσταξη.

Αν θέλετε κρατάτε λίγη ρακή από την πρώτη υψηλόβαθμη που θα τρέξει να την χρησιμοποιείτε για εντριβές (πρωτόρακη).  

Καλές καζανιές...

Anekorama