Οι δυσκολίες του να… επιμένεις ελληνικά

Έρευνα του ΚΕΠΚΑ για τις καταναλωτικές συνήθειες των Ελλήνων

Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το κρέας ή το κάποιο άλλο προϊόν είναι ντόπιο; Τι ακριβώς σημαίνει η έννοια «ελληνικό προϊόν»; Πόσο ενδιαφέρει τους Έλληνες καταναλωτές να αγοράζουν τρόφιμα ελληνικής προέλευσης;

Σε αυτά και άλλα παρόμοιας φύσης ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν όσοι συμμετάσχουν στη μεγάλη έρευνα του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ ), η οποία διεξάγεται αυτές τις μέρες μέσα από την ιστοσελίδα της οργάνωσης. Κίνητρο για την πραγματοποίηση της έρευνας «ήταν ακριβώς το γεγονός ότι ενώ οι καταναλωτές αναζητούν το ελληνικό τρόφιμο, δεχόμενοι κιόλας πολλές φορές να το πληρώσουν ακριβότερα σε σχέση με το εισαγώμενο, δεν γνωρίζουν, ούτε και υπάρχει αυτή τη στιγμή τρόπος να είναι βέβαιοι για το αν αυτό που τους πουλιέται ως ελληνικό είναι πράγματι ελληνικό», λέει ο πρόεδρος του ΚΕΠΚΑ κ. Νίκος Τσεμπερλίδης.

Η έρευνα διεξάγεται στην ιστοσελίδα του ΚΕ.Π.ΚΑ., στο λογαριασμό στο ΚΕ.Π.ΚΑ. στο Facebook και στο Twitter, μέσω τηλεφωνικών επικοινωνιών, με διανομή ερωτηματολογίων σε μαζικούς χώρους (εργασίας, συλλόγους κ.λπ.) και με συμπλήρωση ερωτηματολογίων από τους καταναλωτές που επισκέπτονται τα γραφεία του ΚΕ.Π.ΚΑ. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα παρουσιαστούν, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Διατροφής (16 Οκτωβρίου), με δελτία τύπου και συνεντεύξεις.

«Στόχος μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο ώστε να είναι σίγουρος για το τι αγοράζει κάθε φορά, ακόμα και χρειαστεί να ρωτήσει επίμονα τον έμπορο από τον οποίο προμηθεύεται τρόφιμα», λέει ο κ. Τσερμπρλίδης προσθέτωντας πως σε πολλούς τομείς, όπως π.χ.το κρέας, η συντριπτική πλειοψηφία της κατανάλωσης στην Ελλάδα προέρχεται από εισαγωγές. «Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει κρεοπωλείο ανά την επικράτεια που να μην επαίρεται για το ντόπιο κρέας που διαθέτει», σχολιάζει ο κ. Τσεμπερλίδης.

Ο κωδικός 520 δεν σημαίνει απαραίτητα ελληνικό προϊόν

«Ένας από τους μύθους που θέλουμε να ξεδιαλύνουμε είναι εκείνη η περίφημη ιστορία με τον κωδικό 520 στην αρχή του barcode κάθε προϊόντος. Επικρατεί λανθασμένη εντύπωση ότι το αυτό σημαίνει πως πρόκειται πάντα για προϊόν ελληνικής προέλευσης. Αυτό δεν ισχύει, μπορεί απλά να συσκευάζεται στην Ελλάδα, ο κωδικός αυτός έχει σημασία περισσότερο για τις οικονομικές συναλλαγές των εταιριών και όχι για να διαπιστώσεις αν ένα προϊόν είναι ελληνικό», λέει ο κ. Τσεμπερλίδης.

Το ΚΕΠΚΑ ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Οργανώσεων Καταναλωτών συμμετέχει και αυτό στην προσπάθεια δημιουργίας ενός συστήματος που θα αποτυπώνει με απόλυτα διαφανή τρόπο τη χώρα προέλευσης στον τομέα των τροφίμων. «Είναι κάτι που ζητούν οργανώσεις τόσο στις βόρειες όσο και στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες. Ο καταναλωτικός πατριωτισμός είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που βοήθηκε από την κρίση. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές οι αγορές κατακλύζονται από προϊόντα από τρίτες χώρες όπως η Κίνα» λέει ο κ. Τσεμπερλίδης. «Δεν είναι μόνο θέμα ποιότητας ή τιμής των συγκεκριμένων προϊόντων. Πάνω από όλα είναι θέμα δημόσιας υγείας».

ΠΗΓΗ: tovima.gr

Ευεργετικό το μέλι στον ανθρώπινο οργανισμό

Το μέλι είναι ευεργετικό τόσο για την ανθρώπινη υγεία όσο και για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας, όπως όλα δείχνουν. Σε μια εποχή που η ανεργία μαστίζει και πολλοί νέοι άνθρωποι αναζητούν λύσεις στο επαγγελματικό αδιέξοδο, η ενασχόληση με τη μελισσοκομία αποκτά όλο και μεγαλύτερο “κοινό”.

“Η μελισσοκομία δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Για κάποιον όμως, που διαθέτει όρεξη, αγάπη για τη φύση, αλλά δεν έχει γη για να καλλιεργήσει, μπορεί να είναι μια επικερδής λύση” επισημαίνει η Χρυσούλα Τανανάκη, λέκτορας Μελισσοκομίας, στη Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

“Στην αρχή μπορεί κανείς να πάρει δυο-τρία μελίσσια για ένα ομαλό ξεκίνημα και για να δει ‘πώς θα τα πάει’. Επιβάλλεται προηγουμένως να έχει παρακολουθήσει εκπαιδευτικά σεμινάρια που διοργανώνονται κατά καιρούς είτε από το πανεπιστήμιο είτε από άλλους φορείς. Αν, μάλιστα, το αντικείμενό του είναι τελείως άγνωστο, θα συνιστούσα να παρακολουθήσει έναν ετήσιο μελισσοκομικό κύκλο” σημειώνει η κ.Τανανάκη.

Οι Έλληνες καταναλώνουν μέλι και είναι ένα προϊόν που αγαπούν. Σύμφωνα με την κ.Τανανάκη, στη χώρα μας παράγονται 15-17.000 τόνοι και εισάγονται 2500 τόνοι. Από την παραγωγή μας διοχετεύουμε στο εξωτερικό περίπου 500 τόνους.

Το ξηροθερμικό κλίμα της Ελλάδας ευνοεί την ανάπτυξη φυτών με πλούσια αρώματα και αυτό συντελεί στην παραγωγή ενός αρωματικού μελιού. Για αυτό άλλωστε το ελληνικό μέλι είναι φημισμένο σε όλο τον κόσμο και, όπως επισημαίνει η κ.Τανανάκη, όσες φορές έγιναν προσπάθειες να πουληθεί μέλι στο εξωτερικό ήταν αποτελεσματικές.

“Ίσως θα μπορούσαμε να εξάγουμε περισσότερο μέλι αν απευθυνόμασταν σε ένα πιο απαιτητικό αγοραστικό κοινό, επειδή στο εξωτερικό υπάρχουν πολλά μέλια σε πολύ χαμηλότερες, άρα και ανταγωνιστικότερες τιμές. Αυτό που κάνει, όμως, ξεχωριστό και ιδιαίτερο το ελληνικό μέλι είναι η ποιότητα του”, υπογραμμίζει η επιστήμονας.

Άλλωστε το μέλι δε χρησιμοποιείται μόνο ως τροφή αλλά και ως φάρμακο, αφού λειτουργεί ενισχυτικά στο ανοσοποιητικά σύστημα του ανθρώπου.

Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για πολλά ακόμη προϊόντα της μέλισσας, όπως η πρόπολη, ο βασιλικός πολτός και η γύρη.

Οι νέες προοπτικές που ανοίγονται στον κλάδο της μελισσοκομίας, θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης στο 4ο συνέδριο Agrotica, της 24ης διοργάνωσης, που διεξάγεται από τη Helexpo στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή στις 5 Φεβρουαρίου.

ΠΗΓΗ: halkidikinews.gr

Το κομπ (cob)

Σε μία από τις πιο αρχαίες τεχνικές χτισίματος με γήινα υλικά, το κομπ, χρησιμοποιούνται τα χέρια και τα πόδια για να σχηματιστούν μάζες πηλού αναμεμιγμένου με άμμο και άχυρο οι οποίες τοποθετούνται η μία πάνω στην άλλη διαμορφώνοντας έτσι μονολιθικές κατασκευές με μεγάλη σταθερότητα. Η λέξη κομπ προέρχεται από μια παλιά αγγλική λέξη cob που σημαίνει σβώλος.

Η διαφορά του κομπ από το κτίσιμο με πλίνθους συνίσταται στην ευκολία της κατασκευής και την ελευθερία του σχεδιασμού. Εφόσον δεν απαιτούνται ίσιες φόρμες ή καλούπια το ίδιο το υλικό οδηγεί σε οργανικά σχήματα: καμπύλοι τοίχοι, θόλοι και αψίδες. Χτίζοντας με το κομπ είναι εμπειρία παρόμοια με γλυπτική με πηλό.

Τα γήινα σπίτια είναι δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά τον χειμώνα. Η αντοχή τους σε μια μεγάλη γκάμα καιρικών συνθηκών τα κάνει άνετα και βιώσιμα στα πιο κρύα κλίματα αλλά και συνθήκες ερήμου. Οι τοίχοι με πάχος που κυμαίνεται από 40 έως και 60 εκατοστά έχουν τεράστια θερμική μάζα και επαρκή μόνωση ειδική για χρήση παθητικών ηλιακών συστημάτων θέρμανσης. Απαιτείται ελάχιστη πρόσθετη θέρμανση τον χειμώνα και καθόλου ψύξη ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες. Το κομπ χρησιμοποιήθηκε επί χιλιετίες ακόμη και στις σκληρές κλιματολογικές συνθήκες των βρετανικών ακτών στο ύψος των Αλεούτιων νήσων. Χιλιάδες άνετα και γραφικά σπίτια από κομπ στην Αγγλία κατοικούνται συνέχεια εδώ και αιώνες έχοντας μάλιστα και πολύ μεγάλη τρέχουσα εμπορική αξία.

Η αναγέννηση του κομπ ξεκίνησε στην Αμερική όπου απολαμβάνει μια συνεχώς αυξανόμενη δημοσιότητα όχι μόνο λόγω των παραπάνω αναφερομένων πλεονεκτημάτων αλλά και από την δυνατότητα που προσφέρει στον ιδιοκτήτη – κατασκευαστή να αποφύγει τα τεράστια οικονομικά φορτία και τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται η αγορά κατοικίας.

Αυτή η αρχαία τεχνική δεν συνεισφέρει στην καταστροφή των δασών, την κατασπατάληση των ορυκτών πόρων, την μόλυνση και ούτε εξαρτάται από βιομηχανικά υλικά και βαριά μηχανήματα. Η γη είναι μη τοξική και τελείως ανακυκλώσιμη. Σ’ αυτή την εποχή της περιβαλλοντολογικής υποβάθμισης και της έλλειψης φυσικών πόρων με τις χιλιάδες κρυμμένες τοξίνες στα σπίτια μας δεν είναι λογικό να επιστρέψουμε στο πιο αθώο φθηνό και υγιεινό οικοδομικό υλικό;
Στο βιντεάκι που ακολουθεί ένας ημίγυμνος γίγαντας μιλάει για τον πηλό και το cob…

ΠΗΓΗ: cob.gr

Κι όμως είναι μόνο ένα δέντρο

Μια ιδιαίτερη περίπτωση βλάστησης στη Βραζιλία

ΠΗΓΗ: newsbeast.gr

Οι καλύτεροι φίλοι των μανιταριών

Οι προσπάθειες μιας παρέας φίλων από τη Δυτική Μακεδονία, οι οποίοι με έναυσμα την κοινή τους αγάπη για τον μύκητα αυτό ίδρυσαν τον πρώτο σύλλογο μανιταρόφιλων στην Ελλάδα, έχουν αποδώσει καρπούς. Πρόσφατα, μάλιστα, η σπανιότατη λευκή τρούφα προστέθηκε στα είδη που τεκμηριωμένα φύονται στην Ελλάδα και ο Γιώργος Σέτκος, πρόεδρος του συλλόγου, έχει κάθε λόγο να νιώθει δικαιωμένος.

Πρόεδρος. Ο φαρμακοποιός Γιώργος Σέτκος κατάφερε το 2010 να ανακαλύψει την πρώτη λευκή τρούφα στην Ελλάδα. Εδώ κρατά την ποικιλία Αrmil-laria mellea.

Σήμερα η Δυτική Μακεδονία χαρακτηρίζεται «μανιταροπεριφέρεια» της Ελλάδας, ενώ τα Γρεβενά θεωρούνται η ελληνική «πρωτεύουσα» των μανιταριών. Και όχι άδικα. Στα δάση, τους θαμνότοπους, τα λιβάδια και τις όχθες των ποταμών του νομού εμφανίζονται εκατοντάδες είδη. Πολλά από αυτά αποτελούν πρώτες πανελλήνιες καταγραφές, αρκετά θεωρούνται σπάνια στην Ευρώπη και ορισμένα αναφέρονται ως είδη που έχουν εξαφανιστεί ή που απειλούνται από εξαφάνιση. Η περιοχή με τα περισσότερα μανιτάρια εμπορικού ενδιαφέροντος είναι η περιοχή του Βοΐου, στο βόρειο τμήμα του Νομού, ενώ η μεγαλύτερη ποικιλία απαντάται στην ανατολική πλευρά του Ορλιακα, στη Βάλια Κάλντα και στις Μπάλτσες.

Ταυτόχρονα, τα μανιτάρια κατέχουν περίοπτη θέση στο διαιτολόγιο και τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Η μανιταρόσουπα, η μανιταρομαγειρίτσα και η μανιταρόπιτα είναι παραδοσιακά εδέσματα που αναβιώνουν και φιγουράρουν στο καθημερινό τραπέζι και στους καταλόγους των εστιατορίων. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι η ταβέρνα «Αυλαίς» στα Γρεβενά έχει προσφέρει στη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών περισσότερα από 85 πιάτα με διαφορετικά είδη άγριων μανιταριών, αριθμό ρεκόρ για τη χώρα μας και ίσως και για την Ευρώπη.

Παράλληλα, πληθώρα τοπικών επιχειρήσεων όπως «Μανιτάρι Φυσικά Προϊόντα», «Μανιταροπροϊόντα Γρεβενών», «Μorena», «Mountain Pindos», «Αυθεντικό», «Ρόδι» και «Επιλογή», εστιάζουν στην παραγωγή και εμπορεία προϊόντων με βάση το μανιτάρι: Τα μανιτάρια τουρσί, τα αποξηραμένα μανιτάρια, τα μανιτάρια σε λάδι, το λικέρ από μανιτάρι, τα ζυμαρικά με μανιτάρι, το παστέλι με μανιτάρι, το λουκούμι με μανιτάρι και το μανιτάρι γλυκό κουταλιού, είναι κάποια από αυτά. Η πρόσφατη έξαρση μανιταροφιλίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συστηματικές προσπάθειες ενός τοπικού συλλόγου που πρωτοστατεί στην έρευνα, την καταγραφή, την ανάδειξη και την πολύπλευρη αξιοποίηση των μανιταριών.

Η Δυτική Μακεδονία είχε ωστόσο ανέκαθεν παράδοση στα μανιτάρια. «Οι παππούδες μας είχαν μάθει να ξεχωρίζουν δύο – τρία είδη. Ειδικά την περίοδο της Κατοχής, βρήκαν πολύτιμο σύμμαχο στον γευστικό αυτό μύκητα, με την πλούσια σάρκα που θύμιζε κρέας», λέει ο Γιώργος Σέτκος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Μανιταρόφιλων Δυτικής Μακεδονίας, που δημιουργήθηκε πριν από δέκα χρόνια. «Η όλη ιστορία ξεκίνησε από την παρέα μας.

Συνεργασία. Ο Γιώργος Σέτκος με τους πολυτίμους βοηθούς του, Μπέλο και Σανέλ.

Ημασταν 10-15 φίλοι, οι οποίοι πηγαίναμε στο δάσος και ερασιτεχνικά μαζεύαμε μανιτάρια για να τα φάμε και να τα φωτογραφήσουμε. Κάποια στιγμή ο Πάνος Διαμαντόπουλος είχε την έμπνευση να ιδρύσουμε ένα σωματείο, αφού τότε δεν υπήρχε κάτι ανάλογο πουθενά στην Ελλάδα. Ετσι, το 1999 φτιάξαμε στην Καστοριά τον Σύλλογο Φίλων του Δάσους και των Μανιταριών, με πρόεδρο τον εμπνευστή του εγχειρήματος. Οι Γιάννης Φυτιλίδης, Γρηγόρης Πανταζής, Τρύφωνας Στασινόπουλος και Θωμάς Μπατσέλας ήταν στην παρέα που ίδρυσε τον πρώτο σύλλογο. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι μας θεωρούσαν λίγο γραφικούς. Ωστόσο, γρήγορα ανακαλύψαμε πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι πολύ κοντά μας που μοιράζονταν το ίδιο πάθος», εξηγεί.

Ετσι, στα Γρεβενά εντόπισαν τον Γιώργο Κωνσταντινίδη, ο οποίος παρότι δάσκαλος, ασχολείτο με τα μανιτάρια με την αφοσίωση ειδικού. «Ξεκίνησε ερασιτεχνικά με ένα μικροσκόπιο το οποίο είχε αγοράσει σε ένα παζάρι και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους ερευνητές της μυκοχλωρίδας στην Ελλάδα, με πληθώρα βιβλίων στο ενεργητικό του. Μάθαμε γι’ αυτόν και πήγαμε να τον συναντήσουμε μια μέρα με -20°C. Είναι ο άνθρωπος που έδωσε επιστημονική υπόσταση στον σύλλογο μας. Μέσα από τη συνεργασία μας ξεκίνησε μια καλή, συστηματική δουλειά καταγραφής, μελέτης και φωτογράφησης των μανιταριών», λέει ο κ. Σέτκος.

Εξόρμηση. Οι μανιταροσυλλέκτες σε δράση.

«Διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν και άλλοι μανιταροσυλλέκτες στην περιοχή, το 2001 αποφασίσαμε να ιδρύσουμε τον μεγαλύτερης εμβέλειας, «Σύλλογο Μανιταρόφιλων Δυτικής Μακεδονίας»: Ενα «καλλικρατικού» τύπου εγχείρημα, πολύ πριν εφαρμοστεί το σχέδιο Καλλικράτης, μέσω του οποίου καταπιαστήκαμε με την καταγραφή της μυκοχλωρίδας της περιοχής», προσθέτει. Ηταν ο πρώτος και μοναδικός σύλλογος μανιταρόφιλων στην Ελλάδα και αριθμούσε περί τα 600 μέλη από όλη τη χώρα. Σιγά σιγά τα μέλη του άρχισαν να δημιουργούν τοπικούς συλλόγους. «Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν οκτώ ανάλογοι Σύλλογοι, στη Θεσσαλία, την Ηπειρο, τη Λέσβο-», εξηγεί ο κ. Σέτκος. «Η επιδημία της μανιταροφιλίας εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, καθώς ο κόσμος άρχισε να ανακαλύπτει τον μαγικό κόσμο των μανιταριών.

Κάθε χρόνο οργανώνουμε πανελλήνιες γιορτές -φέτος πραγματοποιήσαμε με μεγάλη επιτυχία την 9η-, αλλά και πολλά σεμινάρια και συνέδρια: Πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, για παράδειγμα, κάναμε ένα τριήμερο συνέδριο σε συνεργασία με την Εθνοφαρμακολογία στην Καστοριά. Ταυτόχρονα κάθε Τετάρτη απόγευμα μαζευόμαστε στην έδρα του Συλλόγου, σε ένα παλιό σχολείο στο Απόσκεπο Καστοριάς και συζητάμε γύρω από τα μανιτάρια, ενώ οργανώνουμε εξορμήσεις για ομαδική συλλογή τις περιόδους που υπάρχει καρποφορία, την άνοιξη και το φθινόπωρο κυρίως. Ο σκοπός μας είναι να αποβάλει ο κόσμος τις φοβίες και τις προκαταλήψεις γύρω από το μανιτάρι. Θέλουμε να ενθαρρύνουμε αυτούς που επιθυμούν να ασχοληθούν με το μανιτάρι να έρθουν σε επαφή με τους τοπικούς τους Συλλόγους. Εφόσον δεν υπάρχει γενικός κανόνας διάκρισης των φαγώσιμων ειδών από τα δηλητηριώδη, πρέπει κάποιος πρώτα γνωρίσει τα ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά των μανιταριών και να μάθει να ξεχωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ποια είναι βρώσιμα, ώστε να αρχίσει να τα μαζεύει άφοβα και με ασφάλεια», τονίζει.

Ε

δεσμα. Η ποικιλία Lactarius deliciosus είναι, όπως φανερώνει και το όνομά της, ιδιαίτερα εύγευστη.

Υπόγειοι θησαυροί
Μέχρι τώρα οι Μανιταρόφιλοι έχουν καταγράψει πάνω από 2.500 είδη, ενώ έχουν να επιδείξουν και πολλές σημαντικές πρωτιές στο ενεργητικό τους, με κορυφαία στιγμή την εύρεση λευκής τρούφας πέρυσι. Ηταν κάτι που χρειάστηκε χρόνο, κόπο και μεγάλα αποθέματα υπομονής και επιμονής. Πριν από πέντε χρόνια ο κ. Σέτκος αποφάσισε να ασχοληθεί και με τα υπόγεια μανιτάρια. Ετσι πήγε με τον Πάνο Διαμαντόπουλο στην Ιταλία, ήρθαν σε επαφή με έναν τρουφοσυλλέκτη, επισκέφτηκαν μαζί του το δάσος και είδαν πώς εκπαιδεύει τα σκυλιά του. «Το επόμενο βήμα ήταν να φέρω μαζί μου έναν εκπαιδευμένο σκύλο. Ξεκίνησα λοιπόν σιγά σιγά να ψάχνω για τρούφες -άλλωστε απαιτείται χρόνος για να γνωρίσεις και να εντοπίσεις τους βιότοπους- και παράλληλα άρχισα να εκπαιδεύω τα δικά μου σκυλιά. Δεν χρειάζεται να είναι ράτσας, αρκεί να έχουν καλή μύτη και εξυπνάδα, προτερήματα τα οποία ωστόσο διαθέτουν όλοι οι σκύλοι», υπογραμμίζει.

Τρουφόσκυλα. Ο Μπέλο και η Σανέλ βοηθούν στο κυνήγι της τρούφας.

Το 2010 οι συνθήκες ήταν ιδανικές για την ανάπτυξη της λευκής τρούφας, αφού υπήρχαν πολλές βροχές τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. «Η τρούφα αγαπάει την υγρασία και δεν θέλει παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας. Από δική μου έμπνευση, μελετώντας τον καιρό, αποφάσισα πέρυσι το φθινόπωρο να ψάξω για λευκή τρούφα. Ακόμα και οι Ιταλοί που είχαν έρθει, είχαν ψάξει και δεν είχαν βρει τίποτα, απέρριπταν την όλη ιδέα.

Ομως εγώ είχα πεισμώσει και επέμενα. Και στις 7/10/2010 έγινε η πρώτη καταγραφή λευκής τρούφας στην Ελλάδα, μάλιστα είναι η πέμπτη μόλις χώρα στον κόσμο, στην οποία καταγράφεται λευκή τρούφα», λέει κ. Σέτκος. «Εκείνη την περίοδο έτυχε να φιλοξενούμε τους φίλους μας από το σύλλογο μανιταρόφιλων της Κύπρου. Μαζί τους δοκιμάσαμε την περίφημη τρούφα σε ένα εστιατόριο των Γρεβενών. Τη φάγαμε φρέσκια, πασπαλισμένη πάνω από ταλιατέλες. Είναι το πιο ακριβό καρύκευμα του κόσμου. Η τιμή του ξεκινάει από τα 1.000 ευρώ το κιλό και μπορεί να αγγίξει και τις 6.000 ευρώ. Φέτος για παράδειγμα που λόγω καιρικών συνθηκών δεν έχει πολλές, πωλείται προς 3.000 ευρώ το κιλό», προσθέτει.

Δείγμα. Αποξηραμένος βολίτης.

Η λευκή τρούφα δεν είναι όμως το μοναδικό σπάνιο εύρημα του Συλλόγου. Πριν από ένα εικοσαήμερο περίπου, ανακάλυψαν την τρούφα «macrosporum». «Από τις μαύρες τρούφες είναι η πιο δύσκολη να τη βρεις και, σύμφωνα με τους μάγειρες, η πιο νόστιμη, και την εντοπίσαμε εδώ», συμπληρώνει ο ίδιος.

Οικολογικές ανησυχίες

Φάρμακο. Ερευνάται αν το είδος Chroogomphus rutilus μπορεί να αποτελέσει τη βάση αντιβιοτικών.

Στην προσπάθειά του να μυήσει τους Ελληνες στον γοητευτικό κόσμο των μανιταριών, ο σύλλογος ταυτόχρονα προάγει την προστασία των οικοσυστημάτων και την επαφή με τη φύση γενικότερα. «Λέμε πως η αειφορία είναι ευθύνη όλων. Θέλουμε να καλλιεργήσουμε μια φιλική προς το περιβάλλον στάση, που προωθεί το σεβασμό προς το δάσος. Θεωρούμε πως η οικολογία πρέπει να μπει στο σύστημα εκπαίδευσης και γι’ αυτό προγραμματίζουμε να κάνουμε παρουσιάσεις για τα μανιτάρια και το δάσος σε σχολεία. Αλλωστε, τα παιδιά δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον, πραγματικά ενθουσιάζονται, όταν έρχονται στις εξορμήσεις μας μαζί με τους γονείς τους. Είναι σαν να μπαίνουν σε ένα παραμύθι, σε ένα καινούργιο μαγικό κόσμο. Η ενασχόληση με τα μανιτάρια είναι ένα πολύ καλό αντικείμενο και τα βοηθάει να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση», καταλήγει ο κ. Σέτκος. ¦

Μύθοι και ιστορία
Θεοί της γεύσης

Ευρήματα. Διαφορά μανιτάρια που συλλέχθηκαν στην περιοχή.

Τα μανιτάρια ανακαλύφθηκαν στον πλανήτη πριν από 400 εκατομμύρια χρόνια. Υμνήθηκαν ως θεότητες. Εκτιμήθηκαν ως εκλεκτή τροφή. Αξιοποιήθηκαν σε θρησκευτικές τελετές και ως ψυχοτρόπες ουσίες. Χρησιμοποιήθηκαν ως φάρμακο, αλλά και ως δηλητήριο. Στη Ελλάδα από τα αρχαία χρόνια διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Η πληθώρα λαϊκών ονομασιών, δοξασιών, μύθων και παροιμιών ανά την επικράτεια πιστοποιεί τη στενή σχέση των Ελλήνων με τα μανιτάρια. Ενδεικτικές είναι οι ονομασίες τόσο του χωριού Μανιτάρι στον Νομό Σερρών, που σήμερα βρίσκεται στον βυθό της μεσοπολεμικής Λίμνης της Κερκίνης, όσο και των χωριών Γκρίμποβο και Γκρίμπιανη στον Νομό Ιωαννίνων, που σημαίνουν Μανιταρότοπος (gribο στα σλαβικά σημαίνει μανιτάρι).

Αν και στο παρελθόν αποτέλεσαν βασικό συστατικό της ελληνικής διατροφής, για αρκετά χρόνια τα μανιτάρια απαξιώθηκαν, όπως άλλωστε συνέβη με πάμπολλα τοπικά προϊόντα. Σήμερα επανέρχονται στο προσκήνιο καθώς οι επιστήμονες αναγνωρίζουν τις ευεργετικές τους ιδιότητες και οι καλοφαγάδες τη μοναδική τους γεύση.

Αρχείο. Αποξηραμένα δείγματα στα γραφεία του συλλόγου.

Ελίνα Γιαννουλοπούλου
eafb6@yahoo.com

ΦΩTOΓΡAΦIΕΣ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ
www.periklesmerakos.com

ΠΗΓΗ: ethnos.gr

Μινωΐτες θαλάσσιοι βιολόγοι 3.500 χρόνια πριν

Οι αρχαίοι Κρήτες της μινωικής περιόδου είχαν τόσο εξειδικευμένη γνώση για τους θαλάσσιους οργανισμούς και τους έχουν απεικονίσει με τέτοια τελειότητα σε διάφορες παραστάσεις, ώστε μετά από 3.500 χρόνια τουλάχιστον, οι σημερινοί επιστήμονες της θαλάσσιας βιολογίας να μπορούν να ταξινομήσουν με τη σύγχρονη επιστημονική γνώση ανά είδος και γένος. 

Ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν θαλάσσια όστρακα σε θρησκευτικές τελετουργίες και είχαν πολύ σημαντική συμβολική βαρύτητα στον μινωικό πολιτισμό. Αυτά είναι μερικά από τα ερευνητικά αποτελέσματα του ομότιμου καθηγητή Θαλάσσιας Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Τάσου Ελευθερίου, που για τον θαυμαστό πολιτισμό των Μινωιτών, μιλώντας από την πλευρά του ερευνητή των θετικών επιστημών και ειδικά του θαλάσσιου βιολόγου και με τη μακρόχρονη ερευνητική εμπειρία που διαθέτει, τονίζει:

«Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις απεικονίσεις των Μινωιτών, στα αγγεία, στις τοιχογραφίες, στα κοσμήματα και στους σφραγιδόλιθους, είναι πως οι απεικονίσεις τους έφτασαν στην τελειότητά τους την περίοδο που ονομάζεται “θαλάσσιος ρυθμός”, γύρω στα 1550 π.Χ., κατά τη διάρκεια του οποίου δημιούργησαν έναν πολύ μεγάλο αριθμό αντικειμένων που τα είχαν διακοσμήσει με θαλάσσιους οργανισμούς.

Υπάρχει ένας νατουραλισμός στην απεικόνιση των οργανισμών αυτών και έχει γίνει με τέτοια λεπτομέρεια και ευαισθησία που μας επιτρέπει 3.500 χρόνια μετά να μπορούμε να προσδιορίζουμε τους οργανισμούς αυτούς σύμφωνα με τα μοντέρνα συστήματα επιστημονικής ταξινόμησης, με διπλή ονοματολογία, σε γένος και είδος. Για παράδειγμα σπάρος αοράτους (χρυσός) ή σκουμπρί κ.λπ.

Αυτό μπορεί να γίνει γιατί έχουν απεικονίσει ειδικά χαρακτηριστικά του κάθε θαλάσσιου οργανισμού με πλήρη ακρίβεια και αυθεντική χρωματολογία. Για το εύρος και την ποσότητα αυτών των παραστάσεων ο κ. Ελευθερίου αναφέρει:

«Οι απεικονίσεις αυτές που έχουν διασωθεί είναι γύρω στις εκατό, με διαφορετικό βαθμό διατήρησης η καθεμία. Στις παραστάσεις αυτές συμπεριλαμβάνονται ψάρια, χταπόδια, αργοναύτες (είδη χταποδιού που στην περίοδο της αναπαραγωγής τους παράγουν ένα κέλυφος λεπτό στο οποίο εναποθέτει τα αβγά μέχρι να εκκολαφθούν και να απελευθερωθούν, ενώ μετά το κέλυφος απορρίπτεται απ’ τον οργανισμό). Ακόμη, υπάρχουν σουπιές, δελφίνια, κυνηγοί, τσιπούρες, μπαρμπούνια, αχινοί, τρίτωνες κ.λπ.

 

Οι παραστάσεις αυτές είναι πολλές φορές απεικονίσεις μόνο ενός οργανισμού. Αλλες φορές όμως περιβάλλεται ο οργανισμός από ένα συνολικότερο σκηνικό με αφηγηματικό σκοπό. Δηλαδή αναπτύσσεται μια θαλασσινή σύνθεση με το ειδικό περιβάλλον του οργανισμού. Πολλοί οργανισμοί που εμφανίζονται σε αυτές τις παραστάσεις έχουν βρεθεί και σαν φυσικοί οργανισμοί μέσα στα ανάκτορα των Μινωιτών, σε νεκροταφεία, σε ιερά, κ.λπ. Αυτοί οι οργανισμοί είναι κυρίως τα σκελετικά μέρη διαφόρων μαλακίων, αχιβάδες, κυδώνια, τρίτωνες κ.λπ.».

Όστρακα – τελετές

Για τη σχέση της θρησκείας, των τελετών και των θαλάσσιων οργανισμών ο ίδιος ερευνητής δηλώνει: «Είναι ενδιαφέρον ότι βρέθηκαν διάφορα από αυτά τα κελύφη στα ιερά θησαυροφυλάκια της Κνωσσού μαζί με τα διάφορα ιερά αντικείμενα, καθώς και αγαλματίδια, όπως ένα αγαλματίδιο της θεάς των Οφεων, για τις θρησκευτικές ανάγκες και τις τελετουργικές διαδικασίες των Μινωιτών.

Μάλιστα πολλά κελύφη βρέθηκαν χρωματισμένα με ανεξίτηλα χρώματα αλλά με μεγάλη καλλιτεχνία.

Τα θαλασσινά όστρακα πρέπει να είχαν μια ιδιαίτερη σημασία στον πολιτισμό και στη θρησκεία, διότι εκτός από τη χρήση αυτών των οργανισμών για τη διατροφή των ανθρώπων είχαν και μια ευρύτερη πολιτιστική συμβολική χρήση. Αυτό γίνεται εμφανές και από την παρουσία των οστράκων αυτών μέσα σε τάφους πρωτομινωικών νεκροταφείων όπου διακρίνεται ο συμβολικός τους χαρακτήρας σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο των Μινωιτών.

Φαίνεται πως από τη μινωική εποχή μέχρι σήμερα υπήρξε μία πολύ μικρή αλλαγή στην πανίδα και στη χλωρίδα του θαλάσσιου οικοσυστήματος της Κρήτης και γενικότερα του Αιγαίου. Πρέπει όμως να προσθέσουμε πως τα τελευταία χρόνια αυτό έχει ανατραπεί με τη μαζική εισβολή θαλάσσιων οργανισμών από την Ερυθρά Θάλασσα μέσω της διώρυγας του Σουέζ, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και των συνθηκών μέσα στη διώρυγα του Σουέζ.

Μετά την απεικόνιση των θαλάσσιων οργανισμών και κυρίως τις απεικονίσεις χταποδιών, που ήταν ένα θέμα ευρείας επιλογής από τους Μινωίτες τεχνίτες, προοδευτικά μετά τον θαλάσσιο ρυθμό καθώς πάμε στην υστερομινωική περίοδο, αρχίζει η τεχνοτροπία του νατουραλισμού και του ιμπρεσιονισμού να αλλάζει. Η απεικόνιση γίνεται σχηματική με τελείως παραμορφωμένα χαρακτηριστικά και η έμφαση δίνεται σε ορισμένα όργανα του οργανισμού όπως τα μάτια».* [Παναγιώτης Γεωργούδης, Ελευθεροτυπία]

ellas2

Από που πήραν τα ονόματά τους τα ελληνικά νησιά;

Γνωρίζατε ότι ο Νάξος ήταν ο θρυλικός ηγεμόνας των πρώτων αποίκων του ομώνυμου νησιού; Το ίδιο ήταν και ο Πάρος, για την Πάρο, ο Θάσος για την Θάσο, ο Ζάκυνθος για την Ζάκυνθο και ο Κέφαλος για την Κεφαλονιά.

Γνωρίζατε ότι Κρήτη ονομαζόταν μία από τις νύμφες των Εσπερίδων, που φύλαγαν τα χρυσά μήλα στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα; Η δε Σύμη ήταν μία άλλη νύμφη, συζύγου του...
Γλαύκου, πρώτου κάτοικου του νησιού, ενώ ο Φολέγανδρος ήταν γιος του Μίνωα.

Το ότι έπαιξε η αρχαία ιστορία ρόλο στην ονομασία των ελληνικών νησιών δεν μας κάνει εντύπωση.

Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν ονόματα νησιών που η ιστορία τους προσπερνά μία εμβληματική -και πιθανώς μυθική- φιγούρα.

 Διαβάστε μερικά παραδείγματα:


Σύρος: Το όνομα Σύρος προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του νησιού, τους Φοίνικες. Σήμερα υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία αυτή. Σύμφωνα με την πρώτη, το όνομα προέρχεται από τη λέξη «ουσύρα» που σημαίνει ευτυχής, ενώ σύμφωνα με τη δεύτερη, προέρχεται από το «συρ» που σημαίνει βράχος.


Σκύρος: Το νησί πήρε την ονομασία του από το άγριο πετρώδες έδαφός του. «Σκίρον» ή «σκύρον» σημαίνει «συντρίμμια πέτρας».


Ανάφη: Η Ανάφη διατήρησε αναλλοίωτο το όνομά της από την αρχαιότητα και μάλιστα από την αρχαία μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν, οι Αργοναύτες επιστρέφοντας στη πατρίδα τους από την Κολχίδα έπεσαν σε καταιγίδα και παρασύρθηκαν στο ανοικτό πέλαγος, όπου ναυαγοί πλέον στη θάλασσα άρχισαν να εκλιπαρούν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει. Ο Απόλλωνας ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις τους διέχυσε φως υπό μορφή κεραυνού οπότε είδαν μπροστά τους να ξεπροβάλει από τη θάλασσα ολόκληρο νησί το οποίο κατάφεραν να προσεγγίσουν. Εκεί οι Αργοναύτες ανήγειραν βωμό προς τιμή του Απόλλωνα του «Αιγλήτη» (= αυτού που λάμπει, Αίγλη) και ονόμασαν το νησί Ανάφη (εκ του ρήματος αναφαίνω).


Μύκονος: Η ονομασία Μύκονος, γνωστή από αρχαία νομίσματα και επιγραφές, αποδόθηκε από την παράδοση στον επώνυμο ήρωα Μύκονο, απόγονο του μυθικού βασιλιά της Δήλου Ανίου, γιου του Απόλλωνος και της νύμφης Ροιούς, κόρης του Διονύσου.


Σαντορίνη: Το όνομα της νήσου «Θήρα» προέρχεται από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήραν που αποίκησε πρώτος το νησί. Το δε όνομα «Σαντορίνη», όμως, προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης (Σάντα Ειρήνη) η οποία υπήρχε στο νησί.


Ικαρία: Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της ονομασίας του νησιού. Μία από αυτές αναφέρεται στην φοινικική ρίζα «-καρ» και στον λαό των Κάρων, της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όμως, το νησί ονομάζεται Ικαρία από τον μύθο του θρυλικού Ικάρου, που με τον θάνατό του εκεί έδωσε το όνομά του στο Ικάριο πέλαγος.


Σκιάθος: Το όνομα της Σκιάθου, φημολογείται ότι προέρχεται από τις λέξεις «σκιά» και «Άθως», καθώς το νησί βρίσκεται γεωγραφικά -και μεταφορικά- στην σκιά του Αγίου Όρους.


Αλόννησος: Το όνομα Αλόννησος δόθηκε επί Όθωνα, το 1838, με πρόταση του τότε Υπουργείου Εσωτερικών σε αντικατάσταση του προηγουμένου ονόματος Λιαδρόμια ή Ηλιοδρόμια, καθώς έτσι αναφερόταν στη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1828. Από μετέπειτα έρευνα αυτό διαπιστώθηκε ως λάθος, δεδομένου ότι κατά την αρχαιότητα η Αλόννησος ήταν άλλο νησί (άγνωστο το ποιο). Παρά ταύτα το όνομα παραμένει ως έχει για το νησί, το οποίο κατά τους αρχαίους Έλληνες λέγονταν «Ίκος».


Λήμνος: Η λέξη Λήμνος κατά μία εκδοχή -των φοινικιστών- είναι φοινικική και σημαίνει λευκή, άσπρη, λαμπερή. Όμως ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι ονομασίες με το ηφαιστειογενές νησί. Άλλες εκδοχές υποστηρίζουν πως το όνομα Λήμνος προέρχεται είτε από την ομηρική λέξη «λήιον», που προσδιορίζει το σπαρμένο χωράφι, τον αγρό, ή από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «ληίς» (που σημαίνει κοπάδι) + «μήλο» (που σημαίνει πρόβατο), δηλαδή νήσος κοπαδιών αιγοπροβάτων. Η τελευταία αυτή εκδοχή φέρεται και η επικρατέστερη, επειδή η Λήμνος είναι το πεδινότερο νησί του Αιγαίου με μεγάλη παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ήδη από την αρχαιότητα.


Λέρος: Το μεγαλύτερο μέρος της Λέρου είναι σχετικά επίπεδο και με χαμηλά βουνά (το υψηλότερο σημείο είναι το Κλειδί 320 μ.). Για αυτό το νησί πήρε το όνομά του από την αρχαία ελληνική λέξη «λέρος» που σημαίνει ομαλός, επίπεδος.


Ρόδος: Από την αρχαία εποχή έχει επικρατήσει ο συσχετισμός του ονόματος με το ομώνυμο λουλούδι, ιερό στον θεό Ήλιο. Γι’αυτό και τα νομίσματα της Ρόδου παρίσταναν από το ένα μέρος του κεφάλι του Ήλιου και από το άλλο το Ρόδον.


Κέρκυρα: Σύμφωνα με πολλούς μελετητές το όνομα οφείλεται στην νύμφη Κέρκυρα, κόρη του ποταμού Ασώπου. Ο θεός Ποσειδώνας αγάπησε την όμορφη κοπέλα, την έφερε στο νησί και του έδωσε το όνομά της. Από τον έρωτά τους έφερε στη ζωή τον Φαίακα, τον μυθικό γενάρχη των Φαιάκων.
Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι ο μύθος της νύμφης Κέρκυρας συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη «κορυφώ» από την ακρόπολη που βρίσκεται απέναντι από το σημερινή πρωτεύουσα. Από την λέξη «κορυφώ» προήλθε στην συνέχεια η λατινογενής ονομασία Corfu, με την οποία είναι γνωστό το νησί στο εξωτερικό.


Κύθηρα: Αρκετές φορές τα Κύθηρα άλλαξαν ονομασία. Οι κατά καιρούς ηγεμόνες του νησιού του προσέδιδαν διάφορα ονόματα. Τον μεσαίωνα λεγόταν Κυθουρία και Τσερίγο ή Τσιρίγο, όνομα που του έδωσαν οι Ενετοί ναυτικοί. Λεγόταν και Φοινικούντα κάποτε, γιατί πολύ παλιά υπήρξαν τα Κύθηρα αποικία των Φοινίκων. Η ονομασία «Κύθηρα» τους δόθηκε από την Αφροδίτη, την προστάτιδα του νησιού κατά την αρχαιότητα, που εδώ την έλεγαν Κυθήρια ή Κυθέρεια, από το ρήμα «κεύθω», το οποίο σημαίνει «κρύπτω τον έρωτα στην κοιλία».

krasodad.blogspot.gr

Βρέθηκε το "τέρας" των Πυρηναίων

Ποιο είναι το ζώο που προκαλεί αίσθηση με την εμφάνιση του και αποτελεί αντικείμενο μελέτης για τους Ευρωπαίους ερευνητές;
Ο «τυφλοπόντικας» των Πυρηναίων (Pyrenean desman), αποτελεί
επισήμως το πιο παράξενο ζώο στην Ευρώπη. Ίσως και σε ολόκληρο τον
πλανήτη. Τo συγκεκριμένο θηλαστικό ανήκει στα είδη «Desmana moschata»
και «Galemys pyrenaicus».

Πρόσφατα, το BBC και συγκεκριμένα η Rebecca Morelle,
συμμετείχε σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν για τον εντοπισμό του,
καθώς το εν λόγω ζώο θεωρείται ιδιαιτέρως σπάνιο και δυσεύρετο.
Ο λόγος; Συνηθίζει να ζει στο σκοτάδι και σε λαγούμια,
κάνοντας τους επιστήμονες να περιμένουν καρτερικά ώρες ή μέρες, για μια
φωτογραφία του.
Η δημοσιογράφος του BBC αναφέρει πως ο desman εικάζεται πως
ζει στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. Ωστόσο, φαίνεται πως οι
περισσότεροι συγγενείς του έχουν καταφύγει στο «Alt Pirineu Natural
Park», της Καταλονίας.
Οι επιστήμονες που ανέλαβαν την έρευνα για την περισυλλογή
του, έστισαν δεκάδες παγίδες και μετά από πολυήμερες προσπάθειες
κατάφεραν να «συλλάβουν» ένα θηλαστικό για περαιτέρω μελέτη.
Το BBC, περιγράφει το ζώο σαν διασταύρωση αρουραίου,
πλατύποδα και τυφλοπόντικα. Το ημιυδρόβιο ζώο, έχει ογκώδες σώμα και
κοντόχοντρο λαιμό χαρακτηριστικό σωληνοειδές, εύκαμπτο ρύγχος και μακριά
ουρά.
Τα δάχτυλα των πίσω άκρων τους είναι πλήρως ενωμένα με
νηκτική μεμβράνη και καταλήγουν σε σκληρές τρίχες, ενώ τα δάχτυλα των
μπροστινών άκρων τους συνδέονται μόνο μερικώς με νηκτική μεμβράνη. Το
σώμα τους καλύπτεται από κοντό και πυκνό καστανοκόκκινο τρίχωμα.
Ιδιαίτερη εντύπωση πάντως προκαλεί η προβοσκίδα του.
Φως στο τούνελ της καταγωγής του
Ο λόγος που κάνει τους επιστήμονες να ασχοληθούν με το
μυστήριο πλάσμα, είναι το ότι ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει γνωστά για
το είδος του και την καταγωγή του. Ο Dr Melero ανέφερε στη δημοσιογράφο
του BBC, πως το κύριο μέλημα είναι η καταγραφή του πληθυσμού των desman,
καθώς τα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα, δεν είναι αξιόπιστα.
Οι ειδικοί πιστεύουν πως η ανάλυση των στοιχείων ζωής και
κυρίως καταγωγής του θηλαστικού, θα ρίξουν περισσότερο φως στην
αρχαιότητα και την εξέλιξη των ειδών.
Χιλιάδες χρόνια πριν, εκτιμούν πως υπήρχαν δεκάδες άλλα
παρόμοια υδρόβια θηλαστικά, τα οποία όμως για διαφορετικούς λόγους
εξαφανίστηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Μόνο ο desman των Πυρηναίων και
ένας μακρινός του «ξάδερφος» που ζει στη Ρωσία (Desmana moschata) έχουν
καταφέρει να φτάσουν στο 2012. Τα υπόλοιπα θηλαστικά της ευρύτερης
οικογένειας των Desmaninae, χάθηκαν.
Ενδιαφέρον για τους ειδικούς, παρουσιάζει και η ανάλυση του
DNA του παράξενου τυφλοπόντικα, καθώς δεν έχει μελετηθεί ποτέ μέχρι
σήμερα.

Enimerwsi.com

7 υπερτροφές του Σεπτεμβρίου

Εκμεταλλευτείτε το Σεπτέμβρη για να απολαύστε φρούτα και λαχανικά της εποχής με σημαντικά οφέλη για την υγεία…

Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και η εποχή που διανύουμε σηματοδοτεί το τέλος ή την αρχή για μερικές τροφές που είναι ιδιαίτερα ωφέλιμες για την υγείας μας. Μπορούμε λοιπόν να απολαύσουμε για μερικές εβδομάδες ακόμη τα φρούτα και τα λαχανικά του καλοκαιριού και να υποδεχτούμε τα φθινοπωρινά, που έχουν αρχίσει να ωριμάζουν.

Ο Σεπτέμβριος είναι εκείνη η λεπτή… γραμμή που χωρίζει το καλοκαίρι από το φθινόπωρο και μαζί τους τις τροφές που χαρακτηρίζουν την κάθε μία από αυτές τις εποχές.

Είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για να δοκιμάσετε νέες γεύσεις και να πάρετε όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεστε από μια πλούσια χρωματική «παλέτα» φρούτων και των λαχανικών, αναφέρει η Huffington Post.

Ακολουθούν μερικές από τις αγαπημένες φθινοπωρινές επιλογές υγιεινών τροφών.

Μήλα

Γιατί μας αρέσουν: Το βασικό φρούτο του φθινοπώρου, είναι γεμάτο με φυτικές ίνες, οι οποίες μας δημιουργούν το αίσθημα πληρότητας. Επίσης τα μήλα έχουν συνδεθεί με τη μείωση της χοληστερόλης και τον κίνδυνο της παχυσαρκίας και περιέχουν μια σημαντική ποσότητα βιταμίνης C, η οποία ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Πώς να τα απολαύσετε: Προτιμήστε τα ωμά, ειδικά κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, που θα τα βρείτε εύκολα και φάτε τα με τη φλούδα, γιατί εκεί βρίσκονται οι φυτικές ίνες. Συνδυάστε τα με πρωτεΐνη, όπως 10 αμύγδαλα ή οργανικό φυστικοβούτυρο, για ένα πιο ισορροπημένο σνακ. Όταν ο καιρός αρχίσει να κρυώνει, φάτε τα ψητά, με λίγη κανέλα και πίνετε χυμό μήλου.

Κόκκινες πιπεριές

Γιατί μας αρέσουν: Οι πιπεριές γενικά, αλλά κυρίως οι κόκκινες πιπεριές, έχουν ένα εκπληκτικό ποσοστό βιταμίνης C -περισσότερο κι από ένα πορτοκάλι!- καθώς και αρκετό κάλιο. Αυτό το τραγανό λαχανικό περιέχει επίσης την καταπραϋντική για το δέρμα βιταμίνη Α. Επιπλέον, η φυσικά γλυκιά γεύση του, μπορεί να μας βοηθήσει να περιορίσουμε την κατανάλωση γλυκών.

Πώς να τις απολαύσετε: Δοκιμάστε ψητές πιπεριές στη σχάρα ή αναμείξτε τες με ρεβίθια και ταχίνι για θρεπτικό, σπιτικό χούμους. Και φυσικά απολαύστε τες ωμές σε σαλάτες.

Αχλάδια

Γιατί μας αρέσουν: Όπως και τα μήλα, τα αχλάδια είναι πλούσια σε φυτικές ίνες και βιταμίνη C και τα βρίσκουμε εύκολα στο τέλος του καλοκαιριού. Ειδικά τα ζουμερά αχλάδια, μας ενυδατώνουν και μας κρατούν μακριά από την υπερκατανάλωση φαγητού, δεδομένου ότι το νερό μας κάνει να νιώθουμε πληρότητα.

Πώς να τα απολαύσετε: Όπως ισχύει και στα μήλα, είναι καλύτερο να τρώτε τα αχλάδια με τη φλούδα τους. Μπορείτε επίσης να τα απολαμβάνετε σε δροσιστικά smoothies.

Ντομάτες

Γιατί μας αρέσουν: Μόνο λίγες εβδομάδες μένουν πριν το τέλος της εποχής της ντομάτας και δε χορταίνουμε αυτό το χαμηλό σε θερμίδες και πλούσιο σε βιταμίνη C, λαχανικό. Οι ντομάτες περιέχουν λυκοπένιο, το οποίο έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στην καταπολέμηση ορισμένων μορφών καρκίνου.

Πώς να τις απολαύσετε: Το μαγείρεμα βοηθά στην ενεργοποίηση του λυκοπένιου, γι’ αυτό χρησιμοποιήστε τις ντομάτες σε σάλτσες φαγητών. Απολαύστε τες ωμές σε σάντουιτς και σε σαλάτες, ή σε πιάτα όπου μια ντομάτα μπορεί να βελτιώσει πραγματικά τη γεύση, όπως η ομελέτα.

Γκρέιπ φρουτ

Γιατί μας αρέσει: Το εσπεριδοειδές αυτό, είναι διαθέσιμο σχεδόν όλο το χρόνο, αλλά η σεζόν του ξεκινά τον Σεπτέμβριο. Ακριβώς μισό φρούτο, περιέχει περισσότερο από το 75% της συνιστώμενης ημερήσιας ποσότητας σε βιταμίνη C και η έρευνα έχει δείξει ότι τρώγοντας μισό γκρέιπφρουτ πριν από ένα γεύμα, μπορεί να μας βοηθήσει να χάσουμε βάρος.

Πώς να το απολαύσετε: Κόψτε στη μέση ένα ώριμο φρούτο και φάτε το για πρωινό ή προτιμήστε το σε κάποιο επιδόρπιο. Αποφλοιωμένο και σε κομμάτια, το γκρέιπφρουτ είναι ιδανικό και στις σαλάτες. Τέλος, χρησιμοποιήστε το σε χυμούς και κοκτέιλ.

Αγγούρι

Γιατί μας αρέσει: Έχει ελάχιστες θερμίδες και είναι ένα από τα πιο ενυδατικά τρόφιμα, με 96% νερό. Είναι επίσης μια καλή πηγή μαγνησίου και καλίου, τα οποία είναι σημαντικά για την υγιή ανάπτυξη των οστών.

Πώς να το απολαύσετε: Μπορείτε να απολαύσετε το αγγούρι ωμό ή τουρσί σε σάντουιτς και σαλάτες.

Μύρτιλα

Γιατί μας αρέσουν: Όλα τα μούρα έχουν σημαντικά οφέλη για την υγεία, αλλά τα μύρτιλα είναι ένα σουπερ φρούτο. Είναι χαμηλά σε θερμίδες και πλούσια σε αντιοξειδωτικά, που έχουν συνδεθεί με τη μείωση της χοληστερόλης, τον κίνδυνο διαβήτη και την επιβράδυνση της νοητικής εξασθένισης.

Πώς να τα απολαύσετε: Φτιάξτε ένα δροσιστικό smoothie το καλοκαίρι, η αναμείξτε τα με δημητριακά ολικής αλέσεως και γιαούρτι για ένα υγιεινό πρωινό. Μπορείτε επίσης να τα προσθέτετε σε σαλάτες.

clickatlife.gr

Κότες

Υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες και σχεδόν κάθε χώρα έχει να επιδείξει τις δικές της ράτσες.

Παρακάτω ακολουθεί η νέα ταξινόμηση σύμφωνα με την πρόσφατη έκδοση του American Poultry Association, καθώς και μία πολύ σύντομη περιγραφή του κάθε είδους.

Red junglefowl

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο πρόγονος όλων των ορνίθων θεωρείται, σύμφωνα με διάφορες επιστημονικές έρευνες, το Red Junglefowl (Gallus gallus) που είναι ένα τροπικό μέλος της οικογενείας των φασιανιδών που ενδημεί μέχρι σήμερα σε περιοχές των Ιμαλάϊων και της βορειοδυτικής Ινδίας, όπου αιχμαλωτίστηκε και εξημερώθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια.

Σημειώνεται επίσης, ότι υπάρχουν οι μεγαλόσωμες ποικιλίες, οι αντίστοιχές τους μικρόσωμες που αποκαλούνται μινιατούρες καθώς και οι μικρόσωμες ποικιλίες που αντίστοιχο τους σε μεγαλόσωμη μορφή δεν υπάρχει. Αυτά αποκαλούνται bantams. Στην πράξη όμως όλες οι μικρόσωμες ποικιλίες συνηθίζεται να αποκαλούνται bantams ή νανάκια.

ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΕΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ

MIΚΡΟΣΩΜΕΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ (BANTΑMS ΚΑΙ ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ)

Γενικά έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με τα ανωτέρω μεγάλα τους μεγέθη μόνο που είναι 4 – 5 φορές μικρότερα γι αυτό και αποκαλούνται συνήθως νανάκια. Είναι αρκετά διαδεδομένα λόγω του μεγέθους και του ήπιου και φιλικού χαρακτήρα τους ειδικά σε περιορισμένους χώρους. Αν και τα περισσότερα είναι μικρογραφίες των μεγαλύτερων ποικιλιών εντούτοις μερικά έχουν χαρακτηριστικά και χρωματισμούς που απαντώνται μόνο στα νανάκια. Τα αυγά τους είναι φυσικά μικρότερα αλλά μόνο 1.5 – 2 φορές από αυτά των μεγάλων ποικιλιών.

ΑΛΛΕΣ ΡΑΤΣΕΣ

Φυσικά εκτός από τις ανωτέρω ποικιλίες που αναγνωρίζονται επισήμως από την American Poultry Association, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες ποικιλίες που έχουν δημιουργηθεί σε άλλες χώρες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Tosa-Onagadori

αυγά Marans

Ενδεικτικά αναφέρω την Γαλλική ράτσα Marans που χαρακτηρίζεται από το κεραμιδί χρώμα του αυγού τους, την προστατευόμενη Ιαπωνική ράτσα Tosa-Onagadori που χαρακτηρίζεται από την τεράστια σε μήκος ουρά του κόκορα τους που απαιτεί όμως τρομερά μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα για την διατήρησή της, τις επίσης προστατευόμενες Ιαπωνικές ράτσες Toutenkou, Koeyoshi και Toumaru που χαρακτηρίζονται από το παρατεταμένο λάλημα του κόκορα που μπορεί να ξεπεράσει τα 15 δευτερόλεπτα, την Γαλλική ράτσα Bresse Gauloise που θεωρείται εκλεκτής ποιότητας έδεσμα και πάρα πολλές άλλες ράτσες που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν στο παρόν.

http://www.fancypoultry.gr

Χειρισμοί και ιδιότητες κοπριάς

Όλοι όσοι ασχολούνται με αγροτικές ή κηπουρικές εργασίες γνωρίζουν ότι η κοπριά αποτελεί μία σημαντική λιπαντική λύση για τα φυτά. Η προσθήκη κοπριάς δεν συνιστά μόνο μια αποτελεσματική λύση λίπανσης, αλλά και μια περιβαλλοντικά φιλική πρακτική. Πόσοι όμως γνωρίζουν πραγματικά τις απαιτήσεις διαχείρισης αυτού του ολοκληρωμένου λιπάσματος, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη αποτελεσματικότητά του;

Η κοπριά αποτελείται από κόπρανα και ούρα ζώων, στα οποία φέρονται άχυρα προερχόμενα από τις ζωοτροφές και την επίστρωση του σταύλου. Αυτό που ενδιαφέρει τον καλλιεργητή είναι η χημική σύσταση της κοπριάς, σε διάφορα οργανικά και ανόργανα στοιχεία. Η πλέον πλούσια σε οργανική ουσία κοπριά είναι εκείνη του προβάτου, ενώ η πιο φτωχή είναι της κότας. Αντίθετα, η κοτίσια κοπριά περιέχει σε μεγαλύτερα ποσοστά άζωτο, φωσφόρο  και κάλιο που είναι τα βασικότερα θρεπτικά στοιχεία για τις καλλιέργειες.

  Μια άλλη διεργασία, για την οποία υπάρχει αρκετή σύγχυση, είναι η χώνεψη της κοπριάς. Συνήθως οι παραγωγοί διατηρούν την κοπριά στα πιο ακατάλληλα σημεία, αφήνοντάς αυτή εκτεθειμένη στον ήλιο και τη βροχή. Γενικότερα, η διατήρηση της κοπριάς σημαίνει απώλειες σε οργανική ουσία και άζωτο, γι’ αυτό πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα για σωστή φύλαξη και επομένως λιγότερες απώλειες.

  Υπάρχουν δύο σχολές σχετικά με το ερώτημα αν πρέπει να προσθέτουμε καλά χωνεμένη κοπριά ή όχι στα φυτά μας. Η μία άποψη ισχυρίζεται ότι η κοπριά πρέπει να είναι καλά χωνεμένη πριν εισαχθεί στο έδαφος, ώστε τα θρεπτικά στοιχεία να είναι προσλήψιμα από τα φυτά. Η άλλη άποψη αναφέρει ότι, η ενσωμάτωση στο έδαφος καλά χωνεμένης κοπριάς συνεπάγεται μειωμένο ποσοστό οργανικής ουσίας, λόγω των απωλειών που έχουν συμβεί κατά τη χώνεψη. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μειώνεται η αποτελεσματικότητα της λίπανσης και η συμβολή της κοπριάς στη βελτίωση της γονιμότητας του εδάφους.

  Η ποσότητα κοπριάς που πρέπει να εφαρμοστεί στον αγρό κυμαίνεται από 2 έως 4 τόνους ανά στρέμμα, ανάλογα το επίπεδο γονιμότητας του εδάφους. Η εφαρμογή πρέπει να γίνεται κάθε δύο με τρία χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι δυνατό να ακολουθηθεί ένα διαφορετικό πρόγραμμα εφαρμογών (π.χ. μικρότερη ποσότητα αλλά πιο συχνά). Το βάθος ενσωμάτωσης της κοπριάς εξαρτάται από το είδος του εδάφους: σε ελαφριά, αμμώδη εδάφη πραγματοποιείται στα 15-20 εκ., ενώ στα βαριά αργιλώδη πρέπει να γίνεται πιο επιφανειακά.

Πηγή:paseges.gr